........

sabato 29 marzo 2014

Moby Dick



MOBY DICK


Askush nuk e priste që balena e bardhë, Moby Dick,
të braktiste Atlantikun
dhe t’u qasej brigjeve joniane.
  
Në marsin e hidhur të trazirave, kur nuk kishim nge
as t’u hidhnim sytë bajameve që lulëzonin,
në marsin kur repartet ushtarake bastiseshin njeri pas tjetrit,
kur plumbat na vërshëllenin tek veshi,
u shfaq papritur në sheshin qendror të Sarandës ekipi
       televiziv
i emisionit “Moby Dick” të “Italia Uno”-s


M’i sollën të komunikoja në gjuhën e tyre. Qyteti
rënkonte nga çrregullimet, nga mungesa e policisë dhe
       përshkohej tej e tej
nga grupet e armatosura të “Komitetit të Shpëtimit”.
Një femër e bukur sykaltër, u shfaq si një sirenë që kishte
      dalë befas nga valët
dhe më pyeti: “Ku është komanda e rebelëve?”
I tregova me gisht bibliotekën e djegur,
që ende nxirrte tym nga librat e shkrumbuara
dhe i thashë: “Ja viktimat e tyre, një ushtri e pafund
shpirtrash, që tani po ngjiten në qiell!”

Nuk u turbullua, sërish më pyeti
dhe unë: “Ata janë kudo ku dëgjoni krisma
e shihni tym”, iu përgjigja.

Pa e zgjatur ikën në kërkim të ngjarjeve dhe protagoni-
             stëve.

Të rebeluarit kishin rrethuar kryetarin e bashkisë në
 zyrën e tij
dhe i kërkonin dorëheqjen, për të caktuar njërin prej
 tyre.

Të tjerë  kishin marrë peng një anije mallrash  
në këmbim të një gjobe të majme.
Breshërì të shtënash mbi det. Nga Lëkursi bubulliu
shkrepja e një topi.
Një tank merrte kthesën te nënstacioni elektrik.
Shtëllungat e tymit depërtonin në mushkritë e pemëve
dhe pranvera po mbërrinte e asfiksuar.
Si ta mbronim atë brishtësi bisqesh e lulesh të imta,
    të nxirra nga bloza e fishekëve?
Arshivat e institucioneve asgjësoheshin. Dokumente 
pronash, gjyqesh shqyheshin  nga dosjet dhe zdukeshin.
Mjedise publike, zyra, lulishte,
shënoheshin me bojë të kuqe, ku shkruhej:
“E zënë! Pronë private!”.  
(Si në epokën e shthurrjes së komunës primitive)


Një motoskaf i kufirit, i rrëmbyer, vinte rrotull në gji
si balena e bardhë “Moby Dick”

U vra dikush nga gjobëvënësit. U tensionuan rrugët.
Shpejt, shpejt! U boshatisën trotuaret.

Një kortezh mjekësh e infermieresh, të lodhur nga  
         presionet në punë,
nga histeria vrastare,
dalin në protestë
të veshur me bluzat e bardha.

Pasdite, në bulevardin buzë detit,
te hoteli me jargavanë,
ekipi televiziv  i  “Moby Dick”-ut
kish mbledhur një dyzinë rebelësh
që lëshonin nga automatikët breshëri në ajër, duke u
    filmuar si heronj.
Shosh qielli. Ata çunakë - Shqipëria e atyre ditëve.
Jepnin intervista.

Sirena mes tyre, që ndrinte si koral,
ia shkrepi të qeshurit, kur më pa
dhe më përshëndeti me duar,
për të thënë se po e përfundonin misionin:
“Raportimin nga “fronti i luftës”.

Nga fronti i marrëzisë.   

Askush nuk e priste që balena e bardhë, Moby  Dick,
të braktiste Atlantikun
dhe t’u qasej brigjeve joniane.


lunedì 24 marzo 2014

Thertorja është klithma...



                                                                     
THERTORJA ËSHTË KLITHMA...

Faruk Myrtaj

Agim Mato, ne kete poezi-kompozim duket me i shkujdesur se gjithe-here tjeter, duket sikur nuk ka motiv te qarte, madje duket sikur as manifeston ndonje deshire te lexohet si poezi!

