IKJA E ARBËRESHËVE

IKJA E ARBËRESHËVE

Në shkëmbinjtë dhe në galerat e drunjta

të veshura me myshk

deti thërrmonte mbrëmjet e përgjakura dhe klithmat

                                                        e pulëbardhave.

Për dy ditë dhe dy net me radhë

nuk pushuan këmbanat,

për dy ditë dhe dy net me radhë

u drodhën nën qiellin e shqetësuar të Arbërit.

Po nën ullinjtë e kërrusur nga dhimbja

qëndronin vetë ata,

të mbështetur në përkrenaret, me mjekrat e parruara,

           ata,

të mbështjellë me avullin e atyre netëve të bukura.

Kalorës të tjerë vinin,

të tjerë zbrisnin nga kuajt

dhe ulnin djepet e mbuluara me pelerinat e bëra

                                              shkrumb në luftra.

Galerat u mbushën.

Arbërit

shpështollën pëlhurat e bardha nga direkët.

Njëzetë trima u përkulën mbi litarët e trashë

dhe tërhoqën spirancat

nga shkëmbinjtë e nënujshëm të tokës së tyre.

O, sa të rënda,

sa të rënda ishin ato spiranca, sikur të ishin pleksur  në

                                                                           rrënjët

                                                   e asaj nate të praruar,

sikur të ishin pleksur në hingëllimat e kuajve

që rendnin të trishtuar në bregun e ndarjes! ...

Dhe erërat

i shtyn galerat drejt perëndimit.

Pishtarë të huaj u vinin zjarrin shtëpive dhe ullinjve

                                                                   të tyre.

Të tjera brigje i prisnin,

dhe vite.

Po do të ngriheshin vajzat sa herë vinte pranvera.

Sa herë vinte pranvera,

“O e bukura More”

do këndonin vajzat

dhe do lëshonin si pulëbardha shamitë e tyre mbi ujëra.