........

sabato 28 aprile 2018

Në vendin ku gjithmonë është e diel



NË VENDIN KU GJITHMONË ËSHTË E DIEL





















Pinoku u arratis për në vendin ku gjithmonë është e diel.

“Oh”, tha, “më në fund do të jem i lirë,
as baba Karlo, as mësueset nuk më gjejnë dot sepse ditët
                                e tjera mungojnë nga kalendari.

Pas çapkënllëqeve të së dielës nuk vjen më e hëna të më
                                                                                       qortojë
për detyrat e pabëra,
për vjershat që nuk i ka nxënë  radakja ime e drunjtë.

Nuk vjen më as e marta,  kur më çonin me një këmbë te
 dërrasa e zezë,
as e mërkura, kur më këputej hunda nga goditjet me
           vizore dhe unë e rritja me gënjeshtra,
as e enjtja, kur gjuaja zogjtë me llastika nëpër parqe dhe
  i varja të përgjakur te rripi i pantallonave,
as e premtja, kur u flisja me zë të lartë sirenave nga bregu
           i detit, për t’u mësuar abetaren
dhe as e shtuna,
që e prisja me shpresë për t’u harbuar te e diela.

Liria tani e ka një emër: quhet e diel.

Jam me fat që në qiellin e këtij vendi është mbyllur porta
            nga hynin ditët e tjera të javës”.

mercoledì 4 aprile 2018

Vogëlushi dhe Skënderbeu


VOGËLUSHI DHE SKËNDERBEU




















Alusianit

Kur atij vogëlushi iu shfaq në sheshin qendror të Tiranës,
për herë të parë  Skënderbeu, i madhërishëm, mbi kalë
lëshoi një klithmë habie, u shpëtoi nga duart prindërve, vrapoi
 drejt monumentit,
e përshëndeti me dorë, e priti të zbriste nga kali,
t’i afrohej, ta përkëdhelte
si në një sekuencë filmike që vet e pat ëndërruar.

Vogëlushi jetonte çastin e magjishëm
të takimit me perëndinë e vet.

Një aureolë dritash iu faneps me mijëra reflekse
kur pa se masa e bronztë lëvizi dhe Skënderbeu i bëri vend
në vithet gjokut, që u ul në gjunjë para tij.

Fluturuan si një dron sipër kullave të qytetit dhe shkanë tutje
nëpër kohë drejt fushëbetejave të vjetra, kështjellave, ndërsa
shpata e ngritur në ajër, duke fishkëllyer, çante  shekujt.

Kur u kthye,“Ku humbe?” 
i thanë prindërit,
“Nuk humba” u përgjigj,
“Udhëtova në kohë të tjera”
“Si ...?” u habit i ati dhe vogëlushi
zgjati dorën nga monumenti...

Babë e bir, u kuptuan në heshtje.

Pastaj vogëlushi pyeti:
“Ku e ka shtëpinë, Skënderbeu, ku fle?”

Si t’i shpjegonte se Ai qe shndërruar tashmë në ndërgjegjen
  e përjetshme të kombit,
si ta zhgënjente bindjen e vogëlushit
dhe t’i mbushte mendjen se Skënderbeu
prej epokash, nuk rronte më?

Dhe i thotë: “Shtëpia e tij janë të gjitha kështjellat,
të gjitha muzetë, ku pret vizitorët,"

2018