AMFORA

  

          

 

 

 

 

AMFORA

Dikur Joni një amforë lashtësie

ma zgjati me duart tërë shkumë

dhe më tha:

                        “Pije kohën

për të qenë i kthjellët si unë.

Dhe në qoftë se të merren këmbët,

në qoftë se turbullohesh në vetëdije,

ti s’mund t’i mbartësh shekujt

siç mbart në shpinë unë anijet.”

Nga qilar’ i thellësive më nxori

amforën e lashtë me leshterikë,

amforën ku rëndonte historia

e zhveshur e tëra nga çdo mit.

Dhe më tha:

                        “Në ujërat e cekta,

ku jetojnë veç peshqit meskinë,

nuk mund të nderen pëlhurat,

nuk mund t’i gatuash stuhitë,

sepse poezia nuk lind ashtu,

vetvetiu, nga shkuma dhe drita,

siç duan të thonë legjendat,

siç lindi Afërdita.

Ta them se poezisë

i pari

unë ia kam prerë kërthizën,

ndanë brigjeve të mia poetët

nga dhimbja e madhe

klithën.”

Dhe ma zgjati amforën sërish

me duart e tij plot shkumë:

“Ti duhet që kohën ta pish,

të bëhesh i kthjellët si unë.”