ODE PËR VJESHTËN

ODE PËR VJESHTËN

Pablo Neruda

 (1904-1973)

Ah, sa kohë
mund të jetojë
toka
pa vjeshtën!
Ah, çfarë najade
tiranike është
pranvera
me thithkat e saj

skandaloze
që shfaq në të gjitha
pemët e botës,
dhe më pas
vera,
me grurin,
me grurin,

me cinxujt,

e gjinkallat
dridhëruese,
frenetike.
Pastaj,
ajri që
mbart në mëngjes
një avull planeti.
Nga ylli tjetër
bien bulëza të argjendta.
Ti thith me frymën tënde
ndryshimin
e kufijve,
lagështinë e ajrit
erën e rrënjëve.
Diçka e shurdhër, e thellë,
përpunohet nën tokë
duke sivosur ëndrrat.
Energjia ngjeshet,
zinxhiri
i fertilizimit
rrotullon
unazat e tij.
Modeste është vjeshta
si druvarët.
Nuk është pak
të këputësh të gjitha gjethet
nga të gjitha pemët
e të gjitha vendeve.
Pranvera
i qepi në fluturim
dhe tani
duhet të largohet
duke i lënë të bien

si të ishin
zogj të verdhë:
Nuk është e lehtë.
Duhet kohë.
Duhet të vraposh nëpër
rrugët,
të flasësh shumë gjuhë,
suedeze
portugeze,
të flasësh gjuhën e kuqe,
të gjelbërtën.
Duhet të mësosh
të heshtësh në të gjitha
gjuhët
dhe mbi tëgjitha,
gjithmonë
të lesh të bien,
të bien,
të lesh
bien
gjethet.

E vështirë
është
të jesh vjeshtë,
e lehtë të jesh pranverë.

Të mbash ndezur

gjithshka që ka lindur

për të qëndruar ndezur.
Të shuash botën, ndërkohë,
duke e rrokullisur atë tej
sikur të ishte një top
prej mase të verdhë,
gjersa të tretë kundërmimet,
dritën, rrënjët,
dhe të ngjisë verën tek rrushi,
të presësh me kujdes
monedha të çrregullta
në majë të pemëve
dhe t'i shpërndash më pas

me bujari
nëpër udhët e shkretuara

është detyrë e duarve

të stërvitura.

Për këtë,
o vjeshtë,
shoqe me poçarin,
ndërtuese  planetesh,
elektriciste,
ruajtëse e grurit,
të jap dorën time si burri
burrit
dhe  kërkoj të më ftosh
të vij hipur mbi kalë
të punoj sëbashku me ty.
Gjithmonë kam dashur
të jem çiraku yt,
vjeshtë,
të jem kushëriri i vogël
i mekanikës

së mundimshme
të majave,
të rend nëpër tokë
duke shpërndarë
ar,
ar të dobishëm.
Por, nesër,
vjeshtë,
do të të ndihmoj tu rindash
fletë ari
varfanjakëve të rrugës.

O vjeshtë, kalorëse  e zonja,
do të trokojmë,
para se të na befasojë
dimri i zi.
Është e vështirë
puna jonë e gjatë.
Shkojmë
të përgatitim dhenë
e ta mësojmë
të jetë një nënë,
për të gatitur farërat
që në barkun e saj
flenë të mbrojtura
nga dy kalorës të kuq
që i vijnë rrotull botës:
unë shegerti yt
dhe vet ti, o vjeshtë.

Kështu, nga rrënjët
e errëta dhe të fshehura
do të dalin duke vallëzuar
kundërmimi
dhe veli i gjelbër i pranverës.

Përktheu: A. Mato