Teuta

TEUTA

Rashë të fle mbi Majën e Hekurave

dhe u gdhiva në skajin tjetër të qytetërimit.

Tërë natën mes reve nxitonin karroca mbretërore ilire

duke hapur rrugën me fshikullima rrufeshë.

“Erdhi, erdhi”

                        thërrisnin ardianët dhe ndiqnin

gjarpërimet e ndritëshme të vetëtimave

që vizatonin në qiell përkrenaren e mbretëreshës Teutë.

“Në prill është grua,

në tetor dragua”, tha një ilir

kur e pa të zbriste me tërë hiret e saj. Lulet alpine

drithëroheshin kur i ndjenin hapat.

Pas shkëmbinjve rrinin mjegullat në pritje.

Vetëtimat dhe bubullimat nxirrnin kokën

nga kukurja e saj.

Nga ç’betejë kthehej?

Ku do t’a ndalte sërisht vrapin?

Kuajt gulçonin dhe me patkonj mihnin dheun.

Ilirikumi i tërë dhe detrat 

trandeshin

nga qerret dhe flotat.

Teuta kryeneçe

nuk ndalej me shpurën dhe trimat.

Po kukurja e saj,

një ditë do t’i soste

gjëmimet dhe vetëtimat.