........

giovedì 28 febbraio 2013

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ

Poema "Qafa e Botës" përkthyer në greqisht nga Andrea Zarballa me titullin "Kopështet e kujtesës"

 Agim Mato
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ 
 Μετάφραση:Aνδρέας Ζαρμπαλάς

Ο θείος, που με την τραγίσια γούνα του έμοιαζε σαν βράχος, μοσχοβολούσε φασκόμηλο. Εμείς, ήμασταν ένα κοπάδι παιδιών, γύρω του. Μας εξέτασε ένα – ένα με το βλέμμα του. Ύστερα έσκυψε σα να ήταν στη στάνη, άγγιξε τα ποδαράκια μου με τα χέρια και είπε στη μητέρα: Είναι λιγνά τα ποδαράκια του. Άφησε να τον πάρω μαζί μου, τώρα που αποκόβω τα αρνιά



Την αποχαιρέτισα τη θάλασσα. Τώρα πήγαινα να ζήσω ψηλά,
στην άκρη του δρόμου των σύννεφων,
στην άκρη  των κρημνών του ουρανού,
στα σπίτια της φυλής μου με τις λαξεμένες σκάλες
στα βράχια,
με τις πελασγικές πέτρινες σκάφες,
με τους αστερισμούς των μυγδαλιών να πλημμυρίζουν φως τους
κήπους της θύμησης.

Δεν θα με ξυπνούσαν πια τα κύματα
καθώς θα χτυπούσαν
στις ακτές των πρωινών μου. Δεν θα ’βλεπα πια τους γλάρους
καθώς θα ξεφώνιζαν τα βράδια γύρω από το φάρο, ξεπλέκοντας
                                    την κλωστή της απεραντοσύνης.

2

Μπρρρρρ! Ξεφυσούσαν τα άλογα, ανηφορίζοντας
κι ο αγέρας ηχούσε από τα κουδούνια τους σαν ήχος κρυστάλλου
και πίσω από κάθε βουνό πλησίαζαν άλλα βουνά
όπως πίσω από τα πρώτα κύματα πλησιάζουνε άλλα κύματα.

Το χώμα απ’ όλα τα σημεία μου ψιθύριζε με χίλιες φωνές
κι ένιωθα την ψυχή να φουσκώνει σαν προζύμι στη σκάφη.
                                                 
Η άχνη των οργωμένων χωραφιών ανέβαινε σαν θυμίαμα.

Στα κατώφλια και στα πεζούλια οι γριές γνέθανε τις τελευταίες
ακτίνες του ήλιου.

Ακούγονταν το σούρουπο που σφύριζε και σαλαγούσε τα ζωντανά
με τις μεγάλες αγκλίτσες των σκιών.

Ένας χείμαρρος βελασμάτων, σκόνης και ζεστής ανάσας
ανέτρεπε τα σοκάκια.

Κι ύστερα η νύχτα έπεσε σαν βελέντζα στις ράχες των κουρασμένων
αλόγων.

3

Η γιαγιά κυβερνούσε το σπίτι σαν προστάτιδα θεά της φυλής
και το πρόσωπό της έμοιαζε αρχαία πήλινη γλάστρα.

Από την πίπα της ανέβαινε ο καπνός των παμπάλαιων μύθων.

Μα πως έχει ανεβεί έτσι η αυστηρότητα
μέχρι το φράχτη των φρυδιών, που σκέπαζε τα πηγάδια των
τρομερών ματιών της;
Τρέμαμε καθώς περνούσε δίπλα μας με το σκοτεινό σύννεφο
της βράκας
και με την αρμαθιά των κλειδιών
σαν αρμαθιά κεραυνών
στο πλατύ δερμάτινο ζωνάρι της.   

Ξέραμε πως με το ένα απ’ αυτά
ήταν κλεισμένο το βαρύ σεντούκι
που νύσταζε στη γωνιά του οντά
σκορπίζοντας τριγύρω μυρωδιά κυδωνιού και μυστηρίου.

