Shilla dhe Karibda

SHILLA DHE KARIBDA

“Hapini radiot - thoshnin nën zë të pakënaqurit -   
rrëshqisni sintonitë e tyre si mbi xhama qiellorë,

të thyera nga grindja e ideologjive.

Tani një luftë e padukshme zhvillohet në eter,

me antena,

me valë elektromanjetike,

me radarë.

Çdo centimetër kub ajër që thithni mbushet me fjalime,

histeri, nota proteste, paralajmërime, 
kërcënime. Çdo centimetër kub ajër

mbushet me mijëra llogore,

aq sa nuk ka më vijë fronti.

Nuk e ndieni si është trashur ajri prej tyre?”

Mbi kokat tona shqyenin njëra tjetrën ideologjitë.

Të vetërrethuar

ishim

përballë gjithësisë.

Kinemaja  dimërore

si një arenë teatrosh antikë,

pasditeve mbushej cit më cit

me ithtarë të eksituar

që ndiqnin “proceset e grupeve armiqësore”.

Në rresht ose

një nga një i nxirrnin në arenë dhe turma oshëtinte:

“Në litar, në litar!”

dhe autoparlantet sa një bojë njeriu atje jashtë,

shumfishonin jehonën : “Në litar, në litar!”

Jepeshin pretenca e vendime dënimesh nën duartrokitje,

fajësoheshin  mediat e huaja,

orientimi i antenave

dhe urdhërohej heqja e tyre nga tarracat.

Gjithë natën autoparlantët

rrufisnin të përgjumur  errësirat

qiellore,

derisa membranat e tyre,

të nesërmen,

imitonin bubullimat

dhe fillonin të dridhnin

ajrin me zë të ngjirur për sukseset në aksionet vullnetare

të së dielës.

Lëviznim sintonitë, shkelnim “grup - grup”

mbi copra xhamash qiellorë

dhe dëgjonim të çuditur Radio Tiranën,

midis Shillës dhe Karribdës së luftës së ftohtë,

që kuiste edhe ajo

 në të gjitha gjuhët e botës.

Artikujbërës, përkthyes të stërvitur, glorifikonin parajsën

e “Kështjellës së Pamposhtur të Adriatikut” 

dhe shkonin të ushqeheshin

me dietën e varfër të një doktrine 

që po jepte shpirt.

 Tej demagogjive, duke mbajtur frymën pezull,

dallonim motoskafët që tërhiqnin pas trupat pa jetë

të moshatarëve tanë,

të bërë shoshë nga plumbat,  

ndërsa egërsirat e nëndetit, të ndezura nga gjaku,

i ndiqnin deri te bankinat.

Ndëshkoheshin komandantët e radhës në kufi

dhe shpeshtoheshin alarmet. Në mesnatë

na çonin nga gjumi për të zënë në kohë

rajonin e mbrojtjes dhe  shkonim të gdhinim  netët e zborit

nëpër barkun e gjarpërinjtë të transheve deri te kokat

e tyre prej bunkerësh.

Atje, në mes të humbëtirave,

të rrethuar nga  cinxuj të shushatur yjesh që shqyenin sytë,

të rrethuar nga shamataja e parreshtur e dallgëve,  

të rrethuar nga një harrim kozmik  në vetminë pa kuptim

të netëve,

me kundragaz në kokë, si jashtëtokësorë,

shpenzonim durimin e pritjes, me vështrimin e ngulitur

nga deti,

se mos shfaqeshin luftanijet  e huaja,

me dritat e shuara

në portat e qytetit.

Atëhere lufta e ftohtë,

na kishte ftohur

vetveten, si qirinjtë.

Të vetëm, atëherë,

si në një karrotrec,

atdheun

rimorkionim në udhëkryq.