Zhytem

ZHYTEM

Horizonti, si një gjergjef, mban të mbërthyer qiellin e

    qëndisur me yje.

Rroj nën këtë punëdore të perëndisë

dhe shijoj tërë arredimin gati hyjnor të hapësirës.

Lë Akrokeraunet, lë bregun me shkëmbinjtë

si skulptura të bardha të punuara në shekuj,

lë rërën koralore

që shushurin në tërheqje të valës

dhe zhytem thellë ujrave të Jonit.

Jam brënda pajimeve

që më japin lirinë e një peshku.

Notoj mbi kopështe koralesh,

mbi sfungjerë e spirografë me tubin gëlqeror të tyre,

në mes të një bote mrekullish,

ku retë e  planktonëve iluminishentë më përshkojnë tej e

          tej si në një hapësirë kozmike.

Në thellësi gjej sedimente anijesh antike të populluara

nga qenie shumëngjyrëshe,

amfora nga dalin oktapodët e shqetësuar prej meje

dhe lëshojnë mellanin për të humbur gjurmët.

Gjej lumenj që derdhen nga ca zgavra karstike

dhe ndjej të ftohet nga gulshet e tyre

uji i kristaltë rreth meje. Përshkoj

lëndina algash

ku kullosin tufa peshqish

dhe një sepie e madhe guxon e më afrohet

duke u lëkundur nga kurioziteti.

Sfilojnë para meje

me zhdërvjelltësinë e bishtit të tyre

peshq të artë e të ndritshëm të thellësive.

Këtu drita filtrohet që nga lart,

vezullimet  vizatojnë ëndërra të xhamta,

të lëvizëshme,

dhe të mbushin me një lloj euforie shpirtin, që endet në

  shurdhërinë  sureale të funddetit.

Ku jam? E paanë është hapësira rrotull meje

e mbushur me instikte të panjohura,

ku endem mbi relikte të qytetërimit,

të pushtuara nga një jetë tjetër.

Kur dal, plandosem në rërë

me gjithë bombolën, këmbëzat e maskën,

duke honepsur ende brënda meje

relaksin e botes  ku u zhyta.

Gjergjefi i horizontit atje tej,

si një punëdore e perëndisë

qëndis Detin Jon, Rivierën,

Sarandën si një gjysmëhënë

dhe tërë bukuritë që ndesh.