URA
Tani mbahem fort nga
vizioni yt.
Ndiej një rikthim të
çuditshëm te fuqitë e shpirtit...
Përkëdhel në ajër imazhin
tënd,
të prek lehtë dhe të them:
“Çfarë magjie kanë në këto
çaste sytë e tu?!”
Nuk të shoh gjatë që të
mos më lëndojë mungesa
e tyre.
Kurrë nuk të mendova të
trupëzuar,
por si një përzjerje
ëndrrash.
Si një mjegullnajë e
gjithë ndjesive të mia.
Zotat deshën të ishim larg
dhe derdhën energjitë mbi
mua
të ngre këtë urë qiellore
të poezisë,
që përshkënditet në
hapësirat deri te metropoli ku
rron.
Vete e vjen ty nëpër atë urë prej drite
ku bien gjethe hëne e luspa yjesh,
ku varen çarçafet e reve, diejt e horizontet mbrëm-
ësore
nën tingujt e një muzike
që luhet në ato çaste nga shpirtrat tanë.
Tërë ajri që thithim në
mushkritë tona
mbushet me kopshtie të
lulëzuara.
Jeta na provon se është
një vuajtje e bukur.
Kam këtu një çelës të
kaltër të syve të tu
dhe di të shoh nëse është
turbulluar
rezervuari i dritës
brenda tyre.
Nessun commento:
Posta un commento