........

domenica 30 dicembre 2012

Tutje sanalleve të kthyera përmbys




















TUTJE SANALLEVE  TË KTHYERA PËRMBYS

E ndrojtur u ul nata e jugut mbi drurët e kaltër dhe
shkëmbinjtë e bardhë,
nata e jugut
me erën e ngrohtë
që mblidhte zërat zogjve, zhurmën e krahëve të
                                                                     lejlekëve,
                                                                        që vinin
                                                               nga Mesdheu.

Mbi kumin e plazhit
qëndronin sanallet
e kthyera përmbys.

Ne i lamë mbrapa.
Ne shkuam tutje mes rrugicave të prillit
atje ku dukej më mirë qyteti i vizatuar lehtë
pas mjegullës së mbrëmjes.

Ishim dy silueta të dridhëshme mbi ujëra, ku vala 
                                                                përhapte jodin
që na mbështillte si aroma e ndjenjave tona.

Nuk flisnim. Xixëllonja e një puthjeje të lehtë na
                                                            ndriçoi fytyrat
kur pamë njeri tjetrin të zenë në faj...
.
Nuk e di pse magjia e asaj mbrëmjeje 
dhe xixëllonja e saj
më ndoqën pas gjithë jetën.

1973-2014

Mbush një grusht me guaska deti















MBUSH NJË GRUSHT ME GUASKA DETI


Mbush një grusht me guaska deti.

Ç’u bënë jetëzat brenda tyre?
Ndiej vetëm tringëllimën boshe tek i trazoj në duar.
Korale të ftohta,
pa vlerë,
që vala i flak orë e çast në breg.

Si Hamleti rri e kundroj
këto kafkëza të vogla,
llogore të braktisura të luftës për ekzistencë.

Dhe sado të lëmuara,
sado fine,
pa atë shkëmbim lëndësh që i lidhte me botën përreth
më ngjajnë tani me skulpturat abstrakte
që vala e kohës i flak në harresë.

sabato 29 dicembre 2012

Shishja




















SHISHJA


Kujt i shkoi ndërmend përpilimi i atij dokumenti
të fshehtë për të shfryrë në atë moshë të njomë
dufin e poshtërimeve? E nënshkruam sipas radhës atë
 statut  të dhimbjes: Mehmet Delvina,
Avni Delvina, Luan Mato dhe në fund, unë, më i vogli
            prej  tyre. Të fshehur aty poshtë,
midis të çarave të shkëmbinjve të Jonit, u betuam se
 nuk do të tradhtonim njeri tjetrin, se nuk do t’i
tradhtonim prindërit tanë që vuanin dënimin
 në Kalanë e Gjirokastrës, se nuk do të tradhtonim
  tapitë e lashta të fisit, bibliotekat me
raftet e rënduara, fletoret e ditarët me kaligrafinë  e
            mahnitshme. Nuk do t’i tradhtonim
tablotë  klasike të të parëve me kornizat e tyre hijerënda.
I mbyllëm të gjitha në shishe, duke pikuar mbi tapën
e saj dyllin e nxehtë për ta izoluar nga uji.         
Midis të çarave karstike të shkëmbinjve,  në mes të
gaforeve e cironkave, lëshuam në  ujëra sekretin tonë
të madh, me shpresën se dallga do ta çonte në të tjera
 vende,  në të tjera kohëra për të dëshmuar fatin
tonë. E duke kaluar  vitet, sa herë frika na çoi te shkëmbinjtë, 
se mos deti na dekonspironte dhe e nxirrte
në breg atë të fshehtë!
Nuk e di në ç’oqeane, bashkë me dallgët, shfryn ende
dufin tonë të dikurshëm ai mesazh i mbyllur në shishe.

Sarandë, 2011

venerdì 28 dicembre 2012

Afërdita




AFËRDITA


Nga erdhe papritur në atë verë të largët të rinisë sonë si
                                                                një hyjni deti?
Ç’ishte kjo drithërimë
që shkaktonte
kalimi yt
dhe vinte në lëvizje elikat e zemrave tona të njoma?

Dy shokë nga ne u zunë se kujt i takonte karfica jote e humbur.
Ne ruheshim të mos shkelnim
formën
që linte trupi yt mbi rërë.

Kujt do t’i përkisje?
Zemra e kujt do të shkonte gjer aty
ku ëndrrat
strehojnë pulëbardhat?

Sa të tjerë do të shkelnin të trishtuar mbrëmjeve duke
dëgjuar
të qeshurën tënde të lumtur?

Deti i së dielës
me trëndafilat e bardhë
të dallgëve.
Ti u hodhe të mblidhje trëndafila dhe harrove të  dilje.

