Mëma

MËMA

Më çoni lajm të zbres atje poshtë, në qytetin ku rroni,

nxitni një tufë me engjuj të më mundin me dashurinë

    time për ta

po unë do të rri këtu, te më të shumtit që s’janë më.

S’mund t’i le tani këtë fshat e këtë shtëpi
me strehët e çatisë që varen deri te vetullat e dritareve,
këto oda ku shkëmbehem me shpirtrat e atyre 
që kanë nevojë për shoqërinë time,

për skalistirin tim që u shkon nëpër varre,

për ibrikun e vjetër me të cilin u ujit lulet,

për një cigare,

një fije shkrepse,

një qiri të ndezur.

Tani më lodhin shkallët e pallateve tuaja
dhe nuk ju ndjek dot brenda atyre mureve,
portë pas porte si labirinte.

Këtu ku jam kambanën e kishës e tund era netëve

dhe kujtoj se dikush prej atyre që s'janë më e rreh 
                                        gjuhëzën e saj të ndryshkur.

Çohem e rri shtuara në krevatin ku akoma s’jam mësuar

me vendin bosh të orëziut tim, duke silloisur

jetën që më mblidhet si një komb para syve.

Bëhem fëmijë, nuse, bëj vet fëmijë, 

mbush me frymën time odat,

i mbush  me ju dhe me të ikurit nga kjo jetë. 

.

Shtëpinë e mban në këmbë fryma e njeriut, thonë,

dhe unë i vizitoj të gjitha kthinat me rradhë,

prek fotografitë tuaja,

lodra të harruara, një bastun ende të varur,

një kapele në gozhdë,

këpucë të vjetra poshtë karsellave.

Maçoku Beleck ecën hijerëndë në oborr

me bishtin e ngritur që askush nuk ja lëvdon më.

Qeni ziosh i lidhur te fiku kujton nëpër ëndërr erën

   e secilit prej jush.

Kujtoj edhe unë vajzërinë kur merrnim litarët

dhe  ngarkonim bucela e  shtëmbat për te Kroi i Madh,

me myshkun dhe lagështirën rreth e rrotull,

me sulinat që hidhnin ujin dimër verë te këmbët tona,

me zgavrat e mëdha të shpellës nga vinte uji,

me errësirën dhe jehonën e zërit që përsëritej nga

brendësia e saj,  sikur të vinin nga bota e përtejme,

që besonim se ekzistonte.

Ndodhte që moshatarët tanë të fshiheshin aty

dhe  fillonin të bënin si xhinde. Ne shpërndaheshim

me ulërima si një tufë zogjsh që fluturojnë

nga pemët e qëlluara me gur

Gjarpri i gdhendur mbi sulinat, një trill i lashtë,

i ngjante një kuçedre me bishtin e lidhur komb.

Në pushimet e shkollës

mblidhnim lulëkuqe, mullaga e cërmërdell

dhe i thanim në oborre,

të hapura mbi çarçafë të vjetër që nuk i përdornim më. 

Trembeshim mos na i shpërndante era dhe luanim

këmbëçalin aty nën zhurmërimën e isos së cinxujve dhe

  këngës bio të zogjve.

Darkave shoh dritat që ndizen atje poshtë ku rroni dhe

   më merr malli.

Nuk po them,

më djeg shpirtin ajo tufë engjujsh që më thërret së largu,

po unë si t’i le kujtimet që më rëndojnë në shpirt,

jetët e sa e sa brezave që më mbajnë lidhur

e të vij tek ju?!

Mars 2016