Krimbi

KRIMBI

Sa herë që ulesha të shkruaja, tryezën time e brente një

                        krimb. Gërr, gërr,

punonte brenda lëndës së drurit ky minator i çuditshëm

që bënte garë me gërvishtjen e penës sime

mbi letër. Shihja të nxirrte në sipërfaqe tallazhin e imët 
pas orësh pune dhe m’i ngatëronte mendimet, 
temporitmin, përfyryrimet. I lexoja me zë disa herë

ato që shkruaja. Krimbi ndalte punën dhe atëhere më 
kallte frikën heshtja e tij. Ç’ishte ky sizmograf

i ndjenjave të mia? Ndërgjegjja apo censori im?

Shkruaja sërish e sërish dëgjoja gërr gërrin e tij. Gjithë

                        natën, të gjitha herët

i shoqëruar me autocensurën, dyshimin, pasigurinë.

U desh shumë kohë ta kuptoja pse hapte tunele brenda

 meje  ky minator i palodhur

i atyre viteve rinore, u desh shumë kohë të bindesha

se duhej ulur vrulli i motiveve, vrulli i të vërtetave

që të shpëtonin vetë motivet e të vërtetat

që përmban sot ky libër.

Ai tallazh i imët, i verdhë, si pluhur farmacie, ishte doza

që merrja rregullisht për të fashitur ethet e frymëzimeve.

Sarandë, 2011