Karl Topia

KARL TOPIA

Shekspiri nuk arriti ta honepste këtë histori. I çuan

                        dosjen, për Helenën e Anzhuinëve

dhe Karlin e Topiajve nga Dyrrachiumi i Ilirisë. I thanë

 për skena e mizanskena,

për dredhira, për kulla të larta, për karaktere

dhe i përmendën Skocinë. Tundëte kokën:

“Interesant, interesant - përshpëriste, - po këto emra

 frëngj më lodhin”

- duke e shfaqur hapur antipatinë për francezët

dhe teatrin e tyre.

Edhe një herë tjetër ia përmendën trinitetin e dashurisë,

të pabesisë  dhe vrasjes në mes të një gostie mbretërore

 në oborrin e Napolit.

“E kush ishte ky Karl francez?”

 – shpërtheu përsëri Shekspiri.

“Jo, jo, mjeshtër, një princ nga Iliria, provincë e Bizantit,

 nga albanët, ai e rrëmbeu

 në Dyrrachium Helenën e Anzhuinëve, ndërsa e çonin

 nuse në ishujt Ciklade të Egjeut”.  Dhe i rrëfyen

 sërish nga e para aventurën e Karlit krifëzi.

 “Pa mendo, - i thotë asistenti, - aty janë të gjitha

ç’ duhen, tavolina me mish kaproi,

derri i egër e i ngrirë gati për të hunguritur, gotat prej

                        kristali,

buzëqeshjet pas tyre, thonjtë e ngjyrosur, pudra,

shikimet provokuese, prekja e këmbëve poshtë

tryezave, fërkimi i pulpave, rrokullima

nëpër gërmaze e lëngut shafran

dhe në fund të aktit të parë

rrëmbimi i Helenës së bukur pasmesnate.”  Dhe shtoi:

Po humbim një rast unik, mjeshtër, mërinë e mbretit që

                        zgjati  njëzet vjet në tërë Mesdheun,

dredhinë tinzare të tij për t’u pajtuar me dhëndrrin,

pritja me salltanete në oborrin e Napolit nga mbreti Robert

(a nuk të ngjan si skocez ky emër?),

masakra dhe kokët e prera të çiftit që mbushin me gjak

                        tryezën e gostisë,

monologun e shfajësimit para të pranishmëve.

do të ishte risi, pastaj, një monolog i kokave të Karlit e

                        Helenës  në mes

të pjatave e pirunëve mbretërorë e sa e sa skena që mund

ta  intrigojnë këtë subjekt të rrallë”.

Shekspiri heshti. Shtyu dosjen. Pastaj foli: “ Si mund ta

                        mbyt skenën me kaq gjak e

me kokët e prera që hidhen pupthi? Hamleti Pollonin e

                        qëlloi prapa perdes

dhe ne nuk e pamë, edhe helmi i përdorur në “sa e sa

                        skena” është  thjesht konvencion!

Ma hiq! Më sill temën e një komedie gazmore të Ilirisë,

“Nata e Dymbëdhjetë” në më kujtohet,

të shpëlaj nga fantazia ime përfytyrimet që më ngjallët”.

Sarandë, 2011