Fatmir Terziu: Rrënjët

 

Rrënjët

(Poetit Agim Mato në ditëlindje,

ose duke ia behur një identiteti të vargut)

Nga Fatmir Terziu

Më kot kërkova kartonët që mblidhnim për ti shitur në dyqanin

 e letrave,

letrat i kishin të bardha. Lëshonin dritë nga brenda,

germat dhe vargjet, fjalët dhe strofat,

tufanet e strukura dhe drita e të nesërmes

mbaheshin fort në vallen e tyre...

Të durueshëm si dallgët e Jonit dhe si vetë Fterra,

brenda kartonëve kishin zgjuar e rilindur emra,

bashkë me poezinë, me Sarandën, me detin,

poetit ia pikturonin portretin.

Këto kartona jepnin jetë, edhe kur librat ‘vdisnin’

të dënuar si frymorë,

se edhe jeta, familja, babai, nëna e të gjithë të tjerrët

iknin e vinin mes tyre gazmorë,

se aty Agim Mato strukte rrënjët...

Më thoni në u arratis poeti, aq edhe kartonët. Gojëkyçur

qëndruan por nuk heshtën.

Folën dhe qeshën sa deshën,

bunaca, guralecë, stërkala, madje edhe palmat nuk u përfjetën,

në këmbë ndejtën zgjuar. Vetëm kështu nuk qaseshin,

me frymën që kishte tërbuar edhe detin,

edhe vajzën që duhej dashuruar,

edhe puthjen që largonte sikletin.

Librat u bënë karton. Kartonët u bluan me muaj,

i varën në mure, i ngarkuan me kuaj,

kur flisnin me gjuhën e tyre të rishkruar,

njerëzve u ngjanin në gjuhë të huaj.

Njësoj ishin ato tretje si vrasjet me barut. Lavomat i mbushnin

           me karton.

Por fjalët e poetit nuk vdisnin. Edhe një shpirt shuhej, edhe një

    rilindej.

Kur librat në karton ia tretëm.

Kish lidhje me Perëndinë e fjalës.

Poeti nuk ishte dhe s’mbeti i vetëm.

Zyrat ia behën me politbyronë bylyqe.

Lukova dhe Saranda u ndezën. E dinin.

Poeti piktor i fjalës dhe i imazhit i ndiqte,

tërbimet tashmë kishin zënë radhën.

Dhe ashtu me duar të gjakosura mblodhi labote, lëpjeta,

larëza, boronica, trakaliça, burdullakë, hithra e radhiqe,

të mbante gjallë poezinë, larg atyre guhmave ofiqe.

Poezia. Kushtrim i një shpirti që s’vdiste,

majë Kurveleshit, Borshit e në krejt Rivierën përshpirtej.

Një shpirt poeti e dinte,

se ajo një ditë do të ringrihej.

U mblodhën sot në një mal poetik crrogët,

cull e mull të gjithë ‘kartonët’,

për të festuar ditëlindjen. Njëri u ul nga larg buzë Tamizit në

 Londër

dhe foli me vargun e tij të etur. Nuk shkulen poetët me libra të tretur,

nuk i mundin kartonët,

e vetmja gjë që është dhe mbetet për tu treguar,

është forca poetike që harbon më ‘balozët’.

Këto kartona japin jetë, edhe kur librat ‘vdesin’

të dënuar nga kohëra, apo frymorë,

se pena, vargu, mendja, ideja e të gjithë këngët

u ngritën e qëndruan mes kartonëve me forcë,

ku Agim Mato i nguli rrënjët...