VDEKJA E MJELLMËS

PABLO NERUDA

VDEKJA E MJELLMËS

Përktheu: A. Mato

Në liqenin Budi shfarosnin pa mëshirë mjellma. U afroheshin

pa u ndier mbi barka dhe befas me shpejtësi u jepnin remave.

Mjellmat, si albatrosët, donin kohë që të merrnin fluturimin

dhe rrëshqisin me ngathtësi mbi ujë. Ngrenin me vështirësi

krahët e mëdha para se të nisin fluturimin.

Por ata i arrinin dhe i gjuanin me shkopinj.

Më sollën një mjellmë gjysmë të vdekur. Ajo ishte një prej atyre

zogjve të mrekullueshëm,

që nuk i kam parë më kurrë në të gjithë botën, nga lloji me

qafë të zezë.

Ishte si një anije prej dëbore dhe një qafë e mbërthyer

si në një çorape të ngushtë prej mëndafshi të zi.

Sqep ngjyrë portokalli dhe sytë e kuq.

Ma dhuruan pothuajse të vdekur. Unë i mjekoja  plagët

dhe i shtija në fyt copa buke dhe peshq. E refuzonte gjithçka.

Megjithatë filluan t'i qetësoheshin plagët dhe  të kuptonte

se unë isha një mik. Ndërsa unë nisa ta ndjeja se malli

                                                                         e mundonte.

Atëhere e mora në krahë zogun e rëndë dhe e çova tek lumi.

Ai notoi pak më afër meje. Doja që të peshkonte dhe unë

 i tregoja zallin në fund të lumit, rërën ku shndrisnin

peshqit e argjentë të Jugut. Por ai i shihte me sytë

e trishtuar në  distancë.

Pra, çdo ditë, për më shumë se njëzet, unë e çoja

 në lumë dhe e risillja sërish në shtëpinë time.

Një mbrëmje notonte bri meje e përhumbur,

nuk tundohej nga insektet me të cilat përpiqesha ta  mësoja

të peshkonte sërish. Ajo qëndronte e pavullnetëshme

dhe përsëri e mora në krahë për ta sjellë në  shtëpi.

Pastaj, kur e mbajta në lartësinë e gjoksin tim,

ndjeva të lëshohej si një rrip, diçka si një krah i zi më

prekur fytyrën.

Ishte qafa e saj e  gjatë që binte si e valëzuar.

Kështu që unë mësova se mjellmat nuk këndojnë

ndërsa vdesin, ndërsa vdesin nga trishtimi.