Yehuda Amichai: Poezi

YEHUDA AMICHAI

Përktheu: Agim Mato

GJASHTË  POEZI PËR TAMAR

1.

Shiu flet në heshtje

tashmë mund të flesh

në cep të krevatit tim rrahja e krahëve të gazetës

nuk ka engjuj të tjerë

zgjohem shpejt për të korruptuar ditën që vjen

për  të qenë e mirë me ne

2

Kishe një shpërthim të qeshurash prej kokrrash rrushi:

shumë të qeshura të gjelbra e të rrumbullakta

trupi yt plot me hardhucka

që të gjitha dashurojnë diellin

janë rritur lulet në fushë, janë rritur fijet e barit

mbi faqet e mia

gjithçka ishte e mundur

3

Je gjithmonë e shtriqur

mbi zyzet e mia

çdo ditë që kemi qenë sëbashku

Qohelet ka shuar një rresht nga libri i tij

jemi prova e shfajësimit të gjyqit të tmerrshëm

do ti shpëtojmë të gjithë

4

Si shija e gjakut në gojë

ishte pranvera jonë – papritmas

universi është zgjuar sonte

është shtrirë në shpinë me sy hapur

puthja e hënës përputhet me linjën e buzëqeshjes sate

gjiri yt me linjën e buzëqeshjes sime.

5

Zemra jote luan për të zënë gjakun

brënda venave të tua

sytë e tu janë akoma të ngrohtë si krevatet,

aty është shtriqur koha

kofshët e tua janë ëmbëlsira të dy ditëve më parë,

unë vij tek ty

të gjitha njëqind e pesëdhjetë psalmet

këngëzojnë sëbashku.

6

Sytë e mij duan të rrëshqasin njëri drejt tjetrit

si dy liqenj pranë e pranë

t’i thonë njeri tjetrit

të gjitha ç’kanë parë

gjaku im ka shumë të afërm

nuk shkojnë kurrë që ta gjejnë

po kur vdesin,

gjaku im i trashëgon

PASI MË BRAKTISE

“Pasi më braktise

bëra të nuhasë një qen me hundën e mprehtë

gjoksin tim dhe barkun tim. Mbushi

flegrat dhe u nis në kërkimin tënd.

Shpresoj të të gjejë dhe t’i shkulë

dashnorit tënd testikujt dhe të presë

penisin e tij, ose të paktën

të më sjellë një nga çorapet e tua mes dhëmbëve.”

KUJTO

Që përkujtimorja e të rënëve

të të kujtojë veçse për mua: detyra e saj është kjo.

Që kopështi në memorje të të kujtojë,

që emri i rrugës të të kujtojë,

që ndërtesa e njohur të të kujtojë,

që shtëpia e lutjeve që mban emrin e Zotit të të kujtojë,

që pergameni i mbështjellë i Ligjit të të kujtojë,

që lutejt për të rënët të të kujtojnë,

që flamujtë të të kujtojnë,

këto shumëngjyrëshe të djersitura të Historisë

që mbështjellin trupat të bëra pluhur.

Që pluhuri të të kujtojë.

Që balta mbi portë të të kujtojë.

Che placenta të të kujtojë.

Që bagëtia e fushave dhe zogjtë e qiellit  të hanë

e të kujtojnë

e që secili të kujtojë.

Kështu mund të pushoj.

KUR GRUAJA E DASHUR

Kur gruaja që dashuron e braktis

një burrë pushtohet brënda nga një boshllëk

i rrumbullaktë si një shpellë

në të cilën do të formohen stalagtite të mahnitëshme.

Lehtësisht, si brenda Historisë

hapësira boshe e rezervuar për ndjenjën,

për qëllimin e të gjithëve, për lotët.

VENDI I PËRRALLAVE

Si zogu i qiejve dhe bagëtia e fushave, kështu dëshiroj

të të dua,

kështu dëshiroj që ti të më duash.

Ajo që në Bibël  ishte një shenjë e keqe, e një fundi të trishtë,

për ne është dashuri.

“Pra e kanë shqyer”, thirri Joakobi, kur i çuan

tunikën e të birit Giuseppe tërë lotë, që pikonte gjak.

“Një kafshë e egër e ka gllabëruar”, dhe gjithshka për dashuri,

për dashuri.

NË HISTORINË E DASHURISË SONË

Në historinë e dashurisë sonë njëri gjithmonë ka qenë

një tribu nomadësh, tjetri një komb në territorin e vet.

Kur kemi shkëmbyer rolet, gjithshka kishte mbaruar.

Koha do të kalojë para nesh, ashtu si peisazhet

kalojnë pas aktorëve të fiksuar në pozicionet e tyre

kur xhirohet një film.

Fjalët

do të kalojnë mbi buzët tona, gjersa lotët

do të kalojnë nga sytë tanë.

Koha do të kalojë

secili në vendin e vet.

Dhe në gjeografinë e pjesës tjetër të jetëve tona,

kush do të jetë një ishull dhe kush një gadishull

Do të jetë e qartë për pjesën e mbetur të jetëve tona

në netë dashurie me të tjerët.