........

lunedì 12 novembre 2012

VDEKJA E MJELLMËS



PABLO NERUDA





















VDEKJA E MJELLMËS

Përktheu: A. Mato

Në liqenin Budi shfarosnin pa mëshirë mjellma. U afroheshin
pa u ndier mbi barka dhe befas me shpejtësi u jepnin remave.
Mjellmat, si albatrosët, donin kohë që të merrnin fluturimin
dhe rrëshqisin me ngathtësi mbi ujë. Ngrenin me vështirësi
krahët e mëdha para se të nisin fluturimin.
Por ata i arrinin dhe i gjuanin me shkopinj.
Më sollën një mjellmë gjysmë të vdekur. Ajo ishte një prej atyre
zogjve të mrekullueshëm,
që nuk i kam parë më kurrë në të gjithë botën, nga lloji me
qafë të zezë.
Ishte si një anije prej dëbore dhe një qafë e mbërthyer
si në një çorape të ngushtë prej mëndafshi të zi.
Sqep ngjyrë portokalli dhe sytë e kuq.
Ma dhuruan pothuajse të vdekur. Unë i mjekoja  plagët
dhe i shtija në fyt copa buke dhe peshq. E refuzonte gjithçka.
Megjithatë filluan t'i qetësoheshin plagët dhe  të kuptonte
se unë isha një mik. Ndërsa unë nisa ta ndjeja se malli
                                                                         e mundonte.
Atëhere e mora në krahë zogun e rëndë dhe e çova tek lumi.
Ai notoi pak më afër meje. Doja që të peshkonte dhe unë
 i tregoja zallin në fund të lumit, rërën ku shndrisnin
peshqit e argjentë të Jugut. Por ai i shihte me sytë
e trishtuar në  distancë.
Pra, çdo ditë, për më shumë se njëzet, unë e çoja
 në lumë dhe e risillja sërish në shtëpinë time.
Një mbrëmje notonte bri meje e përhumbur,
nuk tundohej nga insektet me të cilat përpiqesha ta  mësoja
të peshkonte sërish. Ajo qëndronte e pavullnetëshme
dhe përsëri e mora në krahë për ta sjellë në  shtëpi.
Pastaj, kur e mbajta në lartësinë e gjoksin tim,
ndjeva të lëshohej si një rrip, diçka si një krah i zi më
prekur fytyrën.
Ishte qafa e saj e  gjatë që binte si e valëzuar.
Kështu që unë mësova se mjellmat nuk këndojnë
ndërsa vdesin, ndërsa vdesin nga trishtimi.

Nessun commento:

Posta un commento