Κανένας δεν τολμούσε να την πλησιάσει.
Σε κάθε μας βήμα
θα ακούγαμε το τρίξιμο της μαύρης κλειδωνιάς
σαν άγγρισμα σκύλου.

4

Τώρα, που ο χείμαρρος ξεψυχούσε,
τα γεφύρια μοιάζανε με εγκαταλειμμένα σαμάρια.

Δεν ακούγονταν πια ο καλπασμός της άνοιξης
μέσα από τους κήπους και τις ψυχές μας

Και σκάβαμε στην ξερή κοίτη
για να βρούμε την κομμένη κλωστή της πρασινάδας.

Και το χαλίκι, σαν λουσμένο με αλισίβα
ζεματούσε κάτω από τα πέλματά μας
λες και το πέταξε κάποιος
από το καμίνι του ήλιου.

Γινότανε υπολογισμοί τις νύχτες
στην άκρη της τροχιάς του αλωνιού
καθώς περιστρέφονταν η ζωή.

Και μας έπιανε ο ύπνος
κάτω από το στέγαστρο του Γαλαξία
με τ’ αυτιά μας να βουίζουν από τα τζιτζίκια των άστρων
και το σύρισμα του δρεπανιού των ονείρων  
στα σταροχώραφα  του ήλιου.

5

Τη γιαγιά μου ρώτησα «Τι είναι ο λύκος;»
Κι εκείνη: «Ο ασφαλίτης των δασών», μου απάντησε.

«Κι ο ασφαλίτης;» τη ρώτησα και πάλι.
«Ο λύκος των ανθρώπων», μου απάντησε.

6

Το σούρουπο με την ομίχλη ήρθε ο θείος
και κρέμασε στη συκαμιά της αυλής
το δέρμα ενός προβάτου, που το κατασπάραξε ο λύκος,
το δέρμα ενός πρόβατου, που πάνω στην ειρηνική προβιά του
είχε περάσει ο τρόμος
όπως ο κεραυνός πάνω στα χορτάρια ενός λειμώνα.

Τώρα δεν ήταν παραμύθι
απ’ εκείνα που αφηγούνται δίπλα στο τζάκι,
με το σύμβολο του κακού να πλησιάζει ύπουλα την αθωότητα
με το ηθικό δίδαγμα του ασυμβίβαστου και την επαγρύπνηση.

Δεν ήταν πια παραμύθι.
Ο χιτώνας της τραγωδίας αιωρούνταν στη συκαμιά της αυλής  
και το μοναχικό αρνάκι βέλαζε το μονόλογο του πόνου του.

7

Πλησίαζαν οι αντάρες καταπίνοντας στις κοιλιές τους
τα σπίτια με τους καμινάδες, τους περαστικούς,
τους κήπους, σαν λιμάνια με τα κατάρτια των οπωροφόρων
να βυθίζονται αθόρυβα,
τις στάνες, τα σπαρτά
κι ακόμα τα συρματοπλέγματα στη μεθόριο.

Και πλησίαζαν, όλο πλησίαζαν!

Κι έστηνα τ’ αυτί ν’ ακούσω πίσω απ’ τις αντάρες τα άγνωστα βήματα
των λύκων και των μυστικών αστυνομικών,
να άκουγα το άγγρισμα
και το τρίξιμο των δοντιών τους.

Ποτέ μου δεν είχα ιδεί
αυτές τις φιγούρες της αντάρας και της νύχτας.

Ποιο να ήταν το επόμενο θύμα τους,
σε ποια συκαμιά θα κρεμούσαν το ματωμένο δέρμα του;

Σκάλωναν τα σύννεφα στα συρματοπλέγματα εκεί στο Πέρασμα
του Κόκκινου Πηλού.
Σκάλωνε ο καιρός. Ηχούσαν τα ηλεκτρικά κουδούνια
και οι ριπές των αυτομάτων τρόμαζαν το κοπάδι των άστρων
που βιάζονταν να περάσει το σύνορο.

