PLAZHI I KRORËZËS
Këtu natyra është si në ditët e para të krijimit të botës.
Edhe rëra e plazhit, edhe shkëmbinjtë që dalin nga uji,
edhe deti, edhe fundi i tij
mbajnë të pashqitur vulën e
Krijuesit.
Shkelim me kujdes, krup-krup,
mbi këtë virgjëri rëre të koraltë
dhe ndruhemi mos hedhim në rërën e
larë nga deti
bishta cigaresh.
Edhe zogjtë e shumtë,
për ruajtjen e mjedisit ku rrojnë,
duken si të porositur mos t’u bjerë asnjë fije kashte
nga sqepi,
që mbartin për ndërtimin e çerdheve të tyre.
Këtu gjithçka është e
veshur me ajër dhe dritë
aq sa bluja e thellë e detit dhe ngjyra e smeraldit
na sugjestionon.
.
Këtu koha ka ngecur dhe nuk e dimë
në ç’ epokë gjeologjike po çapitemi.
Dëgjojmë ritmin e përpiktë të valëve
që shtyjnë përpara rërën e ndritshme
dhe e tërheqin në zmbrapsje, si mbylljen e një refreni.
Dikush prej nesh
lëshon një thirrje me zë të lartë dhe të gjithë e ndiejmë
kthimin e shumëfishuar të
jehonës.
Na ngjan se kemi hyrë në një tempull të harruar.
Dhe për çudi
fanepset para nesh një manastir i
braktisur mbi shkëmbinj,
i pashkelur prej shekujsh nga murgjit dhe besimtarët!
Në shpatet e pjerrëta rritet një
pyll i dendur e vertikal
prej ilqesh, dushqesh, lisash e valanidhi,
në garë se kush të arrijë më parë qiellin.
Për të gjitha këto, pa dashur belbëzoj një lutje:
Mos ardhtë dora jote, o njeri, që ta zhbëjë këtë bukuri
me betonet e infrastrukturën moderne
që ke shpikur.
Nessun commento:
Posta un commento