Planeti me dritë të zezzë

PLANETI ME DRITË TË ZEZË

Të kam njohur tej fëmijërisë, në një planet ku kemi qenë

bashkë në kohë të tjera.

Atje jemi dashuruar,

në atë sferë qiellore të mbështjellë me retë

dhe frymën e jetëve atje poshtë.

Ngjiteshim në fronin e perëndive dhe sodisnim si vinin

rrotull në hapësirën qiellore,

nga lindja në perëndim basenet e oqeaneve,

pyjet dhe kopetë e panumërta të elefantëve,

si në një karusel ëndërrash. Merrnim për litarë

lumenjtë dhe ylberët dhe hidheshim nëpër sheshe

deri sa na merreshin mendtë. A nuk të kujtohet?

“Po. Atëhere më shkëputën nga krahët e tua,

dhe nga tmerri pashë të më binin flokët

dhe kujtesën në pavione ma mpinë.

Ku humbe që  nuk m’u shfaqe?”

“Shumë kohë kaloi

dhe unë rashë në një planet tjetër me dritë të zezë

ku nuk ishe ti. Të tjera ligje mbërthyen gjuhën time

dhe ndëshkuan shpirtin tim. Nga dëshpërimi për ty

vrava veten dhe u hodha në një epokë tjetër

gjersa të shqova

në mes të kanioneve

dhe zhurmës shurdhuese të katarakteve.

Gjëmonte Osumi kur të rigjeta. Salmonet

vërviteshin në të kundërtën e rrjedhës,

duke u ngjitur si flurudha të mateshin me zogjtë.

Ç?mendoje në ato çaste?”

“Asgjë!”

“Si rroje kështu mes asgjësë?”

“Asgjëja ishte kudo.Ti nuk ishe

dhe të gjitha kishin ndalur,

Gjersa re nga ai yll!

Mamaja më ruante fshehurazi

Se mos më rrëmbente asgjëja,

si vrimat e zeza të gjithësisë,

se mos gremisesha në honet atje poshtë,

duke të kërkuar ty nëpër vorbulla e shpella

nga dukej sikur rënkonin shpirtëra pellazgjikë.

Kur më këputej rrypi i sandalleve

dhe duhej të hidhesha si kanguri

vija ulërimën nga gjembat që më shponin

dhe thërrisja emrin tënd. Mamaja m’i hiqte

e më thoshte: “Mos qaj me dyzet palë lotë!”

Dhe unë nuk e kuptoja si m’i numëronte.”

“Vinte nga mitet edhe ajo!”

“Pastaj u mësova me gjembat.

Vetëm ato që filluan të më shponin në shpirt

nuk i duroja dot. Nuk e dija

se ishte e mbushur me kaq shumë gjëmba jeta

në çdo hap që hidhja. Netëve dëgjoja veten

që rënkonte në drejtim të yjeve,

nga duhej të vije ti për të m’i hequr.”

“Atëhere kur të rinjoha,

një valë drite e kaltër vërshoi nga sytë e tu

dhe ndjeva të më mbështillte

aureola e  perëndive pellazge

e harruar nga shekujt.

Atë forcë që kërkoja, e gjeta të fshehur

në humbellat

e misterëshme të shpirtit tënd

edhe për jetën tjetër që do të nisim.

Larg njeri tjetrit - ishim vërtetë asgjëja.”