Erdhe vonë, hyjnia ime

 ERDHE VONË, HYJNIA IME

Erdhe vonë, hyjnia ime. Nga pritja e gjatë

kaq herë e modelova shtatoren tënde.

Që në fëmijëri, gërvishtja në kujtesë

skena primitive

si  skenat e gjuetisë

në artin prehistorik të shpellave.

Kur m’u forcuan kërcinjtë

fillova të shkelja  këmbëzbathur

si një eremit nëpër gjiret e fshehta të detit

dhe të prisja të vije si një Afërditë e ngjizur nga  dallgët.

Ishe e fshehur pas çdo gjallese

që këlthiste në vijën e largët të horizontit,

pas çdo sinjali që më jepte një yll që binte,

pas çdo dritareje që hapej.

Çdo shtjellë ere

më mbështillej si përqafimi yt i padukshëm

dhe Ylli i  Jugut  më bënte roje netëve 

se mos

shkalloja.

Atëherë, me një furçë më vunë të zografisja

muret e zvetënuara të një epoke. Kisha frikë

ta thoshja emrin tënd. Zbrisja në Butrint dhe fshehurazi,

dilja të të prisja në portën Skea

nga patën hyrë dikur  udhëtarët homerikë.

Ulesha në shkallaret e teatrit të lashtë

se mos kapja rastësish jehonën e zërit tënd

në mes të ofshamave të tragjedive.  

Shtrihesha në qelat nëntokësore të dyzetë shenjtorëve,

larg të tjerëve, të lëpija plagët që më shkaktonte pritja jote.

Erdhe vonë, hyjnia ime dhe m’u desh kaq herë

të të modeloja, si në një studio ADN-je

dhe m’u desh kaq herë të urtësoja zjarrminë 

që më kapllonte.

Erdhe e rrethuar me një luzmë drite atëherë kur bëhesha

 gati të fikja shpresat,

dhe si një amazonë e rreptë më ringjalle,

me shoqërueset e tua të përjetshme:

poezinë në një krah dhe dashurinë në anën tjetër.

2012