JON

JON 

Një hap më tej fillon gjithësia. Pranë meje - palombarë që

                                                              ngjiten në qiell,

astronautë që cekin fundin e oqeaneve.

Një botë fanepsjesh më rrethon.

Ç’ rrinte e fjetur brenda meje për vite me radhë

çfryn papritur llavën e miteve të përgjumura dhe vërshon

rrugëve të një Butrinti që shullëhet në zgrip të hapësirave.

Kuaj lumenjsh gremisen nëpër kaskada.

I dal Noes përpara dhe marr në dorëzim listën me të gjitha

          speciet e tokës që mbarti në arkën e tij. 

Përmbytja zmbrapset.

Toka që kërkonte është tek unë. Faret,

me një dritë radiumi ma bëjnë me shenjë si sinjalet e një

 piste aeroporti në mes të natës.

Një hap më tej është gjithësia. Këtu, pranë meje,

valët nxjerrin në breg statuja. Të mos kesh mendjen,

gremiset një kapitel drite dhe tingujt vagnerianë,

nga tendosja e telave të hapësirës, jehojnë thellë

                                                                zbrazëtive. 

Mbështetem mbi një mur resh që të mos vithisem.

Vë veshin dhe dëgjoj zërin e Thamosit që oshëtin nga 
                                                                          anijet

dhe lajmëron se Pani i Madh vdiq.

Drithërima e liqenit Pelod atje pranë,

me një simfoni të qarash, ndihet nga bregu tjetër.

Kush jam unë? Si më braktisën kështu perënditë pagane

dhe më lanë të vetëm në mes të sirenave që fillojnë të

                                                                       mbushin

radhët e koreve jonike të polifonisë ?

Një botë fanepsjesh më rrethon.

2012