SHQIPONJA

SHQIPONJA

Shqiponja ishte dëbuar nga flamuri.

Ajo vërtitej majë maleve,

inspektonte kështjellat që nga ajri,

ndiqte lëvizjet e ushtrive

me rrapëllima qerresh e re pluhuri,

kontrollonte me sytë e stërvitur

sipër një deti çadrash laramane të fushimeve,

sipër fushëbetejave

dhe merrej vesh me kapedanët  kryengritës.

Pesëqind vjet me radhë,

në çdo beteje,

një shtizë,

qëndronte e gatshme

për fronin e saj.

Po nuk e besoni,

hapni kronikat ku shënohet se ajo,

në konspiracion me Ali Pashën,

priste sinjalin të ulej mbi shtizën

që plaku e kishte bërë gati. 

(Aliu kishte një ushtar

që do t’i bënte shenjë

kur të vinte çasti.)

Po kur më vonë e panë shqiponjën t’i hapte udhën

një diligjence 

që e çonte me ngut Ismail Qemalin

në Sheshin e përgatitur enkas në Vlorë,

të gjithë e njohën të preferuarin e saj.

E kuptuan të gjithë

pse iu desh

të zgjidhte një diplomat

për të nënshkruar shugurimin

në sytë e një Europe tekanjoze.

Sarandë, 2011