Monologu i askujt

MONOLOGU I ASKUJT

Poemë

“Mëkatar nuk është ai që hedh poshtë 

perënditë e turmës, por ai që bashkohet 

me mendimin e turmës   për perënditë.”

                       LUKIANI

Çdo mbrëmje shkryqëzohem nga Golgotaja

dhe endem pranë bazave ushtarake,

pranë bareve të ndriçuara,

pranë çifteve moderne

dhe të dehurve.

Endem në mijëra Jeruzaleme

duke trokitur në portat e farisenjve,

në portat e monopoleve dhe të bankave.

Mirëmbrëma, u them. Dy mijë vjet u mundova të

 zbusja për ju

shpirtin e trazuar të popujve.

Dymijë vjet

që i shtegtova kopetë e tyre nëpër rërën përvëluese   

të  shekujve  

drejt tokës së premtuar,

duke i mbajtur orë e çast

me erën e thimjamit të shpresës.

Isha bariu i tyre.

I kullosja

nëpër lëndinat biblike të harrimit

dhe në hajate kishash e manastiresh i mërzeja.

Në muzgjet romane e bizantine të kishave

u fola kaq herë për amshimin nëpër qiej

ku do të ngjiteshin shpirtrat e tyre

të mbartura nga engjëjt.

Si dukeshin kur  dëgjonin profkat e mia!

Si i përpinte fantazia e tyre,

fantazia e të uriturve, e të verbërve,

fantazia e llahtarshme

si toka e një shkretëtire pa ujë.

Isha bariu që grigjën time

ua dorëzoja vetëm thertoreve tuaja,

vetëm pangopësisë suaj.

Mirëmbrëma, farisenj. E di se tani ju vjen ndot nga

                                                                        firoma ime

prej avujsh mbytës

të shpirtrave që vuajnë,

nga eshtrat e mia të mbuluara nga miliarda puthje,

si një masë xhelatinoze,

si një rrobe e neveritshme e mjerimit

që s’kam si ta zhvesh.

Herë herë, atje lart, i kryqëzuar,

më duket vetja

si ata shiritat të lyer me ngjitës e të varur nëpër lokalet

                                                                                       tuaja

ku venë e ngecin mizat gjatë verës.

Ende ngecin tek unë turma të gënjyerish.

A  ju kujtohet koha kur hapat e uritura të skllevërve

                                                                              endeshin

                                      në teatrin e pafund të Mesdheut,

duke shirë, si në një lëmë të stërmadh zemërimi

natë e ditë mitet,

duke shembur tempujt,

dhe shëmbëlltyrat e Zeusit?

Mëria e tyre ishte Vezuvi i kryengritjeve të Spartakut.

që rrezikonte të vinte nën këmbët e tij

Pompein e qytetërimit.

Hera e parë që u frikësuat, farisenj

dhe nxituat të projektonit të tjera ligje

për të drejtën romake.

Së largu,

duke gjuajtur me heshta epikuriane Olimpin,

dëgjohej e qeshura tallëse e Lukianit,

teksa perënditë pagane,

si laraska të trembura

shpopullonin qiellin.

Dhe skllevërit, të  mësuar të mos e shihnin bosh atë qiell,

nga thellësia e mistereve të tij dhe miteve,

më dalluan tek vija.

Po ku ta dinin ata

se edhe misteret,

edhe mitet,

do të arkivoheshin në defteret tuaja, farisenj,

dhe unë do të punësohesha si perëndia e re

që nisa t’u  shërbej?

U bëra mesia jo i skllevërve por i juaji.

Kohërat historike i ndatë në ato

“Para ardhjes sime”

dhe ato “Pas ardhjes sime”.

Zbritët në zero mijëvjeçarët e dikurshëm dhe rifilluat

 numërimin

       nga “ngjizja e shenjtë.”

Dhe që atëherë

“hyjaaa”

vija përpara kopetë e popujve dhe ndërseja priftërinjtë.

Kurse ju, me emrin tim në gojë,

me drurin e shenjtë të kryqëzimit

që e ngrinit lart,

kryqëzatë pas kryqëzate,

rendët drejt popujve që u faleshin ende diellit, demit

                                                                             apo zjarrit

dhe ktheheshit çdo herë

me karvanet e ngarkuara me ar, fildish e mëndafsh,

me bananet, kokosin, kafenë e tropikut,

me skalpin e zogjve,

erëzat e Orientit,

me milionat e skllevërve të zinj

që shtynin galerat mbi një oqean dhimbjesh pa fund.

Lakmuat t’i ngulnit sinoret e mia (sinoret tuaja)

edhe atje ku nën diell digjeshin shkretëtirat e Allahut                                                       me xhamitë si kaktuse,

edhe më thellë akoma,

në pagun e pagodave

ku dremiste Buda trashaluq në mes të një peizazhi

                                                   hieroglifesh.

Mirëmbrëma, farisenj, ju që jeni bërë

aksionerë  bankash e monopolesh,

kryetarë partish e parlamentesh!

Jam ndërgjegjja juaj e çoroditur

që vjen e ju takon pas allishverisheve të ditës,

jam rrufepritësi i zemëratave të turmës,

jam dordoleci juaj

që bëj roje natë e ditë

mbi togjet e arit të grumbulluar.

Ju kujtohet kur grisnit sandalet tuaja

në pazaret gjithë pluhur të Jerusalemit,

në pazaret e Romës

dhe të Kostandinopolit? Ditën gërthisnit për të

                                                                        tregtuar

zografisjet me shëmbëlltyrën time,

qirinjtë prej dhjami,

kurse natën uleshit të ushqenit

me gjakun e budallenjve

viçin tuaj të florinjtë,

perëndinë tuaj të vetme.

Këtë perëndi ju e ruani në bankat tuaja

që ngrihen të rrepta në qiell.
Ato janë tempujt tuaj.

Çdo banknotë

është një ikonë e vogël ku faleni.

Është firasur grigja ime.

Më kot kishat tundin këmborët e mëdha në qafat e tyre

                                                            për të ndjellur turmat

që vrapojnë udhëve si në ethe.

U bënë fodullë veshët e tyre.

U bënë fodullë edhe veshët e të papunëve

që duken si të ngeshëm

dhe mblidhen grupe grupe nëpër sheshe,

ku tymi i duhanit lundron sipër kokave të tyre

si Kashta e Kumtrit sipër regëtimave të dheut.

Është firasur grigja ime. Navatat e katedraleve

nuk mbushen më të dielave si dikur.

Barqet e tyre të mëdha janë si barqet e oqeanikëve

që nuk gjejnë ngarkesë dhe e anulojnë udhëtimin.

Lumi i predikimeve që derdhet nga amvona

ujit vetëm kokat e hutuara të pleqve të matufjepsur,

që kanë prerë biletën e ravgimit për në amshim,

kokat e grave supersticioze, të pafata

që vuajnë nga ankthi i një pritjeje absurde,

kokat e politikanëve

që shfaqen sa për sy e faqe

për hatër të zgjedhësve.

Lumi i predikimeve

ujit kokat pa koka,

trupat pa shpirt

dhe shpirtrat  pa trup.

Mbi ta derdhet stili biblik

i lëmuar nga murgjit

gjatë mijëra e mijëra netësh vetmie

dhe zilie për mëkatet.