"Thertorja" ka gjasa te merret me se pari si nje pikture e hedhur ne ngut e siper, ne nervozizem artisti qe pasi ka ofruar me pare ca forma te perkora estetike, rebelohet edhe ndaj audiences qe ia ka cmuar mesdhetarizmen e ngrohte e blune e gjelber te detit, dhe sikur pendohet qe ia ka perkedhelur lojen e pulebardhave ne kreshtat e dallgeve dhe...

dhe na sjelle nje Sarande me te madhe e me reale se Shqiperia e ofruar nga aradha e pafund e artit kolektiv te poeteve te realizmit socialist: Saranda eshte Shqiperia thertore!

Duke u bere shkak per nje Kritike Ndryshe, por pa marre pjese ne te, Mato ofron nje tabllo ngjethese, thellesisht poetike, me nota Rembrandi, me thyerjen e vargut qe tek Majakovski do mbyllej me vetevrasjen e tij, me realizmin qe Nobelisti i mbrame kinez Mo rrefen jeten e tij nen kudhren e pergjakshme te Revolucionit Kulturor kinez, dhe pa i zene ngoje poezite per Stalinin apo verberine e Fuat Celes si verberi e deshiruar per popullin e asaj kohe, me dimer te gjate izolimi, ofron nje Pikture qe fare mire mund te rrinte nen titullin e nje tjetre, shume te njohur: Klithma!

Thertorja eshte Klithma...

Leximet e saj mund te jene te shumta e te cfardolllojshme. Po, eshte POEZI e pazakonshme, mbase nga me te arrirat e Matos, me te cilen mund te zbukurohej e te identifikohej faqja e pare e nje Antologjie te Fatit te Njeriut diku ne ca brigje me natyre te bukur...
Ferma e Kafsheve s'ka si te merret me mend e tera, pa Thertoren e Agim Matos...

sabato 22 marzo 2014

Therrtorja



THERTORJA

Kujt i pat shkuar në mendje ndërtimi i asaj thertoreje
 buzë detit në të dalë të Sarandës
me kanalin e gjakut  që derdhej mes valëve të Jonit
dhe skuqte tërë gjiun e fëmijërisë sonë rreth e rrotull?!

Afroheshin egërsirat e detit, kafshonin fufat e mushkrive
                        që lundronin mbi ujë,
rrëmbenin plëncat, dhjamrat, duke u grindur me njëra
                                                            tjetrën
dhe hapeshin të friksuara kur shfaqej
koka e bishti energjik i peshkaqenëve.

Nuk guxonim të kridheshim në ujra.

Kur vinin makinat të shkarkonin tufat e derrave në
   sheshin e therrtores,
plasnin hungurimat çjerrëse të tyre dhe ajri bëhej i
padurueshëm,
sikur të fillonin nga puna dhjetra sharra elektrike.

Derrat ngulnin thundrat, duke u tendosur,
ndërsa kasapët  me mustaqe dhe thika të mprehta në
 duar
i tërhiqnin nga veshët brënda sallës së madhe të
therrjeve.
 
Shihnim të tmerruar seancat e sakrifikimit të tyre,
trullosjen me vare, prerjen e gabzherëve, xhveshjen e
 lëkurës,
sikur të zbërthenin kopsat e një këmishe,
dhe e ndanin me grushta nga trupat që lëkundeshin
   në çengela.

Ca gra me çizme llastiku, me tuba uji në duar, shtynin
            me fshesa gjakun si lumë
dhe pjesët që flaken, për në kanalin që lidhej me detin.

Oshëtinte salla e madhe,
gurgullonte kanali!

Ishim  spektatorë të një teatri tragjedish që luhej çdo ditë
   para syve tanë
me skenat e kasapëve e të peshkaqenëve
në sallën e madhe, në detin e hapur
dhe bridhnim këmbëzbathur mbi shkëmbinj
deri vonë mbasditeve.

Përpëliteshim netëve në gjumë,  shihnim ëndërra me
 kasapë e peshkaqenë
që kacafyteshin sëbashku në hapësirën mbi det
dhe përsëri të nesërmen
u afroheshim këtyre skenave
si somnambulë
që çapiteshim në truallin e këtyre  tragjedive
si në truallin e  Trojës. 

