I them trishtimit

I THEM TRISHTIMIT

I them trishtimit:

“Mos m’u qas!”

Sa vjet ma mbajte të pushtuar shpirtin, duke zënë  gjithë

hapësirat brenda meje,

si një oktapodh i rritur së tepërmi, që nuk del dot nga

guva ku ka hyrë!

Duhet të ulësh kokën, më thoshnin zyrtarët,

shkallët e shoqërisë s’ke për t’i ngjitur,

fati në jetë të është caktuar qyshse ke lindur.

Isha nxirrosur i tëri. Asgjë nuk më shijonte. Me ca palo

 ngjyra e shihja botën. Për vite e vite isha

i dëbuar nga gëzimet,  me humorin e hidhur në buzë,  

i ngushëlluar vetëm me detin që më shoqëronte!

Të bërë copa copa, trishtim, të nxorra nga vetja, aty 
            përmbi furinë e dallgëve,

si pijanecët që vjellin ushqimin dhe sakaq u lehtësova,  

gërthita duke shprazur mushkritë,  me spazma,

sa që jehona u kthye e më përplasi tek palmat.

U ndjeva një Promete i liruar nga prangat.

Po tani që troket pleqëria, mos mu qas, trishtim!

Nuk e kam më forcën për të të mposhtur,

të hyj në dyluftim me ty.

Jam vetëm njeri,

poet, gjithsesi!

Ç’dreqin  më ka gjetë me perënditë, nuk e di!

26.01.2014