Trëndafil i hershëm

TRËNDAFIL  I HERSHËM

Dilte e bukura dhe ujiste me ibrik

lulet e oborrit përballë.  

Sa herë kërkoja t’i vidhja shikimin,

ngrihej mbi kangjella e më përcillte me shpoti

një trëndafil i hershëm, goxha i madh.

Ja shkrepte së qeshuri duke u tundur nga era

kur i shkoja mëngjeseve pranë,

vetëm lulekumbonat më shihnin  të ndrojtura,

dhe më ndiqnin me kërshëri deri larg.

Kur kthehesha në mbrëmje,

ai trëndafil i bardhë me petalet e gjera

ishte si një abazhur i harruar ndezur mbi lodhjen time.

Vezullonte i tëri,

i lumturuar nga e vluara e vet.

Çdo mëngjes sërish

rrekej të më prekte

dhe gajasej së qeshuri

i pacipë, mburravec.

Të merakosura -

lulekumbonat.

 Mbylleshin kanatat në mbrëmje,

ajroseshin në mëngjes

dhe ibriku sillej nëpër kopsht

të ngrinte murin e gjelbër

të mos depërtonte shikimi im.

Veçse trëndafili i hershëm

do të vyshkej një ditë.

Nuk do ta ndjeja më shkëlqimin,

nuk do t’i dëgjoja shpotitë.

Të rënuar fletësh e gjeta, kur i shkova pranë

dhe m’u duk si një qeros që më shihte vëngër.

Ndjeva keqardhje për ish kundërshtarin. E preka.

Në duar më la një push të hollë, të verdhë si një ëndërr.

Atëhere dëgjova ibrikun të shushurinte nëpër gjethe

dhe ktheva kokën me nxitim,

kur një ushtri gonxhesh të freskëta u hap,

vuri gjoksin në kangjella

të ndalonte shikimin tim.

Lulekumbonave

u kërkova ndihmë.

Sarandë, 8.12.2012