Ode e fëmijërisë për detin

 ODE E FËMIJËRISË  PËR DETIN

 

 Jemi ende xhindët bredharakë të buzëdetit,

shtangur para magjive jonike,

të shurdhuar nga thirrjet në korr të pulëbardhave  mbi

kokat tona,

nga shamataja e cicërimave të spurdhjkëve,

fëmijë bredharakë, të humbur thellë nëpër të fshehtat  e

                        gjireve të vetmuar,

atje ku pëllumbat e egër ngrenë foletë e tyre

nëpër të çarat e shkëmbinjëve gëlqerorë.

Dallgë të shkumbëzuara

lajnë e shplajnë me një pastërti verbuese

mademet prej mermeri të brigjeve

dhe zalli zhaurin si një rrëmet i bardhë vezësh

të lëshuara nga gjallesat detare,

një masë brilantesh vezulluese.

Drita fosforeshente e horizontit

herë herë paralajmëron stuhitë

dhe shkulmi gërryen funddetin, duke nxjerrë në breg

bashkë me algat amfora anijesh të mbytura,

statuja fatndjellëse detarësh që s’patën fat.

Vetëm në mëngjes, pasi shkulmet zmbrapsen,

del metereologu plak,

me duart që zbon pulëbardhat

dhe hipën në shkallën

 e drunjtë për te aparatet e tij. Tund kokën e thinjur  dhe

 flokët e tij të gjata

ngjajnë si një erëmatës i përpiktë.

Dalim edhe ne te mbeturinat që nxjerr nata dhe shkulmi,

atje, ku deti na flet me mijëra zëra,

ku muret antike ngrihen nga uji

si nga thellësi e shekujve.

Parfumi i myshqeve detare shpërthen

sa herë shkelim  mbi leshterikët e buzëdetit,

mbi shtresat e guackave që kërcasin nën këmbët tona

të  zbathura.

Para nesh - shkretëtira ujore të pafundme,

duna të ngadalta valësh hapmëdha

si pasqyra lëvizëse.

Gjithë ditën fjalosemi me detin

dhe pulëbardhat e limanit.

Grepat e fillove tona të peshkimit

Ngecin nën ujë dhe ne zhytemi

të shpleksim të shkuarën e anijeve të mbytura.

Kur na merr uria, ushqehemi me iriqë,

me gaforet që i zemë nëpër shkëmbinj,

duke harruar  nënat që na kërkojnë të merakosura.

Nuk u afrohemi shtëpive gjersa drita thyhet si një kristal         

dhe vë përpara kopetë e muzgjeve,

ndërsa një hënë jonike del në të linjta e përpirë nga një

 zjarr i kaltër

përmes ndriçimit mineral të yjeve.

Ullinjtë e hirtë të shpateve kullosin si kuajt

dhe fari me acetilen në mes të gjiut

na kujton kandilet mbi kondizmat e shtëpive.

Heshturazi, vonë, nëpër errësirën e dhomës,

shkojmë e shtrihemi pranë nënave tona

dhe bëjmë sikur s’e ndiejmë

qortimin e frymëmarrjes së tyre

gjersa në brigjet e gjumit

zhurmon deti dhe na zgjon.

Limjon, 1974 – 2011