HOME

                           Home

 

HOME

Nga shpellat e akullta të Marsit

dalin qiklopët e verbuar nga Uliksët e tokës.

Ulërijnë, qëllojnë kuturu,

duke vërvitur meteorë të panumërt zemërimi,

andej nga vijnë zërat e qenieve të panjohura.

Shkëmbinjtë i zënë rrugën anijes së tyre kozmike

duke shkelur nënvete dhjetra syresh.

Brigjet e Kashtës së Kumtrit

mbajnë erë leshterikësh

dhe në plazhet e Saturnit

një ëndërr vret veten.

Hëna pengohet në udhëkryq

dhe përtyp lesh yjesh të kripur.

Qiell, hiqe thikën ku vezullojnë yjet në net kasapanash,

tiran me aureolën e rreme të kaltërsisë,

me vërtitjen marramendëse të galaktikave,

me erërat  diellore që përflakin hapësirat

dhe lenë kokallat e supershteteve

në mëshirën e vetëtimave.

Toka, si një varrezë gjigante kozmike

lëshon një duhmë kundërmuese kontinentesh.

Mbi detet e egërsuar të krizës pëlcasin orë e çast tajfunet

                                                                    e çmimeve.

sinjalet “SOS” përshkojnë kaosin.

Shtete me emblema të mëdha,

Titanikë me katartet e rrafshuara

enden pa torua nëpër  mjegull, prapa së cilës i përgjojnë

                                        ajzbergë të frikshëm, të panjohur. 


KA MILIARDA VJET 

Ka miliarda vjet që shpërthen
bomba me hidrogjen e diellit.

Në hapësirën inkandeshente
vërtitemi – grimca
të këtij shpërthimi.

Ekzistenca jonë
është ky shpërthim. 


QYTETI I DHIVE 


Në qytetin e rrallë, tufa me ujq
shetisin sipas marrëveshjes turistike;
aparatet, që shkrepin orë e çast,
mbushen me egzotikën e dhive.

Të mahnitur ujqit admirojnë sheshet,
kecat paqësorë që lodrojnë nëpër parqe:
-  Ju lumtë, dhi, për kaq përparime
arritur në ekonomi e në arte.

Dhitë shoqëruese s’u zenë besë veshëve
që ujqit po u mburrin traditën.
Vërtet po shuhet armiqësi e përjetshme?
Vërtet po çlirohemi nga kompleksi i frikës?

Mikpritëset dhi me takat e larta
dhe me gëzofin elegant, fluror,
s’u lodhën së shëtituri vizitorët,
gjersa i çuan te një grup skulpturor.

Tre heronj, tre keca prej bronxi,
lartohen me poza fitimtari
dhe një ujk, i mundur në mes tyre,
i damkosur, i nxirrë nga zjarri.

Mysafirët vlerësuan frymën liridashëse
zgjuarsinë e brezit të ri të kecave,
dhe përmendën të drejtat, liritë,
në epokën e bashkëjetesës së specieve.

“Duhet ta realizojmë pa dhimbje
vëllazërimin e ujqërve me dhitë,
Të ngremë komisione, që urrejtjen,
ta heqim nga tekstet e historisë.”

Këto tha më i madhi i ujqërve në banket,
të shtruar më së miri,  me karrota e banane,
dhe shtoi me habi: “A s’e shihni dhe vet
se tashmë ne jemi vegjetarianë?!”

Sarandë, 2011

ISHUJ ANTIKË TË MESDHEUT

Ishuj antikë

udhëkryqeve të Mesdheut,

ku dallgët e fatit

përplasën Odiseun.

Nga xhepi i ç’perëndie

ratë kështu,

shpërndarë nëpër dete

kuturu?

Kopshte të harlisur,

shpella

e plazhe,

këtu një Polifem,

atje një Çirçe plot naze.

Po erdhi një kohë,

që në vend të Poseidonit,

brigjet pranë jush

nëndetëset i trubullonin.

Nuk kish më sirena

që mashtronin udhëtarët

po kampe përqendrimi

me gurore e ushtarë.

Sa shpirtra poetësh

përplasën atje brenda

bashkë me statujat

në telat me gjemba?

Po sa Peonelopa

kanë pritur

Odisetë,

pa ditur se burrat

u ishin shndërruar në shkëmbej?

Ishuj antikë,

me hotele e turistë!

Gjithçka të  nevojshme

do ta gjesh në guidë.

Pranë Mesdheut të kaltër

ku verbohen pasqyrat,

në kioska do gjesh

relike e suvenira.

Dhe në shtrat të Odiseut,

ngritur në një ulli,

shkojnë  çiftet e huaja

të bëjnë dashuri.

2000 VJET MË VONË

Hapja e sarkofagut të një fëmije

Dymijë gjurmë të zbehta ëndrrash zbuluan në celuloidin

 e kafkës së tij, 

që përshkënditeshin me një dritë të bardhë fosforike.

Falangat e zbehta të duarve, të ngrira si kërcej drurësh

                                                                              hënorë,

kanë dashur  të kapin diçka në ajër,

një flutur, një nojmë, një diell

a s’di çfarë.