Moby Dick

MOBY DICK

Askush nuk e priste që balena e bardhë, Moby Dick,

të braktiste Atlantikun

dhe t’u qasej brigjeve joniane.

  

Në marsin e hidhur të trazirave, kur nuk kishim nge

as t’u hidhnim sytë bajameve që lulëzonin,

në marsin kur repartet ushtarake bastiseshin njeri pas tjetrit,

kur plumbat na vërshëllenin tek veshi,

u shfaq papritur në sheshin qendror të Sarandës ekipi

       televiziv

i emisionit “Moby Dick” të “Italia Uno”-s

M’i sollën të komunikoja në gjuhën e tyre. Qyteti

rënkonte nga çrregullimet, nga mungesa e policisë dhe

       përshkohej tej e tej

nga grupet e armatosura të “Komitetit të Shpëtimit”.

Një femër e bukur sykaltër, u shfaq si një sirenë që kishte

      dalë befas nga valët

dhe më pyeti: “Ku është komanda e rebelëve?”

I tregova me gisht bibliotekën e djegur,

që ende nxirrte tym nga librat e shkrumbuara

dhe i thashë: “Ja viktimat e tyre, një ushtri e pafund

shpirtrash, që tani po ngjiten në qiell!”

Nuk u turbullua, sërish më pyeti

dhe unë: “Ata janë kudo ku dëgjoni krisma

e shihni tym”, iu përgjigja.

Pa e zgjatur ikën në kërkim të ngjarjeve dhe protagoni-

             stëve.

Të rebeluarit kishin rrethuar kryetarin e bashkisë në

 zyrën e tij

dhe i kërkonin dorëheqjen, për të caktuar njërin prej

 tyre.

Të tjerë  kishin marrë peng një anije mallrash  

në këmbim të një gjobe të majme.

Breshërì të shtënash mbi det. Nga Lëkursi bubulliu

shkrepja e një topi.

Një tank merrte kthesën te nënstacioni elektrik.

Shtëllungat e tymit depërtonin në mushkritë e pemëve

dhe pranvera po mbërrinte e asfiksuar.

Si ta mbronim atë brishtësi bisqesh e lulesh të imta,

    të nxirra nga bloza e fishekëve?

Arshivat e institucioneve asgjësoheshin. Dokumente 

pronash, gjyqesh shqyheshin  nga dosjet dhe zdukeshin.

Mjedise publike, zyra, lulishte,

shënoheshin me bojë të kuqe, ku shkruhej:

“E zënë! Pronë private!”.  

(Si në epokën e shthurrjes së komunës primitive)

Një motoskaf i kufirit, i rrëmbyer, vinte rrotull në gji

si balena e bardhë “Moby Dick”

U vra dikush nga gjobëvënësit. U tensionuan rrugët.

Shpejt, shpejt! U boshatisën trotuaret.

Një kortezh mjekësh e infermieresh, të lodhur nga  

         presionet në punë,

nga histeria vrastare,

dalin në protestë

të veshur me bluzat e bardha.

Pasdite, në bulevardin buzë detit,

te hoteli me jargavanë,

ekipi televiziv  i  “Moby Dick”-ut

kish mbledhur një dyzinë rebelësh

që lëshonin nga automatikët breshëri në ajër, duke u

    filmuar si heronj.

Shosh qielli. Ata çunakë - Shqipëria e atyre ditëve.

Jepnin intervista.

Sirena mes tyre, që ndrinte si koral,

ia shkrepi të qeshurit, kur më pa

dhe më përshëndeti me duar,

për të thënë se po e përfundonin misionin:

“Raportimin nga “fronti i luftës”.

Nga fronti i marrëzisë.   

Askush nuk e priste që balena e bardhë, Moby  Dick,

të braktiste Atlantikun

dhe t’u qasej brigjeve joniane.