Shtëpia ime prej deti

SHTËPIA IME PREJ DETI

Një shpellë detare,  me foletë e  pëllumbave të egër në

 krye,

me valët që llokoçiteshin në të

si frymëmarrja e detit,

me pllakat shkëmbore të bardha borë,

me plazhin sa një oborr i vogël, 

ishte limeri ku strehoja fantazinë time fëmijnore.

Shkrova atje emrin tim si një tabelë

që askush të mos ma zinte.

Në të çarat e pareteve të shpellës

plot me kristale shëllire,

ruaja gargale, patla, iriqë deti,

guaska të errëta,

si hajmali

dhe një libër të vogël që fliste për mitet e udhëtarët e

mëdhenj të detrave.

Tetis, Poseidoni, Odiseu, Simbad Detari,

Polifemi, Kolombi e Magelani

vinin e më takonin fshehurazi të tjerëve te kjo seli e

    ëndrrave të mia.

Atëherë Trëndafili i Erërave lulëzonte brenda meje.

Kur prapësitë e jetës

ma sillnin në majë të hundës

dhe doja të shprazja lotët,

i thoshja nënës:

“Do të shkoj te shpella ime!”,

sikur t’i thoshja:

“Do të shkoj te shtëpia ime!”

dhe ikja pa e parë në sy

merakun e saj.

Mbyllesha te kjo shtëpi

me mure transparente prej deti të kaltër,

e ngritur mbi shkulme drite, mbi vela ëndërrash,

mbi barkën  mitike të Odiseut,

me kacekët e erërave të Eolit mbi krye,

me themelet e baticave dhe zbaticave,

me dritaret e  hapura drejt galaktikave,

me trishtimin që s’më ndahej

dhe lotët, që detin e bënin më të hidhur.