........

venerdì 29 marzo 2013

Qyteti i dhive

















QYTETI I DHIVE


Në qytetin e rrallë, tufa me ujq
shetisin sipas marrëveshjes turistike;
aparatet, që shkrepin orë e çast,
mbushen me egzotikën e dhive.

Të mahnitur ujqit admirojnë sheshet,
kecat paqësorë që lodrojnë nëpër parqe:
-  Ju lumtë, dhi, për kaq përparime
arritur në ekonomi e në arte.

Dhitë shoqëruese s’u zenë besë veshëve
që ujqit po u mburrin traditën.
Vërtet po shuhet armiqësi e përjetshme?
Vërtet po çlirohemi nga kompleksi i frikës?

Mikpritëset dhi me takat e larta
dhe me gëzofin elegant, fluror,
s’u lodhën së shëtituri vizitorët,
gjersa i çuan te një grup skulpturor.

Tre heronj, tre keca prej bronxi,
lartohen me poza fitimtari
dhe një ujk, i mundur në mes tyre,
i damkosur, i nxirrë nga zjarri.

Mysafirët vlerësuan frymën liridashëse
zgjuarsinë e brezit të ri të kecave,
dhe përmendën të drejtat, liritë,
në epokën e bashkëjetesës së specieve.

“Duhet ta realizojmë pa dhimbje
vëllazërimin e ujqërve me dhitë,
Të ngremë komisione, që urrejtjen,
ta heqim nga tekstet e historisë.”

Këto tha më i madhi i ujqërve në banket,
të shtruar më së miri,  me karrota e banane,
dhe shtoi me habi: “A s’e shihni dhe vet
se tashmë ne jemi vegjetarianë?!”

                 Sarandë, 2011

mercoledì 27 marzo 2013

I lodhur nga dashuritë


      I  LODHUR NGA DASHURITË


I lodhur nga dashuritë
dremiste dashi përçor
me herdhet e tij të shkordhura.

Një dele atje pranë e mirrte erë
dhe e falënderonte me blegërima.

Ai ngrinte një hop kapakun e syve
dhe binte prapë
në një dremitje të ëmbël.

Prilli çelte poshtë tij
një luledele
që e guduliste në ëndërr.

I kishte mbaruar
të gjitha punët e paqme
          dhe flinte si një dhëndërr.


domenica 24 marzo 2013

Shilla dhe Karibda















SHILLA DHE KARIBDA


“Hapini radiot - thoshnin nën zë të pakënaqurit -   
rrëshqisni sintonitë e tyre si mbi xhama qiellorë,
të thyera nga grindja e ideologjive.
Tani një luftë e padukshme zhvillohet në eter,
me antena,
me valë elektromanjetike,
me radarë.
Çdo centimetër kub ajër që thithni mbushet me fjalime,
histeri, nota proteste, paralajmërime, 
kërcënime. Çdo centimetër kub ajër
mbushet me mijëra llogore,
aq sa nuk ka më vijë fronti.

Nuk e ndieni si është trashur ajri prej tyre?”

Mbi kokat tona shqyenin njëra tjetrën ideologjitë.

Të vetërrethuar
ishim
përballë gjithësisë.

Kinemaja  dimërore
si një arenë teatrosh antikë,
pasditeve mbushej cit më cit
me ithtarë të eksituar
që ndiqnin “proceset e grupeve armiqësore”.
Në rresht ose
një nga një i nxirrnin në arenë dhe turma oshëtinte:
“Në litar, në litar!”
dhe autoparlantet sa një bojë njeriu atje jashtë,
shumfishonin jehonën : “Në litar, në litar!”

Jepeshin pretenca e vendime dënimesh nën duartrokitje,
fajësoheshin  mediat e huaja,
orientimi i antenave
dhe urdhërohej heqja e tyre nga tarracat.

Gjithë natën autoparlantët
rrufisnin të përgjumur  errësirat
qiellore,
derisa membranat e tyre,
të nesërmen,
imitonin bubullimat
dhe fillonin të dridhnin
ajrin me zë të ngjirur për sukseset në aksionet vullnetare
të së dielës.

Lëviznim sintonitë, shkelnim “grup - grup”
mbi copra xhamash qiellorë
dhe dëgjonim të çuditur Radio Tiranën,
midis Shillës dhe Karribdës së luftës së ftohtë,
që kuiste edhe ajo
 në të gjitha gjuhët e botës.
Artikujbërës, përkthyes të stërvitur, glorifikonin parajsën
e “Kështjellës së Pamposhtur të Adriatikut” 
dhe shkonin të ushqeheshin
me dietën e varfër të një doktrine 
që po jepte shpirt.
 Tej demagogjive, duke mbajtur frymën pezull,
dallonim motoskafët që tërhiqnin pas trupat pa jetë
të moshatarëve tanë,
të bërë shoshë nga plumbat,  
ndërsa egërsirat e nëndetit, të ndezura nga gjaku,
i ndiqnin deri te bankinat.

