Therrtorja

THERTORJA

Kujt i pat shkuar në mendje ndërtimi i asaj thertoreje

 buzë detit në të dalë të Sarandës

me kanalin e gjakut  që derdhej mes valëve të Jonit

dhe skuqte tërë gjiun e fëmijërisë sonë rreth e rrotull?!

Afroheshin egërsirat e detit, kafshonin fufat e mushkrive

                        që lundronin mbi ujë,

rrëmbenin plëncat, dhjamrat, duke u grindur me njëra

                                                            tjetrën

dhe hapeshin të friksuara kur shfaqej

koka e bishti energjik i peshkaqenëve.

Nuk guxonim të kridheshim në ujra.

Kur vinin makinat të shkarkonin tufat e derrave në

   sheshin e therrtores,

plasnin hungurimat çjerrëse të tyre dhe ajri bëhej i

padurueshëm,

sikur të fillonin nga puna dhjetra sharra elektrike.

Derrat ngulnin thundrat, duke u tendosur,

ndërsa kasapët  me mustaqe dhe thika të mprehta në

 duar

i tërhiqnin nga veshët brënda sallës së madhe të

therrjeve.

 

Shihnim të tmerruar seancat e sakrifikimit të tyre,

trullosjen me vare, prerjen e gabzherëve, xhveshjen e

 lëkurës,

sikur të zbërthenin kopsat e një këmishe,

dhe e ndanin me grushta nga trupat që lëkundeshin

   në çengela.

Ca gra me çizme llastiku, me tuba uji në duar, shtynin

            me fshesa gjakun si lumë

dhe pjesët që flaken, për në kanalin që lidhej me detin.

Oshëtinte salla e madhe,

gurgullonte kanali!

Ishim  spektatorë të një teatri tragjedish që luhej çdo ditë

   para syve tanë

me skenat e kasapëve e të peshkaqenëve

në sallën e madhe, në detin e hapur

dhe bridhnim këmbëzbathur mbi shkëmbinj

deri vonë mbasditeve.

Përpëliteshim netëve në gjumë,  shihnim ëndërra me

 kasapë e peshkaqenë

që kacafyteshin sëbashku në hapësirën mbi det

dhe përsëri të nesërmen

u afroheshim këtyre skenave

si somnambulë

që çapiteshim në truallin e këtyre  tragjedive

si në truallin e  Trojës. 

Sarandë, 22.03.2014