Sarandë, 22.03.2014




martedì 18 marzo 2014

Tutje sanalleve të kthyera përmbys



TUTJE SANALLEVE  TË KTHYERA PËRMBYS


E ndrojtur u ul nata e jugut mbi drurët e kaltër dhe
shkëmbinjtë e bardhë,
nata e jugut
me erën e ngrohtë
që mblidhte zërat e zogjve, zhurmën e krahëve të
     lejlekëve,
      që vinin
nga Mesdheu.

Mbi kumin e plazhit
qëndronin sanallet
e kthyera përmbys.

Ne i lamë mbrapa.
Ne shkuam tutje mes rrugicave të prillit
atje ku dukej më mirë qyteti i vizatuar lehtë
pas mjegullës së mbrëmjes.

Ishim dy silueta mbi shkëmbinjtë  ku vala shpërndante
 jodin që na mbështillte
       si aroma e ndjenjave tona.

Nuk flisnim. Xixëllonja e një puthjeje të lehtë na ndriçoi 
   fytyrat
dhe pamë njeri tjetrin të zenë në faj...

Nuk e di pse ajo mbrëmje e magjepsur
dhe xixëllonja e saj
më ndoqën pas gjithë jetën.

1973-2014

domenica 16 marzo 2014

Memento



MEMENTO


Mund edhe  të mos ishim takuar në jetë,
mund edhe të mos kishe ardhur ashtu si një
 shtojzovalle e sigurtë në vetvete e të uleshe përballë
      meje
me flakën shkrepëtitëse të syve
që e mbuloi me një dritë koralesh tërë qenien time.

Zëri yt u derdh si një shushurimë ëndërrash.

Mund edhe të mos kishe ardhur
dhe gjërat mund të kishin mbetur si më parë.

Mua nuk do të më mbulonte ajo dritë e tepërt
që vinte nga thellësitë e detrave të tua,
ai verbim i ajrit rreth e rrotull,
ajo klithmë habie, ajo drithërimë.

Nuk ma mbajtën këllqet tërë këtë vërshim vezullues
         që përmbyti ç’gjeti përpara
dhe m’u desh të rive në vendin e vet
gjithë shtyllat e rrëzuara brenda meje.Nga të çarat 
                                                                             e shpirtit 
filloi të rrjedhë teprica  si ca përrenj kanionesh.


lunedì 10 marzo 2014

Fatmir Terziu: Rrënjët



 










Rrënjët
(Poetit Agim Mato në ditëlindje,
ose duke ia behur një identiteti të vargut)
Nga Fatmir Terziu


Më kot kërkova kartonët që mblidhnim për ti shitur në dyqanin
 e letrave,
letrat i kishin të bardha. Lëshonin dritë nga brenda,
germat dhe vargjet, fjalët dhe strofat,
tufanet e strukura dhe drita e të nesërmes
mbaheshin fort në vallen e tyre...

Të durueshëm si dallgët e Jonit dhe si vetë Fterra,
brenda kartonëve kishin zgjuar e rilindur emra,
bashkë me poezinë, me Sarandën, me detin,
poetit ia pikturonin portretin.

Këto kartona jepnin jetë, edhe kur librat ‘vdisnin’
të dënuar si frymorë,
se edhe jeta, familja, babai, nëna e të gjithë të tjerrët
iknin e vinin mes tyre gazmorë,
se aty Agim Mato strukte rrënjët...

Më thoni në u arratis poeti, aq edhe kartonët. Gojëkyçur
qëndruan por nuk heshtën.
Folën dhe qeshën sa deshën,
bunaca, guralecë, stërkala, madje edhe palmat nuk u përfjetën,
në këmbë ndejtën zgjuar. Vetëm kështu nuk qaseshin,
me frymën që kishte tërbuar edhe detin,
edhe vajzën që duhej dashuruar,
edhe puthjen që largonte sikletin.

Librat u bënë karton. Kartonët u bluan me muaj,
i varën në mure, i ngarkuan me kuaj,
kur flisnin me gjuhën e tyre të rishkruar,
njerëzve u ngjanin në gjuhë të huaj.
Njësoj ishin ato tretje si vrasjet me barut. Lavomat i mbushnin
           me karton.
Por fjalët e poetit nuk vdisnin. Edhe një shpirt shuhej, edhe një
    rilindej.
Kur librat në karton ia tretëm.
Kish lidhje me Perëndinë e fjalës.
Poeti nuk ishte dhe s’mbeti i vetëm.

