Çuf - Çuf

ÇUF - ÇUF

Kthehem në shtëpi, var në korridor xhaketën e  rënduar

       nga lodhja e ditës 

ndërsa nga kuzhina dëgjohet çuf-çufi

i tenxheres me presion

si një tren që mbart prej vitesh jetën tonë.

Mbrëmja tani është një divan ku dremis i rrethuar nga ky

                                                                                         refren,

si një udhëtar filmash  western.

Televizori është ndezur tre hapa më tutje

dhe nuk e kuptoj se cili film luan tani

brenda qenies sime.

Çuf-çuf, çuf-çuf  ky tren me rrapëllimën e hekurt  përpin

ankthin e një kohe plot rreziqe,

me personazhe të zhurmshëm,

që hipin e zbresin nëpër stacione,

duke lënë prapa ofshamat e murrme

të shtëllungave të tymit.

Herë herë udhëtimi ngec.

Banda me maska u venë tritolin shinave,

sulmojnë Komisariatin, nga duken policët që ikin nga sytë

     këmbët,

duke hedhur  pistoletat,

duke fluturuar në erë kapelet,

sikur papritur një asteroid  përplaset në tokë e u sulet 

me masën e përbindshme të flakëve.

Bastisen repartet ushtarake

dhe sheshet

mbushen me një shtresë gëzhojash e xhamash të  thyer.

Ekipe televizionesh me emër vijnë nga larg,

marrin në intervistë “rebelët” dhe i paguajnë të gjuajnë

 kuturu vendstrehimin e perëndive, duke bërë stand up,

si në një sfond

lëkurkuqësh.

Gjithçka tani është në dorë të tyre. E kot ta them

si dështon, si shfryn tentativa

për rivendosjen e rendit dhe të dërguarit e shtetit

shkrumbohen të gjallë në emër të një absurdi!

E kotë të zgjatem për anijen e mallrave

që mirret peng në mes të gjiut

dhe nuk lirohet gjersa të dorëzohet shuma  me gjobën e

 kërkuar.

Po unë asnjë pikë loti nuk po derdh

për milionat e grabitura të bankave!

Vetëm tani që shoh

bibliotekën e qytetit të digjet fundemajë

vrapoj në ethe, më merret fryma

dhe ulërij për vithisjen e këtij tempulli.

Prek hirin në trajtë fletësh të  mijëra e mijëra

 librave

dhe shoh të gëlojë poshtë gishtrinjve të mi

flaka e mekur e shpirtërave të tyre. Pak erë të fryjë

dhe ajo flakë rindizet si një dhimbje

për t’u ringjallur nga hiri.

Çuf-çufi hesht. Zbres nga ai tren vitesh,

dora e sime shoqe fik televizorin, më tund në supe,

afron një pjatë dhe më pëshpërit: “Po ftohet...”

“Kush?” -  them unë.