Gjaku i luleve

GJAKU I LULEVE

Tanket derdhin gjakun e luleve.

Gjakun e lulekëmborës me gjuhëzën e saj të prerë,

të luledeleve që sapo kanë ngritur kokën me ndrojtje,

të lules “Mos më prek” (që mizorisht e prekën),

të trëndafilave,  tulipanit,  mimozës,

gjakun e të gjitha ngjyrave dhe spektrit të dritës

që bien pre e rrapëllimës së hekurt të zinxhirëve.

Dhe unë e dëgjoj rënkimin e barit,

tufën e zogjve  shtegëtarë që vijnë nga larg dhe

                                    mërgojnë  sërish të tromaksur,

valën që ngjiret duke të folur,

zebelinat e reve që lundrojnë indiferente mbi kokat tona,

muzgun që ulet nëpër stola si një i verbër me qindarkat

                                                                           e yjeve   të tij,

Katerin e Radës që rrëmbehet në bazën detare  atje tej.

Papritur firasin kalimtarët,

firasin vajzat e reja që me pëshpërimat dhe  sekretet

      e tyre mbushnin ajrin.

Dëgjoj  tytat e gjata të tankeve që godasin dyert 

       e bankave

si kryedashët para portave të qyteteve mesjetare.

                       

           

Mijëra sy të  trishtuar  prapa  dritareve përplasin qepallat

si diafragma aparatesh fotografikë.

Si për ironi zinxhiri i florinjtë i dritës atje tej

kopsit gjoksin e ditës. Po kush

do të kopsisë  dhimbjen e nënave  që do të vijë si një 

                                                                        ulurimë e

                                    thekshme e Kanalit të Otrantos?

Ç tragjedi bëhet gati në kaltërsinë verbuese të  Jonit?

Tanket derdhin gjakun e luleve.

Shtrirë përtokë simetria e zëmbakëve,

algjebra e lulishteve,

gjeometria e trotuareve,

shtrirë përtokë shteti.

Sarandë, 1997