Kaq ditë dhe kaq netë pa ty,
sikur na vodhën papritur
statujën e Afërditës.

Ç’u bënë gjurmët e hapave të tu
që na tregonin të fshehtat e rrugëve të largëta?

Mërmërima e detit
mos ishte zëri yt që vinte i lodhur nga thellësitë
dhe thoshte: “jam këtu,
                         jam këtu,
                         jam këtu”...?

Dhe pamë peshkatarët të sillnin kurmin tënd
mbështjellë me një pëlhurë vele
sikur të sillnin direkun e thyer të lumturive tona.
           
Dhe vetëm atëherë e besuam se nuk ishe prej eteri,
nuk ishe prej shkume
apo drite
po njeri prej mishi
që duheshe qarë.

Atëherë dhimbjen për ty si një bukë të hidhur
e ndamë
dhe pushuam së qenuri rivalë.

Po ti nga erdhe papritur në atë verë të largët të rinisë 
                                                                   sonë?

mercoledì 26 dicembre 2012

Varrimi i kapedanit
















VARRIMI I KAPEDANIT

Mbi supet e detarëve
hepohet arkivoli i kapedanit plak
si një maune që vozit drejt limanit të saj të fundit.

Një maune që vozit
sipër jetës,
sipër dashurisë,
sipër viteve.

Lundër jete –
tek kalon  pranë meje shoh hambarin tënd
të mbushur plotpërplot me pasurinë që të afërmve u lë
      trashëgim:

shufra ari safi të vetëmohimit,
diamantet e besnikërisë
dhe gurët e çmuar të urtësisë.

Stuhitë i braktisën çerdhet e ngritura në velat e tua.

Po tani?
Kush do t’i vërtitë tallazet para teje

që të dëgjosh vikamat e heronjve,
gazin e përleshjeve
dhe përplasjen e pafund të elementeve?
Para teje – limanvarreza e zymtë.

Me sa zor i çan tani ujërat e hidhura të dhimbjes,
sa vështirë e ke të kalosh në ngushtica dënesash
dhe të lëshosh në thellësitë e harrimit
dy spirancat e tua,
atë të ditëlindjes
dhe të ditëvdekjes.

Lamtumirë, kapedan!
Kur t’u hipim anijeve
do t’u biem sirenave për ty,
do t’u biem stuhive,
viteve që të të thërresin
dhe atëherë do të kallmojnë spirancat e tua
dhe velat e tua do të zbardhëllojnë
horizonteve detare.

domenica 23 dicembre 2012

Piktori












PIKTORI

 

Eja, më tha shoku im piktor,
ç‘pret,
nuk i dëgjon zërat e fëmijëve të mbledhur rrotull
                 pranverës  së sapoardhur?
Nuk e ndjen 
oshëtimën e saj të heshtur,
bubullimat e saj të kaltëra, ç’pret?

Ngriti kavaletin,
hapi akuarelet dhe nga peneli rrëshqiti drita e diellit;
ranë mbi letër drurët,
shkëmbinjtë e detit, anijet
dhe më tej qyteti i bardhë me të gjitha dritaret e tij.

Një lëvizje, dy
dhe ja,
pulëbardha rrahu krahët.
Fshap, fshap. Dhe pranvera çapitej me këmbët e saj të
                                                                         gjelbra,
duke u bërë thirrje sythave
e ata i përgjigjeshin,
dilnin gjithë frushullimë,
sa herë që piktori i prekte me penelin e tij.

Shoku im ishte në ethe.
Nuk e dëgjon, thoshte, si u ngjir prilli duke na thirrur?
I dridhej peneli.

Ndoshta nga kjo ishin aq të tronditur drurët,
aq të tronditur shkëmbinjtë dhe anijet.
Ndoshta nga kjo u shfaq qyteti si një mirazh i ngritur
                                                                  mbi ujëra,
si një mirazh i hollë, i hollë
që mjaftonte vetëm një erë e lehtë
e ta zhdukte papritur nga sytë tanë.

Pastaj shoku im mbaroi.
Ne s’folëm.
Qëndruam ashtu duke dëgjuar dihatjen e asaj paraditeje
      prilli,
duke duartrokitur në heshtje pranverën.

venerdì 21 dicembre 2012

Saranda



 

















SARANDA

Kam vënë në provë dashurinë për ty
dhe jam mundur nga mungesa jote.

Si ta duroja mallin
që më gërryente si acid?
Vetëm portokalli i dashurisë sate
ndriçonte dhe ngrohte për mua
dhomat e hoteleve të largëta.

