Xixëllonjat

XIXËLLONJAT

Ti më pyete: ka ende xixëllonja te atdheu ku rron?

Si të të përgjigjesha kur ti vet më lyeje fytyrën

me fosforin e dritës së tyre që t’u ngjaja terrakotave

të ngjyrosura?

Të thashë: mos më bëj të të sjell këtu

fëmijërinë e largët

dhe të qaj për vrapin e çmëndur mbi mullaga,

kur ndiqnim llamburitjet e tyre nëpër sokakët

si një galaktikë farfuritëse

që mbushte me dritëza shpirtërat tanë

dhe manin e madh të oborrit!

Nuk të kujtohet kur binim të flinim të lodhur

me xixëllonjat brënda shisheve të penicilinave

nën jastek dhe zgjoheshim

nga zhurmërima e çeljes së luleve?

Mos ndoshta luleshqerrat

ishin krevatet e tyre

të ngritura në fushimin e pranverës që vinte?

Dhe ti më thua: kaq vjet më munguan llamburikat,

në dheun e huaj, në metropolin e madh ku rrojta,

ku kondicionerët gjithë vitin u bëhen barrierë stinëve

dhe kondensojnë në tubat e shkarkimit,

hapësirat e mia të largëta në trajtë lotësh.

Kështu më telefonon e merakosur

dhe ngre zërin

të mundësh rrapëllimën e një treni elektrik

që rrëshqet pranë teje

si dragojtë e përrallave tona.

Në se do vish, të betohem, e flaka moshën time,

dhe do të të çoj përdore në lëndinat e pranverave të reja,

në çastin kur xixëllonjat lajmërojnë se ngrohet koha

ndërsa mbajnë rradhën e çeljes së luleve,

të frutave të lidhura

dhe bëjnë inventarin e yjeve.