8

Η Σπηλιά της Αποκριάς, με το κοπάδι του θείου μου,
μύριζε κοπριά και μυστήριο σαν σπηλιά Κυκλώπων.
Εεεεϊ! φωνάζαμε
κι η Σπηλιά μεγέθυνε τη φωνή
και τη χτυπούσε στις παρειές της προϊστορίας,
που ο προϊστορικός άνθρωπος είχε σκαλίσει τα ίχνη του.

Εδώ ο Ιλλυριός Medaur ακόνιζε τα όπλα και φιλοξενούσε
το Μεγάλο Πάνα.

Και πέρα ορθώνονταν ο κώνος της Τσούκας του Αετού.
Η ζωή είχε μεταναστεύσεις από τις πύλες και τους θόλους της
και μια σιωπή ματωμένων λίθων βασίλευε στη Χαονία.

Στο έμπα της Σπηλιάς ο θείος ύψωνε το χέρι
και κρέμαγε την αγκλίτσα  στην ουρά της Μεγάλης Άρκτου     
ανακάτωνε το γάλα στα μαυρισμένα καζάνια
και οι τουλούπες των λευκών ατμών διαχέανε στον αέρα
άρωμα φεγγαριού.

Κι ύστερα ακουμπούσε στη νύχτα
κι έδιωχνε τη μοναξιά της στάνης με τη φλογέρα
μέχρι που βάραιναν τα βλέφαρά μας
δίπλα σε μια ξύλινη κούπα
με τα αποφάγια από το τριμμένο γάλα των άστρων.

Στην άκρη του ύπνου μας.
τρεμοσβήνανε τα μακρινά νησιά,
τα μακρινά φώτα,
ο μακρινός κόσμος,
ο άγνωστος.

9

Μια μέρα, ένας διαβήτης τρομερός πρόβαλε πίσω από τους όχτους,       
κι άρχισε να μετράει σπίτια και σπαρτά,
ίσκιους, αυλές και θημωνιές, σκάλες και καμινάδες.
Δρασκέλαγαν τα άκρα του τους τη Ρίζα, το Μπουάρι,
την Κιάφα και την Όρλια,
διέσχιζαν το γλυκό χορτάρι της Λουμπάρδας,
αγκομαχούσανε στο Χείμαρρο του Κόκκινου Πηλού,
έβγαιναν στων Ντουφεκιών το Λόφο, μπήγονταν στη Μύτη του Πουριού
κι έριχναν το μακάβριο χορό σε καλντερίμια και πλατείες.
Ένα – ένα μετρηθήκανε τα πρόβατα, τα αρνιά, τα άλογα και τα πουλάρια,
οι ελιές, τα γίδια, τα κατσίκια του παραμυθιού,
οι μυγδαλιές και οι συκιές.
Και μόνον οι αλεπούδες, τα κουνάβια και οι λύκοι
παρέμειναν εκτός βιβλίων.

10

Στον ψηλό οντά άκουγα το μουγκανητό των ταύρων και το τρίξιμο
των δοκαριών και των σανίδων
λες και το σπίτι στηρίζονταν στη ράχη τους.

Κλεισμένοι στο κατώι έμοιαζαν με υπάρξεις, που αφέντευαν
τη μοίρα μας,
τραντάζονταν το σπίτι από τους ακατανόητους καυγάδες τους,
τραντάζονταν τα σωθικά τη γης
κι εγώ φοβόμουν μήπως γλιστρήσομε ως κάτω στο Μοσκόφυλλο
ως κάτω στα χωράφια του Βασιλικού,
μήπως από τη ράχη τους γλιστρήσει όλη η γη και πέσει στο κενό.        

11

Ήρθε το Φθινόπωρο.
Στην έρημη αυλή αρχίσανε να φυτρώνουν τα αινίγματα.

