........

sabato 3 novembre 2012

VDEKJA E PALMAVE















VDEKJA E PALMAVE



Kur pashë gjëmën të  pllakoste amfiteatrin gjigant të palmave
                                    të Mesdheut,
e braktisa Otranton e rrethuar
këtë radhë
jo nga çallmat e kuqe të jeniçerëve
po nga hordhitë e buburrecave të kuq.

Pas meje mbetën palmat e martirizuara
që ngriheshin si cungje drejt qiellit.

Po në tragetin që më çonte drejt veriut
më kot hetoja se mos udhëtonin bashkë me mua
koleoptera spiunë
të kësaj perandorie të padukëshme që vërshonte nga Azia e
  largët.

Telepatia më thoshte se ata  kishin mbërritur para meje.

Dhe sa m’u shfaq Saranda në mes makthit të mbrëmjes
më bëhej se dëgjoja kujen e peizazheve të mia. I vija veshin
trungut të çdo palme, se mos ndjeja luzmën mizëri të tyre.

E keqja nuk  kishte më kohë të më priste mua.

Nga një marramendje e çuditëshme fillova të fotografoja i 
                                                                          trallisur
                                                            palmat një nga një,  
tek parku “Hasan Tahsini”,
tek parku i shatërvanëve,
tek ajo mrekulli vigane e lulishtes “Butrinti”,
duke bluar mendime të poterëshme në kokë, sepse po
                                                                    realizohej  
                                                  më në fund  profecia
kur qielli do të boshatisej nga hierorja e gjelbër e tyre.

Stivosja peizazhet
që do të më mungonin
kur nga ana tjetër e telefonit
dëgjova zërin e inxhinjerit të gjelbërimit
t’i bashkohej vajtimit tim,
dhe u ndjeva një humbës i terratisur nga fati.

Kush mund ta durojë më sharrimin e sharmit,
përplasjen përtokë të hieroreve qiellore,
nga këto fshikëza që sapo dalin nga vezët
dhe fillojnë të mbllaçisin me makutëri
tërë këtë bukuri që pata?

Mos më leni të shoh më
autovinçin me koshin që ngjit deri tek kurora
punëtorin me motosharrën që pret trupin tim.

As te laboratoret tashmë,
as duke rrëmuar te Wikipedia
ende nuk gjej shërim.


Nessun commento:

Posta un commento