Mea Culpa

MEA CULPA

Kur zbrita sërish pas tridhjetë vjetësh në minierën

   e braktisur të poezisë

e po çapitesha në galeritë e lëna përgjysëm,

duke kërkuar arin e fshehur nëpër guva,

veglat e mia të punës

të shpërndara pa kujdes në çaste zemërimi

me perënditë,

ngurova  papritur dhe ashtu fluturimthi

bëra të ngjitem  lart, ku prej kohësh përgatitesha për

     salltanetin e madh të vdekjes.

Vallë sërish do të fillonin vuajtjet netëve të vetmuara,

derisa zjarret e shpirtit  do të më kthenin në zhele

këmishët e hekurosura

dhe jelekun e çmuar të dhëndërrisë?

Sërish, vallë, do të ulurija nga dhimbjet,

kur si i babëzitur, do të gërmoja motivet

derisa të më zinin nën vete galeritë e tyre të frikshme?

I jepja zemër vetes: kush e çan tani kokën për profkat

       poetike?

E ndërsa po mendoja t’ja mbathja

nga kisha ardhur, më rrethoi befas frushullima mizëri

e krahëve të dëshirave e të ëndrrave të dikurshme,

që përplaseshin tek unë si lakuriqë nate

dhe binin të alivanosura para këmbëve të mia.

Si kishin rrojtur kaq gjatë në këtë harrim të pashpirt?

I prekja një nga një

e ato përmendeshin me klithma duke mbushur me

       dritë minerale

tërë atë laborator kujtese,

tërë atë punishte arti që ma mbyllën me forcë,

tërë atë alkimi të shpirtit

që filloi të më shfaqet

si një asteroid verbues. E pashë sërish qartë

vrullin e marrëzive të dikurshme

për të përplasur kokën tek e parritëshmja,

derisa llamba prej karbiti yjesh në ballin tim

thyhej

duke qëlluar me gjithë fuqinë

magmën e trashë të kohës.        

Po kur ndjeva të ndizen rreth e rrotull

motorrët e metaforave,       

në djall, thashë, këmishët e hekurosura, oportuniteti

dhe bisedat eklektike mbrëmjeve,

në djall

programimi i jetës,

oraret e përpikta për medikamentet dhe filmat.

Sarandë, 2011