Lundrimet e mëdha fillojnë nga shpirti

LUNDRIMET E MËDHA FILLOJNË NGA SHPIRTI

Përpiqem të gjej rrënjët e dëshpërimit

ku është mpleksur spiranca e lundrimeve të tua.

Hetoj ujrat e kaltërta të syve të tu,

llokoçitjen e halave të qerpikëve, si shelgje lotues,

ku frika ka ngritur folezat e një dyshimi.

O brishtësi e trembur, o turbullim miturak,

O trumcak i urritur për një gllënkë qiell,

mos e lerë dritën tënde të përpëlitet nga terri,

mos e lerë shikimin të më pyesë me këmbëngulje

për dramën e një udhëtimi të ndërprerë

që mendon se luhet brënda teje.

Ç’ dramë? – të them unë. Pa shikomë,

nuk të dukem si një pyll i djegur nga rrufetë e fatit?

A nuk e sheh se përditë mbledh hirin tim

dhe ua hedh sërish shpresave për t’i rritur nga e para?

Çfarë mendon se ke humbur

kur ende nuk ke mësuar

t’i nderësh pëlhurat e tua për udhëtimet e largëta?

Ku i ke pajimet dhe koordinatat e navigimit?

Në ç’palestër i stërvit ëndërrat e tua?

Në ç’liman pret të të brohorasin për finishin?

Vërtet nuk e di, se lundrimet e mëdha fillojnë nga

shpirti?