Pëllumbat

Piktore: 
Safo Marko

PËLLUMBAT

Motiv arbëresh

Me një shufër të njomë

duke prekur koka lulesh

nëpër rrugët e pranverës

shkoi një trim i Skënderbeut.

Tek po prirej nga katundi,

pa se vashat ishin rritur,

aq sa njëra e hutoi

dhe  e preku në gërsheta

ashtu siç prekte lulet.

Përmes degësh, ku hardhia

varej  që nga qeramidhet,

e pikasi e jëm’e vajzës

dhe kështu na i tha trimit:

“Trim, që ngave time bijë,

po s’e dije, tani mësoje:

një djalë që nget një vajzë

do ta marrë atë për grua.”

Dhe ushtari i përgjigjet

se e do dhe kërkon pajën.

Kur e bëri e ëma gati,

na e merr djali për dore

edhe shkojnë përmes sokaqesh,

nga ku shoqet zgjatin kokën

ta shikojnë që nga ledhet.

Shkunden netët nga dritaret,

djali del punon në kopsht;

nga gëzimi që ka vajza

lulëzojnë të gjitha mollët.

O, sa shpejt i lidhën kokrrat

mollët në oborr të tyre!

Djalit i këputet gjumi,

i del shpata që rri varur

brir’i luftës prapë e thirri.

“Mba shtëpinë, e bukura ime,

me dritaret të njëzeta

dhe në to po aq pëllumba.

Çdo të shtunë ti ushqei,

ushqei dhe jepu të pinë;

çdo të dielë numëroi,

se sa të mungojnë

aq kohë unë nuk vij.”

Shkon ushtari dhe u nis vajza

t’i ushqejë e t’u japë ujë

një për një të shtunë mbrëma.

Kur u gdhi e diela

dhe pëllumbat numëroi

pa se njëri i mungonte.

Gjithë ditën vajza qante.

Natën era nga Berati

sillte hingëllima kuajsh

dhe asaj  m’i trëmbej gjumi.

Dhe kur erdhi prap e shtuna,

i ushqeu gjithë pëllumbat

dhe të dielën, e  mjera,

pa se tjetër i mungonte.

Javë pas jave

të gjithë fluturuan e vanë.

Dhe ajo si një pëllumb

iku larg duke kërkuar

fushave të luftës

trimn’ e saj të bukur.