Η γιαγιά κατάκοιτη στο αιώνιο κρεβάτι.
Τα κλειδιά της δεν αστραποβολούσαν στο δερμάτινο ζωνάρι της,
κι η πίπα της με τις ραγισματιές απ’ τις μεγάλες πυρκαγιές
δεν κάπνιζε.
Με χίλια βάσανα έστριβε το τσιγάρο
και τα δέκα δάχτυλα
ήτανε σαν δέκα γριούλες
που προσπαθούσαν να τυλίξουν στο σεντόνι ένα νεκρό.

Μόνο το πέτρινο φίδι του σπιτιού,
κατέβαινε απ’ το ανώφλι της εξώπορτας
και τη συντρόφευε κουλουριασμένο κάτω απ’ το κρεβάτι της,
καθώς η σκιά του τρομερού διαβήτη
γλιστρούσε βασανιστικά στο θολωμένο βλέμμα της.

Ήταν φθινόπωρο
Κι η γιαγιά ετοιμαζότανε ν’ αποδημήσει.

Στη σκεπή αγκομαχούσανε τα σύννεφα σέρνοντας τα βαριά  
κάρα των βροντών.
Φεύγανε και τα πουλιά και στις φωλιές τους πια
καθότανε οι αστραπές για να κλωσήσουνε τ’ αυγά τους.
Κι η βροχή να γλίστραγε στις φυλλωσιές και τους λιγνούς κορμούς
των αινιγμάτων,
όπου εκατό αδελφούλες ρίχνανε νερό η μια στην άλλη
                                    για να πλύνουνε τα χέρια.

12

Μέρες αργότερα
η ψυχή της πέταξε πάνω από τα σπίτια, πάνω απ’ τις ελιές
και στάθηκε στην κορυφή της Τσούκας του Αετού.

Και το φίδι αθόρυβα
σύρθηκε ξανά στο ανώφλι της εξώπορτας.

13

Είχε έρθει το ποτάμι
και χτύπαγε τα ποδαρικά των γεφυριών με τα κέρατα.

Στο Παζάρι,
κάτω απ’ το μεγάλο πλάτανο, που βούιζε απ’ τον άνεμο
προσμέναμε την πόστα να επιστρέψομε στη θάλασσα.

Τι ήθελαν να μου πουν οι παλάμες των φύλλων που πέφτανε
και μου χαϊδεύανε τους ώμους,
κι εγώ έκανα πως έβλεπα το Πέρασμα του Κόκκινου πηλού,
τις βουβές φραγκοσυκιές στις απέναντι πλαγιές,
τη βαριά σκεπή της φυλής μου,
που λικνίζονταν σα να με χαιρετούσε.

Ήταν τότε που η πικρή πατρίδα μεγάλωνε με την ώρα μέσα μου. 


martedì 26 febbraio 2013

Karl Topia






















KARL TOPIA



Shekspiri nuk arriti ta honepste këtë histori. I çuan
                        dosjen, për Helenën e Anzhuinëve
dhe Karlin e Topiajve nga Dyrrachiumi i Ilirisë. I thanë
 për skena e mizanskena,
për dredhira, për kulla të larta, për karaktere
dhe i përmendën Skocinë. Tundëte kokën:
“Interesant, interesant - përshpëriste, - po këto emra
 frëngj më lodhin”
- duke e shfaqur hapur antipatinë për francezët
dhe teatrin e tyre.