Ndëshkoheshin komandantët e radhës në kufi
dhe shpeshtoheshin alarmet. Në mesnatë
na çonin nga gjumi për të zënë në kohë
rajonin e mbrojtjes dhe  shkonim të gdhinim  netët e zborit
nëpër barkun e gjarpërinjtë të transheve deri te kokat
e tyre prej bunkerësh.

Atje, në mes të humbëtirave,
të rrethuar nga  cinxuj të shushatur yjesh që shqyenin sytë,
të rrethuar nga shamataja e parreshtur e dallgëve,  
të rrethuar nga një harrim kozmik  në vetminë pa kuptim
të netëve,
me kundragaz në kokë, si jashtëtokësorë,
shpenzonim durimin e pritjes, me vështrimin e ngulitur
nga deti,
se mos shfaqeshin luftanijet  e huaja,
me dritat e shuara
në portat e qytetit.

Atëhere lufta e ftohtë,
na kishte ftohur
vetveten, si qirinjtë.

Të vetëm, atëherë,
si në një karrotrec,
atdheun
rimorkionim në udhëkryq.


sabato 23 marzo 2013

Për ç'udhëtime gatiten anijet?




















PËR Ç’UDHËTIME GATITEN ANIJET?

Ndiej një padurim të turbullt. Nuk e di përse shqetësohem,
nuk e di pse ky trishtim i qelqët më mbështjell të tërin.
(Di vetëm se më pëlqen, se ndihem mirë me të.)
Vërtet, përse sa herë që vjen pranvera,
sa herë që bari vesh mishin e dheut të ftohur nga erërat,
përse sa herë që mbi det nguten kopetë e yjeve
në shtegëtim
zemrën time e shkundullojnë frushullimat e një alarmi
 kozmik?

Jam biri i brigjeve të gjelbra, biri i rërës dhe i detit.
Fytyrën time nuk mund ta ndash kurrsesi
nga buzëqeshja e portokalleve, nga trungjet e menduara të
 ullinjve.

E kam harruar fare ditëlindjen siç ka harruar deti të tijën.
Nuk e di sa vjeç jam. Nuk e di
prej sa kohësh e kam pirë këtë dritë të kaltër
  rrjedh sipër këtij dheu të gurtë.


Kam përshtypjen se u mblodhën aromat e tokës,
gjithë dritat, gjithë rënkimet e detit,
meditimet e ullinjve
dhe më krijuan mua.
Kam përshtypjen se jam çdo gjë
mbi këtë dhè që rrahin valët.

Ç’është që më turbullon? Pse qenia ime rri me veshët e
ngrehura për të kapur sinjalet që shkëmbejnë xixëllonjat
                        me faret e largëta?

Ç’sekrete lundrojnë në ajër bashkë me pjalmin e luleve?

Cili Euklid u jep mësime gjeometrie zogjve të sapolindur
që stërvitin krahët për përballimin e hapësirave të reja?

Për ç’udhëtime të panjohura gatiten anijet?

Në zemrën time dynden mjegullat e një rrëmeti të bardhë.

Sarandë,  1969-2012

giovedì 21 marzo 2013

Erdhe vonë, hyjnia ime

















 ERDHE VONË, HYJNIA IME


Erdhe vonë, hyjnia ime. Nga pritja e gjatë
kaq herë e modelova shtatoren tënde.

Që në fëmijëri, gërvishtja në kujtesë
skena primitive
si  skenat e gjuetisë
në artin prehistorik të shpellave.

Kur m’u forcuan kërcinjtë
fillova të shkelja  këmbëzbathur
si një eremit nëpër gjiret e fshehta të detit
dhe të prisja të vije si një Afërditë e ngjizur nga  dallgët.

Ishe e fshehur pas çdo gjallese
që këlthiste në vijën e largët të horizontit,
pas çdo sinjali që më jepte një yll që binte,
pas çdo dritareje që hapej.

Çdo shtjellë ere
më mbështillej si përqafimi yt i padukshëm
dhe Ylli i  Jugut  më bënte roje netëve 
se mos
shkalloja.

Atëherë, me një furçë më vunë të zografisja
muret e zvetënuara të një epoke. Kisha frikë
ta thoshja emrin tënd. Zbrisja në Butrint dhe fshehurazi,
dilja të të prisja në portën Skea
nga patën hyrë dikur  udhëtarët homerikë.
Ulesha në shkallaret e teatrit të lashtë
se mos kapja rastësish jehonën e zërit tënd
në mes të ofshamave të tragjedive.  

