Shpirt i zbrazur

SHPIRT I  ZBRAZUR

Një zë i rremë, një këngë e rreme, falce më mundon.

Si mund ta xhvesh lëkurën e fjalëve të kota?

Eci si në ca plazhe të shkretë hëne...

Nuk më gëzon dita, as deti i kallaisur,

as bisedat akademike për artin.

Shpirt i zbrazur.

Në fund të ditëve

mbetet një llum kafeje

dhe muzgjesh të hidhur.

Dua ta mbledh hijen time, ta palos

për ta lëshuar në një kohë tjetër.

Dhe dua t’i ikë kësaj udhe

që më zhduket nën këmbë

si një gjarpër i trembur.

Te porta e gurtë e dimrit, mbuluar me gjethet e vdekura,

përpëlitet një zog, një zemër.

1988