Edhe një herë tjetër ia përmendën trinitetin e dashurisë,
të pabesisë  dhe vrasjes në mes të një gostie mbretërore
 në oborrin e Napolit.
“E kush ishte ky Karl francez?”
 – shpërtheu përsëri Shekspiri.
“Jo, jo, mjeshtër, një princ nga Iliria, provincë e Bizantit,
 nga albanët, ai e rrëmbeu
 në Dyrrachium Helenën e Anzhuinëve, ndërsa e çonin
 nuse në ishujt Ciklade të Egjeut”.  Dhe i rrëfyen
 sërish nga e para aventurën e Karlit krifëzi.
 “Pa mendo, - i thotë asistenti, - aty janë të gjitha
ç’ duhen, tavolina me mish kaproi,
derri i egër e i ngrirë gati për të hunguritur, gotat prej
                        kristali,
buzëqeshjet pas tyre, thonjtë e ngjyrosur, pudra,
shikimet provokuese, prekja e këmbëve poshtë
tryezave, fërkimi i pulpave, rrokullima
nëpër gërmaze e lëngut shafran
dhe në fund të aktit të parë
rrëmbimi i Helenës së bukur pasmesnate.”  Dhe shtoi:
Po humbim një rast unik, mjeshtër, mërinë e mbretit që
                        zgjati  njëzet vjet në tërë Mesdheun,
dredhinë tinzare të tij për t’u pajtuar me dhëndrrin,
pritja me salltanete në oborrin e Napolit nga mbreti Robert
(a nuk të ngjan si skocez ky emër?),
masakra dhe kokët e prera të çiftit që mbushin me gjak
                        tryezën e gostisë,
monologun e shfajësimit para të pranishmëve.
do të ishte risi, pastaj, një monolog i kokave të Karlit e
                        Helenës  në mes
të pjatave e pirunëve mbretërorë e sa e sa skena që mund
ta  intrigojnë këtë subjekt të rrallë”.

Shekspiri heshti. Shtyu dosjen. Pastaj foli: “ Si mund ta
                        mbyt skenën me kaq gjak e
me kokët e prera që hidhen pupthi? Hamleti Pollonin e
                        qëlloi prapa perdes
dhe ne nuk e pamë, edhe helmi i përdorur në “sa e sa
                        skena” është  thjesht konvencion!
Ma hiq! Më sill temën e një komedie gazmore të Ilirisë,
“Nata e Dymbëdhjetë” në më kujtohet,
të shpëlaj nga fantazia ime përfytyrimet që më ngjallët”.

Sarandë, 2011

domenica 24 febbraio 2013

Një supermarket në Kaliforni






















Allen Ginsberg

NJË SUPERMARKET NË KALIFORNI

Sa të mendoj këtë mbrëmje, Walt Whitman, sepse
duke ecur nëpër rrugët e ngushta nën pemë, me një dhimbje
koke, duke kërkuar i vetëdijshëm një hënë të plotë,
mundimin tim të urritur, për të psonisur imazhe,
hyra në supermarketin e frutave me neon, duke ëndërruar
            enumeracionet e tua!
Çfarë pjeshkësh dhe çfarë dritëhijesh! Familje të tërë për të
            bërë furnizimin në mbrëmje.
Korridore plot me të martuar që presin! Gra pranë frutave 
avocados, fëmijë tek domatet! – dhe ti, Garzia Lorka, ç’ je 
duke bërë atje poshtë në mes të shalqinjve?

Të pashë, Walt Whitman, grykës i vjetër, i vetmuar, pa fëmijë,
të kërkosh midis mishrave në frigorifer, duke vështruar me
 lakmi shitësit e rinj,
të dëgjova duke pyetur secilin: kush i ka therrë derrat, të gatshëm
 për bërxolla? Sa kushtojnë bananet?
Je ti ëngjëlli im? U kam ardhur rrotull stivave të konservave që
            shkëlqejnë, duke të ndjekur,
nga pas me imagjinatën e  policit të merkatos.
Kemi ecur sëbashku përgjatë shtigjeve të hapura në fantazinë 
tonë të vetmuar duke provuar karçofë, duke përvehtësuar çdo
 shije të ngrirë, pa shkuar asnjëherë nga arkëtarët.
Ku shkojmë, Walt Whitman? Pas një ore mbyllen portat,
Ku do ta ngulësh sonte mjekrën? ( Shfletoj librin tënd, ëndërroj
odisenë tonë të supermarketit dhe ndjehem absurd.)
Do të shetisim për tërë natën nëpër rrugët e vetmuara? Pemët 
shtojnë hije mbi hije, dritat të fikura nëpër shtëpi, do të
  ndjehemi vetëm.
Do të ecim duke ëndërruar Amerikën e humbur të dashurisë,
pranë automobilave të  kaltër nëpër rrugë, drejt shtëpisë në
 vilën tonë të heshtur?
Ah, i dashur, at, mjekërbardhë, vetmitar i vjetër, mjeshtër i
            kurajos ç’Amerikë  kishe ti
kur Karonti nisi të shtyjë barkën e vet dhe ti zbrite
në një breg të mjegulluar duke kundruar barkën të zhduket 
në ujrat e errëta të Lethes?*


