Far i vetmuar në jug

FAR I VETMUAR NË JUG

I vetmuar jam në jug, far i plakur mbi shkëmb,

i nxirrosur e i gërryer nga rrotullimi i galaktikave,

i  përmjerë nga yjet, i pëgërë nga glasa hënore.

I vetmuar e i harruar nga anijet që prej kohësh kanë

          ndërruar itineraret.

Vetmitar, me llambën e fikur

mbi humnerën e frikshme të detit,

duke ndier vetëm ca regëtima sinjalesh të largëta që ua

                                          kam harruar kuptimin.

Dritështerrur e i verbuar jam përballë perëndive.

Fat më të mirë kish Prometeu

kur i dërgonin Hermesin t’i ndërronte gozhdët atje lart

mbi shkëmbinjtë e Kaukazit.

Të paktën këmbente dy llafe.

Merrte vesh ç’bëhej atje poshtë.

Po këtu ku jam,  mbi këtë shkëmb

të humbur mes  rrëmetit të  dallgëve, askush nuk vjen si
dikur të sjellë gazin acetilen,  të pastrojë llambën

dhe të ndezë sërish flakën e shpirti tim.

I vetmuar jam në jug,

i fshirë nga regjistri i hartave të detit.

Sarandë, 2011