LLOGARA

LLOGARA

Mjegullat flenë ditën në fund të Jonit, pranë anijeve antike

 të mbytura, në Gràmata.

Tufa-tufa, të verbëra, pa zhurmë dalin netëve

 për të ngjitur Qafën e Llogarasë

dhe mërzejnë në pyjet e pafund të pishave. Mbajnë ende

një erë thellësirash, algash dhe kullosin nëpër gremina

kuturu. Ngjeshen para veturës tënde dhe fenerët e verdhë

nuk e çajnë dot asnjë metër verbërinë e tyre.

Pisha të larta e të drejta si tempuj të hirtë. Asnjë hap

s’mund të hedhësh sepse nuk dihet në ç’epokë bie.

Nuk gjen dot portën e asnjë ylli për të trokitur.

Ti e humb durimin. “A ka njeri këtu?” –

dëgjon veten të flasë. Sheh dritën e një feneri që afrohet

dhe kujdestarin e fshatit turistik alpin që vjen të të marrë.

E nëse ende je i acaruar dhe kërkon një krevat pa mjegull,

ai ta bën me shenjë të heshtësh se mos zgjuan perënditë

dhe të thotë në vesh:

” Edhe ato, në një kabinë me mjegull flenë.”

Afër mëngjesit, mjegullat, zbresin sërish në Gràmata

dhe lëshojnë vezët e tyre në fund të Jonit,

si margaritarë në mes lëndinave të koraleve.