Zyrat ia behën me politbyronë bylyqe.
Lukova dhe Saranda u ndezën. E dinin.
Poeti piktor i fjalës dhe i imazhit i ndiqte,
tërbimet tashmë kishin zënë radhën.
Dhe ashtu me duar të gjakosura mblodhi labote, lëpjeta,
larëza, boronica, trakaliça, burdullakë, hithra e radhiqe,
të mbante gjallë poezinë, larg atyre guhmave ofiqe.

Poezia. Kushtrim i një shpirti që s’vdiste,
majë Kurveleshit, Borshit e në krejt Rivierën përshpirtej.
Një shpirt poeti e dinte,
se ajo një ditë do të ringrihej.

U mblodhën sot në një mal poetik crrogët,
cull e mull të gjithë ‘kartonët’,
për të festuar ditëlindjen. Njëri u ul nga larg buzë Tamizit në
 Londër
dhe foli me vargun e tij të etur. Nuk shkulen poetët me libra të tretur,
nuk i mundin kartonët,
e vetmja gjë që është dhe mbetet për tu treguar,
është forca poetike që harbon më ‘balozët’.

Këto kartona japin jetë, edhe kur librat ‘vdesin’
të dënuar nga kohëra, apo frymorë,
se pena, vargu, mendja, ideja e të gjithë këngët
u ngritën e qëndruan mes kartonëve me forcë,
ku Agim Mato i nguli rrënjët...

