ISHTE MAGJIA
U rritëm në një qytet
të vogël
me palma, me bukonvile
dhe shkallë që nxitonin
drejt detit!
Atëhere deti me shkëmbenjtë dhe frymëmarrjen e tij
të pashterur
ishte për ne shumë më shumë se sepeti i gjysheve i
mbushur
me mistere.
Hapnim mbulesën e trazuar të dallgëve dhe fusnim në të
dëshirat, ëndërrat, udhëtimet e pakryera,
fusnim botërta e panjohura, anijet e lashta, kohërat.
Deti ishte magjia që na ishte falur.
Ne, një tufë këmbëzbathurish të urritur, me gishtat e
duarve
të shpuara nga gjembet e fiqve të detit,
me duart e nxirra nga pefkat e pishave të buta,
me xhepat e fryra nga hizet,
të etur për lodra dhe bredhje, mbushnim
si pinguinët
pllakat e Plazhit të Vjetër.
Atje, askush nuk mund të na shkëpuste dot nga Guri i
Madh,
i shtruar me beton si një trampolinë,
nga merrnim vrull, hidheshim me rrotullime në ajër
dhe zhyteshim me kokë në thellësirën e blujtë, syhapur,
duke shijuar çdo herë magjinë e depërtimit të qenies
sonë në të.
Kur na merrte uria e drekës
Shkëputnim patlat nga shkëmbinjtë e nënujshëm,
qërronin iriqtë e detit
dhe i kapërdinim të gjalla.
Deri mbasdite vonë dielli na digjte supet, ndërsa na
ciflosej lëkura e hundës.
Shëtisnim pranë mureve antike, mozaikëve
dhe na dukej sikur rronim në kohë të largëta.
Ngrinim mbulesën e trazuar të dallgëve, nga merrnim
me vete ëndërrat
për natën që po vinte.
Nessun commento:
Posta un commento