VDEKJA E PALMAVE

VDEKJA E PALMAVE

Kur pashë gjëmën të  pllakoste amfiteatrin gjigant të palmave

                                    të Mesdheut,

e braktisa Otranton e rrethuar

këtë radhë

jo nga çallmat e kuqe të jeniçerëve

po nga hordhitë e buburrecave të kuq.

Pas meje mbetën palmat e martirizuara

që ngriheshin si cungje drejt qiellit.

Po në tragetin që më çonte drejt veriut

më kot hetoja se mos udhëtonin bashkë me mua

koleoptera spiunë

të kësaj perandorie të padukëshme që vërshonte nga Azia e

  largët.

Telepatia më thoshte se ata  kishin mbërritur para meje.

Dhe sa m’u shfaq Saranda në mes makthit të mbrëmjes

më bëhej se dëgjoja kujen e peizazheve të mia. I vija veshin

trungut të çdo palme, se mos ndjeja luzmën mizëri të tyre.

E keqja nuk  kishte më kohë të më priste mua.

Nga një marramendje e çuditëshme fillova të fotografoja i 
                                                                          trallisur

                                                            palmat një nga një,  

tek parku “Hasan Tahsini”,

tek parku i shatërvanëve,

tek ajo mrekulli vigane e lulishtes “Butrinti”,

duke bluar mendime të poterëshme në kokë, sepse po
                                                                    realizohej  

                                                  më në fund  profecia

kur qielli do të boshatisej nga hierorja e gjelbër e tyre.

Stivosja peizazhet

që do të më mungonin

kur nga ana tjetër e telefonit

dëgjova zërin e inxhinjerit të gjelbërimit

t’i bashkohej vajtimit tim,

dhe u ndjeva një humbës i terratisur nga fati.

Kush mund ta durojë më sharrimin e sharmit,

përplasjen përtokë të hieroreve qiellore,

nga këto fshikëza që sapo dalin nga vezët

dhe fillojnë të mbllaçisin me makutëri

tërë këtë bukuri që pata?

Mos më leni të shoh më

autovinçin me koshin që ngjit deri tek kurora

punëtorin me motosharrën që pret trupin tim.

As te laboratoret tashmë,

as duke rrëmuar te Wikipedia

ende nuk gjej shërim.