Deti me mistere si sëndukët e gjysheve

DETI  ME MISTERE SI SËNDUKËT E GJYSHEVE

U  rritëm në një qytet të vogël

me palma, me bukonvile

dhe shkallë që  na nxirrnin te deti.

Atëherë deti Jon, që frymonte pareshtur nën shkëmbinj,

ishte për ne i mbushur plotë me mistere si sëndukët

                                                                         e gjysheve.

                                         

Hapnim mbulesën e trazuar të dallgëve

dhe fusnim në të dëshirat, ëndrrat, udhëtimet e

  pakryera,

fusnim botët e panjohura,  anijet e lashta, kohërat.

Deti ishte vet magjia që na kishte rezervuar fati.

Ne, një tufë këmbëzbathurish të uritur,  me gishtat

     e duarve

 të shpuara nga gjembat e fiqve të detit,

me duart e nxira nga pefkat e pishave të buta,

me xhepat e fryra nga hizet, të etur

për lodra dhe bredhje  mbushnim  si pinguinët pllakat

     shkëmbore

të Plazhit të Vjetër.

Atje, te Guri i Madh, të shtruar me beton,

si një trampolinë,

merrnin vrull,  hidheshim me rrotullime në ajër 

dhe zhyteshim me kokë në thellësirën e blujtë,  syhapur,

duke shijuar çdo herë mrekullinë  e depërtimit në një

     botë të pafund çudirash.

Kur na merrte uria e drekës

shkëputnim patlat nga shkëmbinjtë e nënujshëm,

qëronim iriqtë e detit

dhe i kapërdinim të gjalla.

Deri pasdite vonë dielli na digjte supet, ndërsa na

   ciflosej lëkura e hundës.

Shëtisnim pranë mureve antike, mozaikëve, 

saqë çdo ditë dukej sikur rronim në kohët e  lashta,

pranë heronjve homerikë.

Para se të  na mblidhte shtëpia

ngrinim mbulesën e trazuar të dallgëve, nga merrnim

                                me vete ëndrrat

për natën që po vinte.