NAZIM HIKMET

NAZIM HIKMET
Përktheu: Agim Mato

BESO TEK NJERIU
(Letër të birit)

Mos jeto
Si një qiraxhi
Ose si një pushues
Pranë natyrës.
Jeto në këtë botë
Sikur të ishte shtëpia e atit tënd.
Beso te gruri,
Toka, deti,
Por para së gjithash
beso te njeriu.
Dashuroji retë, makinat, librat
Por para së gjithash dashuro njeriun.
Ndjej trishtimin
E degës që thahet,
E yllit që shuhet,
E kafshëzës që sëmuret,
Por para së gjithash
Trishtimin për njeriun.
Sepse të gjitha të mirat e kësaj toke
Të ofrojnë gëzimin me të dyja grushtat,
Sepse edhe hieja, edhe drita,
Edhe të katër stinët
Të ofrojnë gëzimin me të dyja grushtat,
Por para së gjithash është njeriu
Që të ofron duarplot gëzimin.

VËLLAI IM, DET

Dhe ja, si po shkojmë siç kemi ardhur
mirëupafshim, vëllai im det
marr me vete diçka nga guriçkat e tua,
diçka mga kripa jote e kaltër,
diçka nga pafundësia jote
e pakëz nga drita jote
dhe fatkeqësia jote.
Ke ditur të na thuash shumë gjëra
mbi fatin tënd prej deti
dhe ja, me pak më shumë shpresë,
dhe ja, me pak më shumë përvojë
po shkojmë siç kemi ardhur,
mirëupafshim, vëllai im det.


NGA LETRAT E BURGUT PËR MYNEVERIN

1942

Më i bukuri i detrave
është ai ku ende nuk kemi lundruar.
Më i bukuri i fëmijve tanë
ende nuk është rritur.
Ditët tona më të bukura
nuk i kemi jetuar ende.
Dhe atë, më e bukurën
që doja të të thoshja,
ende nuk e kam thënë.

1943

Dua tek ti
aventurën e anijes që shkon drejt polit
dua tek ti
guximin e lojtarëve të zbulimeve të mëdha
dua tek ti
gjërat e largëta
dua tek ti të paarritëshmen,
hyj në sytë e tu si në një pyll plot diell
dhe i djersitur i uritur i tërbuar
kam pasionin e gjuetarit
për të kafshuar në mishin tënd
dua tek ti të paarritëshmen
por jo dëshpërimin.

1948

Mirëseerdhe, gruaja ime, mirëseerdhe!
Sigurisht, je e lodhur
si mund të t’i laj këmbët,
nuk kam ujë trëndafilash, as legen të argjentë,
sigurisht, do të kesh etje
nuk kam pije freskuese të të ofroj,
sigurish do të kesh uri
dhe nuk mund të të shtroj
një tavolinë me mbulesë të bardhë,
dhoma ime është e varfër, e burgosur,
si atdheu ynë.
Mirëseerdhe, gruaja ime, mirëseerdhe!
Vure këmbën në qelinë time
dhe çimentua para meje u kthye në lëndinë,
buzëqeshe
dhe trëndafilat bënë të lulëzojnë hekurat,
qave
dhe perlat u rrokullisën në pëllëmbët e mia,
i pasur si zemra ime,
i shtrenjtë si liria ime
është tashmë ky burgim.
Mirëseerdhe, gruaja ime, mirëseerdhe!

1949

Je skllavëria ime je liria ime
je mishi im që digjet
si mishi lakuriq i netëve të verës
je atdheu im
ti, me pasqyrimet e gjelbra në sytë e tu,
ti, e lartë e ngadhnjyese
je nostalgjia ime
e pashterëshe
edhe në vet momentin
kur të pushtoj.