Kurajë

KURAJË

Dëgjomë mua (i thashë një ditë atij djali që rrinte

    i hutuar para meje

sepse e kishte lënë e dashura), dikur edhe mua ma thau

 ngrica  e papritur e ndarjes

bajamen e hershme të dashurisë.

S’ka rëndësi nëse e fejuan me nxit atje larg

apo e tërhoqi magjia e qytetit të madh ku shkoi.

Gjëra të harruara tani.

Vetëm më kujtohet çasti kur më la në duar zemrën

e përgjakur

dhe renda duke sokëllitur dhimbjen.

Më dukej sikur nga anija e bardhë e Mesdheut

më kishte zbritur në një Oqean të Ngrirë Veriu.

Më dukej sikur nuk do ta fitoja kurrë qetësinë,

sikur ajo shkurrja e zezë e dhimbjes,

që sapo kishte mbirë

e më shponte me gjembat e saj, nuk do të shkulej më.

Kaloi një kohë  pastaj

dhe mua më pëlqente të jetoja me dhimbjen si me një

         plagë që na e ka ënda ta gërvishtim.

Po unë s’mund  të rrija gjatë në strehët e trishtimit

e të shihja se si pikonin ditët e mia,

ndërsa  dy hapa më tutje jeta bubullinte si një ortek

      i gëzuar.

Dëgjomë mua, i thashë,

do të çelë përsëri bajamja që ëndërrove

dhe jeta do të të duket përsëri e bukur.