Dhe hotelet,
duke këputur ballamarët e rrugëve,
shndërroheshin netëve në anije
për të më sjellë në gjysmëhënën e trupit tënd
të mbështjellë me vellon e bardhë të netëve jonike,
me jodin dhe parfumin e leshterikëve.

Dëgjoja pulëbardhat të më thërrisnin,
dëgjoja të fshehtat e humbëtirës së largët detare
të më joshnin për aventura.

Ishuj piratësh, Kolombë Indish të pazbuluara të
                                                fëmijërisë  sime!
Varrezë e largësive e fshehur në guvat e nëndetit
si një shishe e vulosur që mban brënda
pergamenin e udhëtimeve  që nuk i bëra!

Në netët e vetmuara u zija vendin statujave mbi muret
antike të buzedetit, i  shastisur 
nga rrokullisja e trungjeve të mëdha të dallgëve,
dhe poterja e elementeve karrikonte tërë qenien time.
E desha sa s’ka më detin tënd
të thellë e të tejdukshëm
si një qiell i lëngëzuar,
limanin tënd ku ende lëkunden direkët e ëndrrave të
                                                         mia fëmijërore.

Nuk ishin për mua dhomat e hoteleve të largëta.




giovedì 20 dicembre 2012

Oktapodi



















OKTAPODI


Dal të mbush mushkëritë me drithërimën e mëngjeseve
 detare.

Dielli që lind e bën detin të xixëllijë me ca drita fosforeshente.
S’mund ta shoh gjatë.
U afrohem shkëmbinjve ku sytë e mprehtë
të djelmoshave përgjojnë oktapodin
që largohet me të shpejtë,
duke lëshuar mellanin në ujë për të humbur gjurmët.

Djelmoshat kridhen dhe nis dyluftimi plot rreziqe.
Shoh të tetë këmbët e përbindëshit që ngulin venduzat
në shpatullat e tyre
dhe u mbështillen rreth qafës si litarë.
Shoh detin që shkumëzon nga përpjekja,
rrëzimin, përplasjen e krahëve
dhe duart si ganxha që shqisin nga trupi oktapodin
si të shqisin rrënjët e një boçke nga dheu.

Pastaj e përplasin pareshtur në shkëmb gjersa jep shpirt.

domenica 16 dicembre 2012

Poezi të pafajshme























POEZI  TË PAFAJSHME 
(Nga librat e kthyera në karton 
nga censura 1969 - 1974)

KESHTJELLA


Ja Rozafa. Gjiri i bardhë i skalitur në hyrje të kështjellës
                                          pikon  qumësht.

Lindnin shekujt, pinin qumësht te ky gji i kohës,
pinin mushtin e lirisë,
që rridhte nga gjëndrat e tokës
dhe rendnin pastaj mes luftërash,
rendnin mes lavdish.

Shekujt tanë luftarakë, të paepur.

Qëllonte që vinin në kështjellë
tërë gjak, gjysmë të vdekur.

Atëhere shtrëngonte musklat atdheu,
shtrydhte gjirin.
Ata çoheshin, kapnin armët
dhe prapë në luftë vinin.

Mure dhe shekuj të rrëzuar.
Mjegull. Midis gurëve
bari i gjelbër i kohës sonë mungullon.


KLUBI I SHOFERËVE


Akoma duhet të jetë ai klub i drunjtë në trafikun
                                                 e ngatërruar
                                        të minierave dhe sharrave,
ai klub i drunjtë
ku frenojnë skodat,
dridhen xhamat prej tyre
dhe një këndez prej llamarine majë çatisë përplas
                                                               krahët
                              duke uruar mirëseardhjen.

Sapo kisha mbrritur. Nga strehët
vareshin krongjijtë
si pikëçuditëse
mbi hutimin tim. Tutje, në ekranin e gjerë të
mjegullave
                                                druvarët kërkonin qiellin
                                                            duke rrëzuar pyjet.

Duhet të jetë ai klub. Dhe  po ata shoferë,
dhe po ai djalosh leshverdhë,
që u ngrit e tha sipër ngurrimit:
            “Kalohet
            dhe Qafa e Djallit kalohet;
            tri herë unë rrëshqita, hungrroi tri herë
                                                            arusha ime
                                                dhe oshëtiu pylli”.

Dhe  mua më duhet të jem prap i ulur në  tavolinat
                                                      e atij klubi,
t’i gjej vetes
diçka
që më ka munguar gjatë këtyre ditëve,
diçka që bëhet e imja vetëm kur jam i rrethuar nga
                                                      zërat e tyre,
nga fytyrat e tyre,
të rrahura nga era e Moravës
të përzhitura nga dëbora e Kukësit,
ku ka vizatuar guximi
qetësinë
para rrëshqitjeve dhe humnerave.