giovedì 6 marzo 2014

Alberto Moravia: Judith në Madrid



JUDITH NË MADRID
tregim nga Alberto MORAVIA
Përktheu: A. Mato

            Nuk ka asgjë më  të mjerë se një palë geta tërë vrima e të shqyera pikërisht në vendin më intim të trupit. Ndërsa i shpjegoj të dashurit tim se mbërriti momenti të ndahemi, shoh trupin tim të shtrirë mbi divanin e shprishur dhe them se getat, të vetmet që kisha deri tani të sakta, janë bërë tashmë për të hedhur poshtë. Natyra e çuditëshme si prej sirene që getat i japin trupit femëror, duke ja rrumbullakosur format dhe unifikuar ngjyrat, por tek unë, e kompromentuar nga një grisje e parregulltë, që nis nga ana dhe përfundon në ije, zbulon një pjesë të mirë të lëkurës së bardhë, sikur sirena të kishte humbur një pjesë të luspave. Ndërkohë, nga ana tjetër e telefonit, dëgjoj zërin e tij, që më pyet me ankth, se pse dua të ndahemi.
            I përgjigjem aty për aty: “Sepse është një burrë i ri në jetën time”, dhe gati tentova t’i shtoj: “falë të cilit do të kem të gjitha getat që dua dhe shumë gjëra të tjera akoma”. I dashuri im atëhere e ngre zërin për të më pyetur në se këtë burrë të ri e dashuroj.
Në respektin skrupuloz të së vërtetës i përgjigjem: “Nuk e dashuroj, por i dua të mirën, pastaj është i pasur dhe kjo më mjafton.” Nuk do ta kisha bërë kurrë. Me këtë frazë të sinqertë, shembet diga e respektit dhe lumi, deri tani  i përmbajtur i fyerjeve më sulet, i shkumbëzuar. Dëgjoj zërin plot zemëratë, pak e hutuar, duke zgjeruar me majën e gishtit grisjen e getave, gati me një kënaqësi shkatërruese miturake. Po kur ai më thotë zuskë, (ngrihem përpjetë përballë breshërive të tij, në një rrugicë të periferisë) se është njëqind herë më i mirë se unë, sepse të paktën nuk e maskon shitjen e trupit të tij me justifikimin se i do dikujt të mirën; vendos brenda meje me logjikë të ftohtë, e cila nuk më mungon, dhe i bëj një truk telefonik të përdorur tashmë me të tjerë pretendues shumë këmbëngulës: shtirem që linja ka rënë dhe filloj të thërrasë: “Alooo, alooo”, gjoja se nuk e dëgjoj më zërin e të dashurit tim, që përkundrazi, e dëgjoj shumë mirë.
Ai për pak vazhdon të më fyejë, por ndërkohë fillon edhe ai të thërrasë: “Alooo, alooo”, i bindur se midis nesh nuk ka më komunikim. Vazhdojmë akoma kështu, të thërrasim herë njeri e herë tjetri, ai gjithmonë e më i dëshpëruar, unë gjithmonë e më indiferente: “Alooo, alooo”;  pastaj, dalëngadalë, duke reflektuar një lloj hakmarrjeje, vendos dorezën dhe ndërpres telefonatën. Uf! Edhe kjo mbaroi. Ngrihem nga divani dhe filloj të bëj gati valixhet. Njeriu i ri i jetës sime më pret në aeroport. Është një afarist, shkon në Spanjë për një çështje eksporti, do që ta shoqëroj.
Po kur filloj të vendos veshjet nga sirtarët, në valixhen time, më kujtohet që garderoba ime është pak a shumë në atë gjendje që janë getat e mia: sutjenat e çngjyrosura, pantallonat e shkurtra me vrima, çorape të qepura, këmishë të përzhitura, funde të deformuara, pantallona të shqyera: të gjitha veshjet e mia, si ato të brendëshmet dhe ato përsipër, dëshmojnë disavatazhin për të patur një shpirt krenar dhe të çinteresuar. E vërtetë, kam patur shumë dashuri deri tani, por të gjitha si një rreckamane e ndershme dhe e pasionuar, që nuk kujdeset për interesin dhe mendon vetëm për ndjenjën. Është e para herë sot që ndjenjën e nxit interesi, jeta e re, po më shumë se e re, e pafytyrë, cinike. Me që ra fjala për pafytyrësinë, pas një provimi të shpejtë të gjendjes së mjerueshme të garderobës sime, marr një vendim tërësisht në përshtatje me gjendjen time:  le në lagjen time prej studenteje të varfër të gjitha leckat e mia, hedh përsipër vetëm një pardesy dhe i paraqitem në aeroport. njeriut të ri të jetës sime, lakuriq, siç kam ardhur në jetë. Në qoftë se nuk është budalla, do ta kuptojë domethënien simbolike të lakuriqësisë. Dhe në Madrid do të kujdeset të më veshë nga koka deri te këmbët.
Kështu, pak orë më vonë, ndërsa aeroplani ulet duke u lëkundur mbi pistë, i them shokut tim të ulur bri meje: “Kam ardhur jo vetëm pa valixhe, por edhe pa veshje: shiko”, dhe pa u kujdesur se do të skandalizohet, hap pardesynë gjersa mund të shohë se nuk kam asgjë në trup, pikërisht asgjë. Shtoj: “Në Madrid do të më blesh gjithshka që më nevojitet, jo?” Dhe ai: “Do t’i blejmë të gjitha”. Në të njëjtën kohë më merr dorën, sepse është i dashur, shumë, dhe kërkon që të jem edhe unë. Shtrëngojmë duart; pastaj avioni, me një goditje të fuqishme hidhet përpara, ecën për një copë rrugë, stakohet nga trualli dhe ngrihet, i pjerrët, drejt reve.
Në Madrid prenotojmë një hotel luksi, pastaj kalojmë gjithë mbasditen e ditës së parë duke shkuar nga një dyqan në tjetrin, për të ringritur garderobën time. Është si të luash me një nga këto kukullat moderne, që shihen lakuriqe me veshjet mënjanë dhe fëmijtë argëtohen duke i veshur, që nga slipi e deri te këmishët e tek fundet. Kukulla jam unë, lakuriq nën pardesynë dhe, të rivishem, për shokun tim, është një lojë erotike, sepse është i dashuruar dhe dëfrehet të shpenzojë për mua dhe mua më jep kënaqësi fakti që dëfrehet në këtë mënyrë. Sytjena, geta, slip, pantallona, funde, këmishë, çorape, mbajtëse çorapesh, këpucë, shami, çanta, dorashka, robëdëshambër dhe në fund, një valixhe të madhe dhe e lehtë për aviona, ku do të vendos gjithë këto rroba. Mbasditja fluturon, e lehtë, e qeshur, e butë dhe  me humor, pikërisht si të loznim të dy me këtë kukull për ta riveshur nga koka deri te këmbët, që është trupi im.