Shtrihesha në qelat nëntokësore të dyzetë shenjtorëve,
larg të tjerëve, të lëpija plagët që më shkaktonte pritja jote.

Erdhe vonë, hyjnia ime dhe m’u desh kaq herë
të të modeloja, si në një studio ADN-je
dhe m’u desh kaq herë të urtësoja zjarrminë 
që më kapllonte.

Erdhe e rrethuar me një luzmë drite atëherë kur bëhesha
 gati të fikja shpresat,
dhe si një amazonë e rreptë më ringjalle,
me shoqërueset e tua të përjetshme:
poezinë në një krah dhe dashurinë në anën tjetër.

2012

mercoledì 20 marzo 2013

Çuf - Çuf















ÇUF - ÇUF

Kthehem në shtëpi, var në korridor xhaketën e  rënduar
       nga lodhja e ditës 
ndërsa nga kuzhina dëgjohet çuf-çufi
i tenxheres me presion
si një tren që mbart prej vitesh jetën tonë.

Mbrëmja tani është një divan ku dremis i rrethuar nga ky
                                                                                         refren,
si një udhëtar filmash  western.

Televizori është ndezur tre hapa më tutje
dhe nuk e kuptoj se cili film luan tani
brenda qenies sime.

Çuf-çuf, çuf-çuf  ky tren me rrapëllimën e hekurt  përpin
ankthin e një kohe plot rreziqe,
me personazhe të zhurmshëm,
që hipin e zbresin nëpër stacione,
duke lënë prapa ofshamat e murrme
të shtëllungave të tymit.

Herë herë udhëtimi ngec.
Banda me maska u venë tritolin shinave,
sulmojnë Komisariatin, nga duken policët që ikin nga sytë
     këmbët,
duke hedhur  pistoletat,
duke fluturuar në erë kapelet,
sikur papritur një asteroid  përplaset në tokë e u sulet 
me masën e përbindshme të flakëve.

Bastisen repartet ushtarake
dhe sheshet
mbushen me një shtresë gëzhojash e xhamash të  thyer.
Ekipe televizionesh me emër vijnë nga larg,
marrin në intervistë “rebelët” dhe i paguajnë të gjuajnë
 kuturu vendstrehimin e perëndive, duke bërë stand up,
si në një sfond
lëkurkuqësh.

Gjithçka tani është në dorë të tyre. E kot ta them
si dështon, si shfryn tentativa
për rivendosjen e rendit dhe të dërguarit e shtetit
shkrumbohen të gjallë në emër të një absurdi!
E kotë të zgjatem për anijen e mallrave
që mirret peng në mes të gjiut
dhe nuk lirohet gjersa të dorëzohet shuma  me gjobën e
 kërkuar.

Po unë asnjë pikë loti nuk po derdh
për milionat e grabitura të bankave!
Vetëm tani që shoh
bibliotekën e qytetit të digjet fundemajë
vrapoj në ethe, më merret fryma
dhe ulërij për vithisjen e këtij tempulli.
Prek hirin në trajtë fletësh të  mijëra e mijëra
 librave
dhe shoh të gëlojë poshtë gishtrinjve të mi
flaka e mekur e shpirtërave të tyre. Pak erë të fryjë
dhe ajo flakë rindizet si një dhimbje
për t’u ringjallur nga hiri.

Çuf-çufi hesht. Zbres nga ai tren vitesh,
dora e sime shoqe fik televizorin, më tund në supe,
afron një pjatë dhe më pëshpërit: “Po ftohet...”

“Kush?” -  them unë.

martedì 19 marzo 2013

Grua






















GRUA

Ndieja brinjët të më dhimbnin.
Ofshaja ditëve, netëve rrija pa gjumë.
Më vinte zor t’u qahesha mjekëve,
t’u nënshtrohesha laboratorëve.
Ditë e natë. Në një moshë sa perëndia.

Po kur pashë siluhetën tënde
të brishtë, të imët, të dilte
nga brinjët e mia
dhe të fanepsej para meje
duke humbur në mes të turmës,
u vura të të gjeja ty,
në mes të atij rrëmeti
me plagën time të hapur,
gjersa e pikase dhe e qetësove
atë llavë që përvëlonte.

Në një moshë sa perëndia
u bëmë të dy të  perëndishëm.

lunedì 18 marzo 2013

Loshit, tim vëllai të vdekur






















LOSHIT, TIM VËLLAI TË VDEKUR


Çdo mbrëmje
zbret nga kryqi i mundimeve,
ulet në tryezën e një lokali
me gurin filozofik në dorë
dhe kafka ëngjujsh rreth e rrotull.


Çdo mëngjes
duket gjaku i tij i derdhur pranë gotave
të dëshpërimit
ku kamarjerët mundohen
të zhdukin
gjurmët e natës që shkoi.