Berkeley, 1955

* Lethe - lumi i harresës

Përktheu: Agim Mato 

Legjionarët























LEGJIONARËT


Kush e dha i pari lajmin për ekzistencën e një grupi 
legjionarësh ilirë  të shpallur të humbur 
nga ushtria eAleksandrit të Madh, Pirros së Epirit
a  ndoshta të vet Skënderbeut? Të dhëna
kontradiktore qarkullonin për dukjen apo përkatësinë,
                        ashtu si për disqet fluturues
me dëshmitarë okularë,  që dëshmojnë para komisionesh,
të ngritura për ekzistencën e tyre.
Këta legjionarë, që shfaqeshin
pas një drite të purpurt, me një pluhur yjesh që shoqëronte  
marshimin  e tyre, i shihnin tek ndalonin
për të pushuar, duke ulur nga supet siluetat e ca
                        kështjellave ilire  gjysmë të rrënuara,
(dëshmitarët ngatërrojnë format e tyre, duke përmendur
                        Rozafën, kështjellën e Kaninës, Beratit,
                        Shkupit, Ulqinit, Danjës, Ulpianës, Janinës,
e më shpesh atë të Krujës), ndeznin në mes një  zjarr 
                        kaltër ku nuk shquhej dot së largu në se
flinin apo vazhdonin  seancat e një Kuvendi Kohërash.
Kur rinisnin të ngarkonin sërish siluetat e kështjellave
                        gjysmë të rrënuara
 dhe të largoheshin  në heshtje, duke u tretur në thellësi
                        të mbrëmjes,
vraponin kureshtarët të gjenin të paktën një gjurmë,
një grusht  hi nga ai zjarr i çuditshëm,
një mesazh të lënë qëllimisht, për të vërtetuar se kjo nuk
                        ishte një trill, porse
një dëshmi e pakundërshtueshme  e ekzistencës
së legjionarëve
dhe ta përdornin më vonë në debatet e gjata me
                        skeptikët.
“E ç’mesazh?” -  pyesnin ata, në kafenetë e mbushura
 me tym. “Ç’ duan të na thonë
pas mijëra  vjetësh?”  Të ndarë në pro e kundër, duke
                        debatuar në faqe interneti, në chat-e, nëpër
forume portalesh, në E - Mail-e,
duke thirrur gjithshfarë argumentesh nga të gjitha  disiplinat,
nuk e kuptonin se, në fund të fundit, ata ishin shndërruar vetë
në legjionarë.

Sarandë, 2011

Në kërkim


















NË KËRKIM


Familja e saj është transferuar
në këtë qytet të madh
dhe ai s’di ku ta kërkojë.
Pip-pip, pip-pip
rrahin zemrat
e mijëra telefonave
dhe ai s’di
cilat shifra të përziej
për të kapur sinjalin e dashurisë.

Qytet i madh ku ka ardhur me shërbim
nga një rreth  i largët.

Pallate me një qind dritare,
me dyqind
dhe ai s’di
cila duhet të hapet për të.

Vjen mbrëmja. Bulevardet ndriçohen papritur
nga lumi i fytyrave,
nga zërat,
nga hapat
dhe neonet.