Herë pas here, në rrugë, ai ndalon, më hap pardesynë dhe thotë: “Pa të shohim, pa të shohim, diçka mungon akoma.”; dhe unë nuk mund të bëj gjë tjetër veçse t’ja shkrep së qeshuri, e lumtur. Në fund, kthehemi në hotel të lodhur dhe të kënaqur, me valixhen time të madhe plot me rroba të reja. Miku im del për bizneset e tij, dhe unë, si ngelem vetëm, i dorëzohem një vekënaqësie naive për luksin në të cilin gjendem e zhytur për herë të parë në jetën time. Sa i ëmbël e i butë, nën këmbë, është moketi i dhomës! Sa mikluese janë të gjitha pasqyrat  që në hije e ridërgojnë imazhin tim! Si janë të lehtë, të freskët, të butë çarçafët , midis të cilëve, në fund, e le veten të rrëshqasë me kënaqësi për një pushim të shkurtër. Po, pa dyshim, njeriu që nuk e dua, por të cilit i dua të mirën, po fiton gjithmon e më shumë terren. Sigurisht, në se midis nesh gjërat do të vazhdojnë në këtë mënyrë, do të përfundoj ta dua me të vërtetë.
Ditën tjetër ai vazhdon përsëri me punët e veta; dhe atëhere, duke u gjendur vetëm, shkoj të vizitoj muzeun Prado. Jo se piktura më intereson shumë, por e veshur dhe, e theksoj, e veshur bukur, çfarë mund të bëjë një grua vetëm, e bukur dhe elegante, në një qytet të huaj, në të cilin nuk njeh asnjë, në se nuk do të shkojë të vizitojë ndonjë muzeum? Ja pra, duke lëvizur në Prado, nga salla në sallë, duke hedhur shikimin mbi kryeveprat e pikturës! Mendoj se duhet të ndaloj përballë një kuadri dhe ta egzaminoj me kujdes; por në një farë mënyre, ndihem e hutuar dhe e largët. Pastaj, përnjëherë, ja, ndaloj, e magjepsur. Është një kuadër i madh që paraqet një subjekt të njohur: vrasjen e  Holofernes nga dora e Judithit. Nuk është subjekti që më magjeps, por më shumë ngjashmëria e jashtëzakonshme midis meje dhe Judithit. I njëjti shtat i fuqishëm e gati atletik, të njëjtit gjinj të hijshëm, e njëjta shpinë energjike, të njëjtët çapokë, e njëjta qafë delikate, e njëjta kokë e vogël, e njëjta fytyrë me sytë e mëdhenj, të zinj e të qartë, nga hunda në profil, nga goja e kuqe e mishtore si një qershi.
Jam unë, nuk ka dyshim, jam pikërisht unë; dhe kjo që bëj, misteriozisht,  më përshtatet. Çfarë bëj? Ngre lart kokën e Holofernes, të përgjakur, me flokët që i varen dhe me qepallat e ulura, i spikatur nga busti, që në fakt, më shtrihet përpara me kokë të prerë. Përse pastaj ky gjest i tmerrshëm më përshtatet, as vet nuk e di. Mendohem pak, duke mos m’u sjellur ndërmend asgjë, dal nga muzeu, kthehem në hotel.
Gjej mikun tim; dhe kështu shkojmë sëbashku për të vizituar Eskurialin, jo larg nga Madridi. Gjatë vizitës dhe pastaj në restorantin e vendit ku hamë, ai tregohet jashtëzakonisht i përzemërt dhe i dashuruar. Në Eskurial, gjatë vizitës në apartamentin privat të Filipit II,  i pakujdesshëm nga fakti që dhoma e vogël duket mbi humnerën gri  e të ngrirë të kishës, do të më përqafojë me çdo kusht, në restorant ha me një dorë të vetme, me tjetrën shtrëngon timen, duke fërkuar gishtat e tij me të mitë, gati duke përfytyruar përqafime analoge të trupave tanë. Pasioni i shumtë, e ndiej, fillon të më bëjë efekt. Dhe në se më rezulton ta dua? Nuk jam një shpirt i pastër; jam dikush prej mishi e eshtrash. Dëshira për një burrë dhe gjithë gjërat që dëshmojnë dëshirën e njëjtë,  pra dhuratat, luksi, veshjet e reja, dhe me pak fjalë, paratë, që tashmë ngjan e thjeshtë, paratë brutale në kartmonedhat bankare, në monedha të vogla, të gjitha këto nuk më lenë indiferente. Kush ka thënë se dashuria është një ndjenjë e pastër dhe e çinteresuar? Kush e ka thënë, nuk e ka njohur dashurinë  që është në realitet , një bimë me lule të bukura, aromatike dhe me rrënjë të thella në plehun organik.
Në mbrëmje shkojmë në një lokal karakteristik dhe ulemi në një tavolinë për të pirë verë e për të parë vallet folkloristike. Miku im përherë më mërmërit fraza plot pasion dhe unë nuk mund ta mohoj dhe çast pas çasti i hedh shikime të përflakura. Ai, natyrisht, e sheh flakën në vështrimin tim dhe dyfishon kujdesit dhe pasionin. Mbi një podium të vogël, afër nesh, një grua, në  një shall mëndafshi kërcen flamenkon; dhe unë atëhere e eksituar nga ky shpërthim ekzaltues i kastanjetave dhe rrahja e takave  të valltares, përnjëherësh,  duke ju dorëzuar, nuk e di kujt impulsi, i fus gojën në vesh dhe i mërmërit me zë të ngrohtë e vibrues: “Të adhuroj.” Dhe ai ma kthen; “Edhe unë.”
Është shumë vonë kur hyjmë në hotel, dhe, të lidhur si dy të rinj, kalojmë tremen nën sytë e pandjeshëm të portjerit të natës. Në dhomë bëjmë dashuri dhe më vonë flemë kështu si jemi, lakuriq, të dy. Fle ndoshta disa orë dhe pastaj zgjohem me hov. Errësira më rrethon, jam e gjitha lakuriq, më bëhet se jam e gjunjëzuar mbi krevat dhe se shtrëngoj në grusht një thikë të gjatë dhe të mprehtë gjahu që patëm blerë ditën e parë gjatë kontrolleve tona  nëpër dyqane. Ndjehem e gjitha e tensionuar dhe konvulsive; pikërisht si gjendja shpirtërore e atij që po ndërmerr një delikt, një krim. E trembur, e ethëshme, kërkoj dhe gjej llambën mbi tavolinën e natës, e ndez dhe shikoj me tmerr se maja e thikës është e kthyer drejt shpinës lakuriq të mikut tim, i cili nga pozicioni i shtrirjes, të le përshtypjen se është pa kokë. Përnjëherësh më kthehet kujtimi i pikturës në Prado, në të cilën shihet Judithi që lartësohet, hakmarrëse, përbri bustit pa kokë të Holofernit. Automatikisht flak thikën, mbulohem me robdëshamrin dhe dal në majë të gishtave nga dhoma.
Zbres poshtë në treme, nxitoj të mbyllem në kabinën telefonike, formoj numërin e ish dashnorit tim, në Romë. Atëhere më bëhet diçka si panik. Në telefon, gati shpejt, ndjej zërin e tij që thotë: “Alooo”; ngutem t’i përgjigjem: “Jam unë, po të telefonoj nga Madridi, alooo, alooo”; po ai qoftë për hakmarrje, qoftë prishje telefoni, ja si unë me të në Romë, kufizohet të thërrasë “alooo, alooo” sikur diçka, e futur midis nesh, na ndalon të komunikojmë. Vazhdojmë t’i themi: “alooo, alooo”, njeri tjetrit, ai me zë të qetë dhe unë gjithmonë e më e dëshpëruar; gjersa, me një tringëllimë, komunikimi u ndërpre me të vërtetë. Dal nga kabina dhe ringjitem në dhomë.
Në errësirë, heq rrobdëshambrin, futem nën mbulesë. Jam Judithi që ende nuk e ka kryer vrasjen, që shtrihet përbri Holofernit, akoma gjallë. Mendoj se për tani, nuk më përshtatet ta tejkaloj këtë fazë fillestare të episodit biblik; më vonë të shohim. Shumë shpejt më ze gjumi.

