PËRPLASEM ME HIJET
Përplasem me hijet.
Ha goditjet e tyre në errësirë.
Një vorbull e padukëshme
ngjarjesh, personazhesh
ngrihet rrotull meje si sekuencat e përshpejtuara të një
kinemaje
bardhë e zi, pa zë.
Vijnë e ikin me ngut si vrapi i
rrëmbyer i hijeve mbi lumë,
shushurijnë si luzmë e shurdhët
bletësh. Një masë e zezë
afrohet dhe goditja është e
fortë,
e pamëshirshme.
Nuk e di me ç’ajzberg të frikshëm
ngjarjesh jam ndeshur.
Jam në mes të simplegadeve.
Dëgjoj zhurmën e mbytur
nën ujë të shkëmbinjve që po mbyllen për të më kapur në
rrezen e tyre. Bëj të
iki,
të arratisem nga kjo varrezë
gjigante e historisë ku kam
rënë.
Asnjë shkallë drite
për t’u ngjitur lartë, asnjë
parmak ku të mbahem.
Dëgjoj të më thërrasin për
ndihmë dhe shkoj kuturu.
Shkel si mbi rrashta
dinosaurësh
që shkërrmoqen duke u rrafshuar
dhe ngelet vetëm hiri i tyre.
Dalloj gjurmët e Dante
Aligierit para meje dhe drita
shfaqet pak e nga pak
si në daljen e një tuneli.
Vorbulla largohet,
dal pa kuptuar jashtë
epiqendrës së saj
dhe atëherë nis të
ulërij,
rend me një dëshirë të çmëndur
të hyj sërish
tek ajo masë që tretet në
hapësirë si një haluçinacion.
Nessun commento:
Posta un commento