Si mund të veçojë tani
fytyrën, zërin, hapin dhe dritën e saj?

Dhe trishtimi
i vihet prapa
si një i panjohur.

Hap pas hapi.
Hap pas hapi.
Si t’i shpëtojë?

Dëgjon ta thërrasin që larg
titujt e filmave nga afishet,
arena e një cirku,
ta thërrasin bar-lulishtet.

Këndej, këndej i thonë.
Qëndron i hutuar për disa çaste
buzë kësaj rrjedhe të pafund.

I bëhet se dëgjon
pip-pip, pip-pip
sinjalet e mijërave zemrave,
e mijëra dashurive.

Dhe përsëri humbet atje ku ajo është shkrirë
me hapat,
me zërat
dhe fytyrat
e të gjithëve.

Limjon, 1977

venerdì 22 febbraio 2013

Kurajë





















KURAJË


Dëgjomë mua (i thashë një ditë atij djali që rrinte
    i hutuar para meje
sepse e kishte lënë e dashura), dikur edhe mua ma thau
 ngrica  e papritur e ndarjes
bajamen e hershme të dashurisë.

S’ka rëndësi nëse e fejuan me nxit atje larg
apo e tërhoqi magjia e qytetit të madh ku shkoi.

Gjëra të harruara tani.
Vetëm më kujtohet çasti kur më la në duar zemrën
e përgjakur
dhe renda duke sokëllitur dhimbjen.
Më dukej sikur nga anija e bardhë e Mesdheut
më kishte zbritur në një Oqean të Ngrirë Veriu.
Më dukej sikur nuk do ta fitoja kurrë qetësinë,
sikur ajo shkurrja e zezë e dhimbjes,
që sapo kishte mbirë
e më shponte me gjembat e saj, nuk do të shkulej më.

Kaloi një kohë  pastaj
dhe mua më pëlqente të jetoja me dhimbjen si me një
         plagë që na e ka ënda ta gërvishtim.
Po unë s’mund  të rrija gjatë në strehët e trishtimit
e të shihja se si pikonin ditët e mia,
ndërsa  dy hapa më tutje jeta bubullinte si një ortek
      i gëzuar.

Dëgjomë mua, i thashë,
do të çelë përsëri bajamja që ëndërrove
dhe jeta do të të duket përsëri e bukur.

giovedì 21 febbraio 2013

Vitet që jetuam bashkë

















VITET QË JETUAM BASHKË


Vitet që jetuam bashkë janë si një pyll i vogël që oshëtin 
                                                              nga  kujtimet.
Nën këta drurë vitesh, të drejtë e të papërkulur si
 statuja të dashurisë,
kalojmë tani
duke ndier të shushurijnë nën këmbë gjethet e ditëve
                                                                      që ikin
dhe kërcitjen e ndonjë dege të këputur e të tharë nga
                                                        mëritë e çastit.

Ende s’jemi thinjur.
Ende zemrat tona
mbushin me gjak të bollshëm fenerin e dashurisë që
                                                            drita e saj
                                              kurrë të mos shterë.


mercoledì 20 febbraio 2013

Mug
















MUG     


Rrija vetëm me gjithësinë.

Mbaja vesh puhizën e yjeve që çelnin si luleshqerra,
mbaja vesh detin atje poshtë,
frymëmarrjen e guvave të tij si ca gërhitje balenash.

Një xixëllonjë
u  shpëtoi zjarreve të perëndimit dhe u end
sipër meje me një hënë të vockël nën bark.

Portokallet hidhnin krahëve trikon e kaltër të mbrëmjes
dhe shkonin në  takim me ullinjtë.

Mbi qytet nderej një mjegullnajë drite,
një avullim i bardhë ëndrrash dhe oxhaqesh.

Atje tej dëgjohej buçitja e një lumi
që derdhte kohën në det.

Rrija vetëm me gjithësinë