martedì 4 marzo 2014

Yehuda Amichai: Poezi




YEHUDA AMICHAI
Përktheu: Agim Mato

GJASHTË  POEZI PËR TAMAR

1.

Shiu flet në heshtje
tashmë mund të flesh
në cep të krevatit tim rrahja e krahëve të gazetës
nuk ka engjuj të tjerë
zgjohem shpejt për të korruptuar ditën që vjen
për  të qenë e mirë me ne

2

Kishe një shpërthim të qeshurash prej kokrrash rrushi:
shumë të qeshura të gjelbra e të rrumbullakta
trupi yt plot me hardhucka
që të gjitha dashurojnë diellin
janë rritur lulet në fushë, janë rritur fijet e barit
mbi faqet e mia
gjithçka ishte e mundur

3

Je gjithmonë e shtriqur
mbi zyzet e mia
çdo ditë që kemi qenë sëbashku
Qohelet ka shuar një rresht nga libri i tij
jemi prova e shfajësimit të gjyqit të tmerrshëm
do ti shpëtojmë të gjithë

4

Si shija e gjakut në gojë
ishte pranvera jonë – papritmas
universi është zgjuar sonte
është shtrirë në shpinë me sy hapur
puthja e hënës përputhet me linjën e buzëqeshjes sate
gjiri yt me linjën e buzëqeshjes sime.

