FUNDO
Në adoleshencë merrnim
fundo
dhe rrëshqisnim mbi barin
e funddetit
si tufat e peshqve që
nxitonin të trëmbura
para trupave tanë.
Peshqit shpërndanin
ca cërka drite vezulluese
nga luspat e tyre
dhe fillonin të na
buçisnin veshët
nga të rrahurat e zemrës
së madhe të detit.
Duk - duk, duk - duk
dëgjohej
atje poshtë
gjersa ngjiteshim sërish
për të marrë frymë
dhe sërish të zhyteshim
në atë xham të lëngshëm
haluçinacionesh,
të gjenim se nga vinte
ajo oshëtimë
brënda mushkrive të
pafundme të detit.
Hetonim me kureshtje
thellësirat,
dhe ndienim sipër kokave
tona
të lundronin hijet
e barqeve të
anijeve.
Netëve gjumi na
zinte sërish në thellësira
duke shëtitur në qytetet
e nënujshme
së bashku me delfinët,
që s’e kuptonim
si shndërroheshin para
nesh në sirena.
Ato na bënin me shenjë
dhe ne i ndiqnim përmes
magjirave të detit,
midis pinave të mëdha sa
një bojë njeriu
që hapeshin dhe shihnim
të vezullonin
margaritarët brenda tyre
si në pallate të
koraltë...
dhe kur u
afroheshim sirenave,
duke mënjanuar meduzat,
dallonim të habitur
fytyrat engjëllore të
shoqeve tona.
Nessun commento:
Posta un commento