O, po duhet të jetë ai klub
dhe shoferët prap do të mblidhen
duke kapëcyer netët si hendeqet.


JA Ç’MË THA NJË SHOKU IM NË VAUN E DEJËS


Tani që ndodhem larg brigjeve të mia, të dashura,
ndanë kësaj dige vigane të veshur me erë, ku çdo
                                                      mëngjez
thyejmë xhama ngricash,
tani,
më ka marrë malli për qytetin atje poshtë në jug,
për shokët,
direkët e anijeve
dhe rrugët dimërore që kullojnë mjegullat e netëve
drejt mëngjezeve të bardha detare.

Pemët e oborrit tim
i mbaruan të gjitha fletët duke i dërguar për të
                                                     më thirrur.
Po unë do të vi atje i ngarkuar me borën e viseve
                                                      veriore,
duke shkundur supet
në pragun e erërave të ngrohta.

Dhe deti atëherë,
i mbushur me zhurmë dritërash dhe shkumësh,
do të oshëtijë i gëzuar për nder të ardhjes sime.
Sigurisht, do të vij një herë në brigjet e çapkënllëqeve
                                                               të mia,
do të rend dhe një herë
me shokët,
çakërqejf përmes rrugicave të largëta të fëmijërisë.

Do të vij. Vetëm për pak kohë.
Sepse unë s’mund t’i le këto baraka pupuliti
me dritaret e tyre të thjeshta që shumfishojnë diellin,
këto zhurma  që përplasen herë pas here
si zogj nëpër xhama,
s’mund t’i le këto objekte që, sa herë çohesh nga gjumi,
duhet të ruash sytë nga pamja e tyre që bubullinë
                                                           papritur
                                      në ekranin e dritares.

S’mund t’i le. Sepse tani
dua që çdo hap i imi
të jetë një llambë e ndezur në gjerësinë e netëve
                                                      tona.
Mirupafshim!


FESTIVALI

Është dita e fundit e festivalit. Një erë këngësh
                                                     shtyn
dallgët e valleve.

Kështjella ngjan si një anije.
Ku po vemi?
Kemi kaq ditë që po udhëtojmë në detin e pafund
                                         të gjenisë së popullit.
Hapat ngjeshin sheshin e kuvertës.

Ky shesh është bërë prej eshtrash dhe gjaku,
këta mure të veshur me myshk
ruajnë gjer në palcë të kaluarën.
Këta çelësa të rëndë në hajatet e ftohtë
Shumë kohë mundoheshin të kyçnin
hapat e historisë.
Shumë kohë dukej sikur
duart e saj
u mpinë mbi gjunjët e pritjes. Dukej
sikur nuk ecte.

Çapitemi mbi kuvertën
e anijes,
që historia e ka drejtuar përmes ngushticave
                                                të shekujve,
që e ka ankoruar në limanet e aq luftrave,
armët e të cilave i mbart tani në hambarët e saj.

Anija, që s’i kanë bërë gjë gjylet, tani lëkundet nga
                                                        vallet.
Kemi kaq ditë që po udhëtojmë në detin e pafund
                                      të gjenisë së popullit.


VAJZA E DASHURUAR










Ata u takuan përsëri në mes të drurëve të mollëve,
përsëri në mes të degëve
të rënduara
nga çerdhet e lumtura të zogjve,
numëruan rrahjen e minutave të ëmbla të dashurisë
                                         së tyre.

Dhe rrihnin zemrat,
dhe rrihnin minutat
dhe rrihte motorri i traktorit të ndezur në cep të arës.

Frynte një erë dhe sillte kundërmimin e fushave të
                                                                  korra,
frynte një erë dhe sillte në krahët e saj
gjithë atë mbrëmje të ngrohtë, që u mbështillej
drurëve
dhe atyre që ishin nën drurë.

Dhe atë që ishin nën drurë
i thoshin “ shpejt, shpejt” njëri-tjetrit,
disa fjalë,
disa puthje
dhe “shpejt, shpejt”.
Dhe zemrat rrihnin,
dhe minutat rrihnin
dhe motorri rrihte duke thirrur “shpejt,shpejt”
                                    mbi zinxhirët e tij të rëndë.

Po vajzën e kthyer në shtëpi
nuk e zuri gjumi,
nuk e zuri gjumi gjithë natën të përkundur nga
                                                zhurma e traktorit të tij
                                                që kapërcente dritaren.

Dhe e ndjeu: flokët i binin erë mollë,
çarçafi binte erë mollë;
gjithë aroma, me një dritë si të gjelbër nga nata,
                                    erë mollë binte.