5

Zemra jote luan për të zënë gjakun
brënda venave të tua
sytë e tu janë akoma të ngrohtë si krevatet,
aty është shtriqur koha
kofshët e tua janë ëmbëlsira të dy ditëve më parë,
unë vij tek ty
të gjitha njëqind e pesëdhjetë psalmet
këngëzojnë sëbashku.

6

Sytë e mij duan të rrëshqasin njëri drejt tjetrit
si dy liqenj pranë e pranë
t’i thonë njeri tjetrit
të gjitha ç’kanë parë
gjaku im ka shumë të afërm
nuk shkojnë kurrë që ta gjejnë
po kur vdesin,
gjaku im i trashëgon


PASI MË BRAKTISE

“Pasi më braktise
bëra të nuhasë një qen me hundën e mprehtë
gjoksin tim dhe barkun tim. Mbushi
flegrat dhe u nis në kërkimin tënd.
Shpresoj të të gjejë dhe t’i shkulë
dashnorit tënd testikujt dhe të presë
penisin e tij, ose të paktën
të më sjellë një nga çorapet e tua mes dhëmbëve.”


KUJTO

Që përkujtimorja e të rënëve
të të kujtojë veçse për mua: detyra e saj është kjo.
Që kopështi në memorje të të kujtojë,
që emri i rrugës të të kujtojë,
që ndërtesa e njohur të të kujtojë,
që shtëpia e lutjeve që mban emrin e Zotit të të kujtojë,
që pergameni i mbështjellë i Ligjit të të kujtojë,
që lutejt për të rënët të të kujtojnë,
që flamujtë të të kujtojnë,
këto shumëngjyrëshe të djersitura të Historisë
që mbështjellin trupat të bëra pluhur.
Që pluhuri të të kujtojë.
Që balta mbi portë të të kujtojë.
Che placenta të të kujtojë.
Që bagëtia e fushave dhe zogjtë e qiellit  të hanë
e të kujtojnë
e që secili të kujtojë.
Kështu mund të pushoj.

KUR GRUAJA E DASHUR

Kur gruaja që dashuron e braktis
një burrë pushtohet brënda nga një boshllëk
i rrumbullaktë si një shpellë
në të cilën do të formohen stalagtite të mahnitëshme.
Lehtësisht, si brenda Historisë
hapësira boshe e rezervuar për ndjenjën,
për qëllimin e të gjithëve, për lotët.

VENDI I PËRRALLAVE

Si zogu i qiejve dhe bagëtia e fushave, kështu dëshiroj
të të dua,
kështu dëshiroj që ti të më duash.
Ajo që në Bibël  ishte një shenjë e keqe, e një fundi të trishtë,
për ne është dashuri.
“Pra e kanë shqyer”, thirri Joakobi, kur i çuan
tunikën e të birit Giuseppe tërë lotë, që pikonte gjak.
“Një kafshë e egër e ka gllabëruar”, dhe gjithshka për dashuri,
për dashuri.


NË HISTORINË E DASHURISË SONË


Në historinë e dashurisë sonë njëri gjithmonë ka qenë
një tribu nomadësh, tjetri një komb në territorin e vet.
Kur kemi shkëmbyer rolet, gjithshka kishte mbaruar.
Koha do të kalojë para nesh, ashtu si peisazhet
kalojnë pas aktorëve të fiksuar në pozicionet e tyre
kur xhirohet një film.
Fjalët
do të kalojnë mbi buzët tona, gjersa lotët
do të kalojnë nga sytë tanë.
Koha do të kalojë
secili në vendin e vet.
Dhe në gjeografinë e pjesës tjetër të jetëve tona,
kush do të jetë një ishull dhe kush një gadishull
Do të jetë e qartë për pjesën e mbetur të jetëve tona
në netë dashurie me të tjerët.