Sarandë, 1995

domenica 17 marzo 2013

Sa herë















SA  HERË

Sa herë kam zbritur me nxit
për të shuar zjarrin e madh të ndjenjave,
o det, tek ti.

Sa herë më ke folur me mijra zëra
duke oshëtitur nëpër tërë qenien time
gjersa ndjehesha i çliruar
dhe i mbushur me kthjelltësi.

sabato 16 marzo 2013

Miqtë
















MIQTË

Dy ditë me radhë na nxorrën nga klasat duke stërvitur
brohorimat dhe duartrokitjet tona për pritjen e “Hrushovit
                        të madh”. Në qiell
shihnim avionë të vegjël që kalonin mbi kokat tona
dhe shkonin të spërkatnin me helme  monumentet e 
Butrintit për të ngordhur gjarpërinjtë.

Më vonë (kur kishte ikur),
nëpër kafenetë e qytetit bregdetar flitej në konfidencë 
për një lloj gjarpri që e kish pickuar në tru
atje në skenën e teatrin antik
dhe në vend të monumenteve,
shihte periskopë nëndetësesh rreth e rrotull.

Shqyem sytë kur na përqafoi me radhë
mësuesja jonë e rusishtes
dhe në ikje, pamë të shterrej drita që e rrethonte.

Asnjë luftanije ruse nuk shkeli më në portin tonë të
vogël dhe ne nuk shkëmbenim më
me marinarët guackat, fiqtë e detit dhe portokallet me
                        konservat e tyre të mishit.
 Nuk do të  zhyteshim më si foka
pranë skafeve të mëdha të  çelikta,
që mbanin një  erë të fortë katrani.

Kur erdhën kinezët,
dhjetë e nga dhjetë, njëzet e nga njëzet,
të tërë në rresht si tufa pinguinësh të shushatur,
nuk na e mbushnin më syrin,
me fytyrat e tyre prej alienësh,
dhe pyesnim:
nga ç’planet kishin zbritur,
ku i fshihnin anijet e tyre kozmike? 

mercoledì 13 marzo 2013

Subtropikale

















SUBTROPIKALE

Mos fantazo më kot për krokodilë,
po ndonjë nepërke duhet t’i ruhesh.

Këtu pylli i errët e i dendur është një makth  pa fund.
Po të ngresh zërin, një mori cinxujsh zhaurrijnë
dhe bëjnë bolori gjithë gjiun me ullishtat, plazhet dhe
            molin që zgjatet tej.

Mos provo të shuash kureshtjen,
mos thuaj se nuk je paralajmëruar për rreziqet
nëse do të ecësh mespërmes pyllit.

Mos u fut në oborrin e madh të një fabrike të braktisur.
Të gjitha ngrehinat, të gjitha sallat i kanë përshtatur
 për strehim gjallesat dhe rrjetat e
merimangave kanë vendosur kufijtë e zotërimeve,
të gatshme për të  dhënë alarmin
si në një sistem survejimi elektronik.

Atëhere përpiqu të vesh në lëvizje duart
për të mënjanuar lianet sipër teje
po deshe të orientohesh i zhytur thellë në këtë humnerë
                        të gjelbër.

Ke aq mend sa t’u shmangesh keqkuptimeve.
Mirë bën që vendos të ndjekësh  rrjedhën e një burimi
 të të tregojë udhën.
Po nuk është faji yt kur sheh se edhe ai
humbet  i tëri në një tunel bimësie subtropikale.

Mos klith ashtu i rrethuar nga gjarpërinjtë e ujit.
Të thashë, hiqi nga mëndja krokodilët,
për t’iu ruajtur sulmit të tyre si shushunjëzat.

Ec, ec. Më në fund do të arrish tek depot ushtarake
 të nxjerra në ankand.
Një erë e rëndë vajrash e armatimesh dhe hiri i zjarreve
 të kontrabandistëve
do të bëjnë ta kuptosh pse bimësia e harlisur
nuk guxon të të shoqërojë më tej.

Peripecitë tani kanë mbaruar. Pas bunkerëve
të mëdhenj fillojnë plazhet, shezlongët, çadrat, restorantet 
dhe zallamahia njerëzore e shumngjyrëshme
që endet pranë teje me rroba banjoje.

Nëse në mbarim të ditës do të ecësh mbi molin e vjetër
të kapësh diellin si një galerë me vela të kuqërremta,
 mos u tremb
nga tufat e pulëbardhave që ngrihen me frushullimë para
 teje.

Bëj edhe një hap më tej nëse ke dëshirë që edhe vetë 
të shndërrohesh në një statujë të këtij perëndimi.

Po nata subtropikale e Bunecit është një mister
që ende nuk e kam  jetuar.