Ata që s'janë më - kujdesen për mua

ATA QË S’JANË MË - KUJDESEN PËR MUA

Flas me të vdekurit e mi.

Brenda meje janë shembur muret që ndajnë kohrat

dhe unë hyj e dal te ata që s’janë më.

Zonja mëmë vjen rrotull në shtëpi

duke hequr pluhurin nga kornizat,

zoti Tatë mbledh në oborr një pjatë

me rrush e fiq për mua dhe zbon maçokun e plakur

                       që e bezdis.

Pemuli pret grepa peshkimi dhe ikën pas një fishkëllime

të hedhë fillot tërë natën te moli. Vetëm Loshi me

kolitir në dorë e cigaren që s’e heq nga buza

rri mbyllur me kanaçet dhe tranzistorët e tij.

Dal edhe unë. Vetëm. Takoj hijet e atyre që përgjojnë

                        sorollatjet e vetminë time me detin.

Takoj lumenj, të shpejtë e të turbullt, takoj shira,

që venë përpara ngastra të mbjellash si ishuj kujtese

që shkëputen e treten në humbëtirë. Lë gjoksin hapur 
që të fryhen kanalet e shpirtit për të shkarkuar  dhimbjen

e çmendur të një epoke.

Koha rrjedh. Gjeratore shtjellash pafund. Mbahem nga

            shkëmbinjtë për të shpëtuar

krahun e thyer të një ëndrre. Dalloj

Seremben para meje, nxitoj hapat dhe nuk arrij.

Më merr me vete, më shtyn kjo rrjedhë

dhe s’di sa herë e gjej veten buzë humnerës

për t’u rrokullisur drejt një planeti të harruar.

Dëgjoj zërin e zonjës mëmë:  

“Kthehu, Gugushi im, kthehu!

Erdhi Vjollca dhe të pret!”

Ata që s’janë më -

tani kujdesen për mua.

Sarandë, 09.12.2012